Bij het hier wel bekende Schaap & Citroen sloeg ik de reden van mijn bezoek om mijn oude pols: een best wel elegante, maar ook ietwat saaie IWC dress watch. Maar zoals dat gaat met de meeste mannen en glimmende dingen, werd mijn aandacht al snel weer afgeleid.
En in een keer lag hij daar, op het fluwelen tablet, de Cartier Santos Medium in Two Tone uitvoering. Meteen daarna lag deze als een vierkant miniatuurfort op mijn pols. Ik voelde me meteen een betere versie van mezelf. De verkoper keek me aan alsof ik zojuist een geheime code had gekraakt. “Medium of Large model?” vroeg hij met een typische mysterieuze verkopers-glimlach.
Mijn vrouw, die naast me stond, probeerde me te overtuigen van het large model. “Je bent geen imposante man, schat,” zei ze. “Het large model maakt je imposanter.” Ik keek naar mijn pols en vervolgens naar het horloge. Het was alsof James Bond en Mr. Bean in een intense discussie waren verwikkeld.
Ik twijfelde. Zou ik voor de stoere uitstraling van het large model gaan? Of voor het subtielere medium model dat mijn innerlijke geheim agent beter tot zijn recht liet komen? De verkoper wreef in zijn handen, alsof hij een pokerface oefende.
En toen gebeurde het. Ik keek naar mijn vrouw en zei: “Ik ga voor het medium model. Ik wil niet dat mijn horloge mijn geheimen verraadt, maar eerder fluistert: ‘Ik ben een man van mysterie en goede smaak.’”
De verkoper knikte goedkeurend. “Uitstekende keuze, mijnheer. En vergeet niet: met dit horloge kunt u altijd op tijd zijn, zelfs als u te laat komt.”
En zo verliet ik Schaap & Citroen met een Cartier Santos om mijn pols en een glimlach op mijn gezicht. Mijn vrouw keek me aan en zei: “Nick, je bent een oude dwaas, maar wel een stijlvolle oude dwaas.”
Hoe dan ook, ik ben dolblij met deze wederom impulsieve aankoop.
