Oud beestje opgeknapt. Hieronder het verhaal.
Met @KaiseRRuby een leuke werkruil gemaakt.
Zijn vintage Tissot Seastar had een volstrekt verwoest glas. Een nieuw mineraalglaasje op maat kostte veel centjes en ik kon voor Ruben van plexiglas van de zelfde dikte een nieuw glaasje op maat maken.
Hij had nog wat oude, deels defecte, horloges over en we maakten daarmee een deal: Hij een nieuw glaasje op zijn Tissot (is al klaar) en een nieuw custom bandje voor een ander vintage horloge. Dat moet nog gemaakt worden. Ik een ‘job lot’ horloges.
Er kwamen 5 oude klokjes mijn kant op. 4 daarvan waren helaas zover heen dat ze niet meer gered konden worden. Niet erg, die gaan in de onderdelen doos… Er zit altijd wel een schroefje of wijzertje bij dat ergens anders op past.
Nummer 5 was een heftig gebruikte Stipto uit de jaren '50. Het mooie FEF 380 uurwerkje liep nog keurig op tijd. Het glaasje was mweh… De kast was stevig gebruikt, maar met het nodige poets en polijstwerk nog wel aardig op te knappen.
Moeilijkheid: Een Compressorkastje. Altijd wat lastiger dan een met een gewoon schroefdekseltje. In dit geval helemaal want de extra pakkingring die bij dit soort kastsluitingen wordt gebruikt, ontbrak. Het was dus ‘a hell of a job’ om het ding open te krijgen. Nadat ik mijn oude Victorinox zakmes wat ik gebruik om klemdeksels te openen, extra scherp had geslepen kon ik het tussen het deksel en de kast wurmen en eindelijk: plok! open! Inderdaad geen pakkingring. Daardoor ligt het deksel iets te diep en zonder enige ruimte tegen de kast aan. Een gevalletje geweld en de ezel.
Eenmaal open kwam er een keurig en schoon uurwerkje tevoorschijn. Hoe vaak dat in de afgelopen zeg eens 60 jaar een service heeft gehad is natuurlijk niet meer vast te stellen (er stonden geen horlogemakers merkjes aan de binnenkant van het deksel) maar het werkje liep netjes op tijd. Ca. minus 2 minuten afwijking in 24 uur. Misschien nog strakker af te regelen. Netjes voor zo’n oudje.
Met het kastje open kon ook makkelijk het werkje er uit. Het glaasje kostte wat meer moeite -daarover later. Vervolgens kon het versleten maar vooral erg vuile kastje in de ultrasoon. Daarna voorzichtig polijsten om de restjes chroom die er nog opzaten niet te verliezen. Het ging er zowaar weer redelijk netjes uitzien. De tand des tijds bleef duidelijk zichtbaar maar wat wil je na 60 of 70 jaar!.
De wijzerplaat was erg vies. Ik werk niet graag aan wijzerplaten, veel te veel risico dat je meer vernielt dan schoonmaakt, maar ik heb hier toch met wat alcohol en een heel dun stokje met wat watten het ergste vuil weten te verwijderen. Dat scheelde toch behoorlijk in het uiterlijk.
De volgende moeilijkheid: Bij een compressorkast zit er ook bijna altijd een plexiglas in met een stalen spanring aan de binnenrand. Dat zorgt voor een strakke en waterdichte passing op de kast. Probleem: Het originele glaasje was niet meer te redden vanwege een grote barst. Omdat het heel strak met een spanring in de kast geperst zit brak het natuurlijk bij het verwijderen. Er uit trekken met een Bergeon glasafnemer werkt niet, je moet het er van binnenuit uitdrukken. Dat ging, maar… in stukjes! Ik had natuurlijk geen nieuw glas met spanring in de juiste maat. Een glas monteren zonder spanring kan niet, want de wijzerplaat rust op de onderzijde van de spanring. Als die er niet inzit komt het horloge los te liggen en bovendien te diep in de kast, zodat de wijzers tegen het glas aanlopen. Even kreatief denken dus.
Ik had wel een passend standaard glas, maar daar paste de oude spanring niet in. Ik heb toen met een heel klein kniptangetje de spanring doorgeknipt en er een piepklein stukje tussenuit gehaald. Toen paste ie wel. De waterdichte constructie ging hiermee weliswaar verloren, maar de combinatie paste goed en strak en ook het werkje met de wijzerplaat kwam weer op de juiste plek terecht. Ik was niet van plan om met dit oude beestje te gaan zwemmen, dus ik ik vond het wel mooi zo. De onderbreking in de spanring is door het glas heen met het blote oog niet te zien.
Het kaliber FEF 380 weer teruggeplaatst en vastgeschroefd. De originele schroefjes met kleine beugeltjes die vaak ontbreken bij zo’n oud horloge zaten er hier nog keurig in, dus dat ging goed. Tenslotte de Compressor caseback van een nieuw rubber ringetje voorzien en met behulp van mijn simpele Chinese persje van een Tientje van de Fa. Conrad het er weer ingeklikt. Met de hand lukt dat echt niet!
Nog een grappige bijkomstigheid: toen ik het opwindasje er uit haalde om het uurwerkje uit de kast te nemen, zag ik dat er een originele Pontiac kroon op zat! Die kroon heb ik dus maar verwisseld met een nieuw standaard kroontje. Ik heb nog een Pontiac Compressor liggen met een verkeerde (merkloze) kroon, dus deze gaat straks mooi op de Pontiac. Een leuk extraatje!
Als ik aan een horloge ga werken ben ik vaak zo ongeduldig om te beginnen dat ik vergeet om foto’s te maken van de vooraf situatie. Zo ook hier. Dus nu alleen wat foto’s van de Stipto Deluxe 17 juwels in de opgeknapte versie.
De voorkant. Patina? Welnee, gewoon vuil!. Maar niet meer zo vuil als eerst. De rest van het vuil wat er nog op zit noemen we gewoon… patina
De zijkant met het nieuwe kroontje. Het kastje is zo goed als het kan gepoetst.
De achterkant met het gepolijste compressor dekseltje. De beschadiging van het ingevreten patroon van een Perlon bandje is er bijna uit.
Tenslotte nog een foto van de binnenkant met de FEF 380. Voor wie het leuk vindt om te zien.
Dat was 't weer voor vandaag. Dank voor het lezen en kijken.
Lex
