… of eigenlijk niet (zie de foto’s).
De naam Glashutte, dat mooie dorpje in Saksen, maakt al jaren iets in mij los. Stukje terug in de tijd: in 2008 heb ik al het een en ander aan beeldmateriaal van Nomos en A. Lange & Sohne verzameld, zo leert een analyse van mijn ‘plaatjesbak’. Glashutte Original komt vrij snel daarna voorbij in de tijdlijn. De obsessie met horloges was er, de middelen ontbraken en dus bleef het bij dromen.
Jarenlang bleef de interesse op een laag pitje staan. Ik droeg geen horloge of een Fitbit. Vorig jaar kwam daar serieus verandering in. De Omega Seamaster DeVille van mijn vader vond ik na zijn overlijden bij het leegruimen van zijn huis. Zoekend via Google en YouTube zag ik de beelden van het mechanisch uurwerk. Het horlogevirus zag z’n kans schoon. De symptomen zijn ernstig, de besmettelijkheid voor degene die het huishouden met mij deelt - mijn vrouw - bleek hoog (daar zou ik een eigen topic over kunnen schrijven 
).
Ergens in het voorjaar heb ik mezelf in een lastige situatie gebracht. Ik ging op pad om een Glashutte Original Panoreserve te bekijken. Een blauwe was mijn droom. Zo dacht ik. Tot ik een blauwe, witte en een grijze in het echt mocht zien, voelen, ervaren. De grijze dial (grijs doet 'm echt geen recht; het kleurenspel is zo veelzijdig!) veegde de andere twee van tafel - figuurlijk, gelukkig, anders was het verzekeringswerk geworden. Maar ja, is dit het moment? Ben ik eraan toe om deze stap te zetten? Ik koos er bewust voor om mezelf te testen: blijft de Panoreserve beklijven? Blijft het kriebelen, borrelen en gisten? Conclusie: ja, dat doet het… En niet een beetje.
Een kleine drie weken geleden ging ik op voor een tweede kennismaking. Ditmaal beter voorbereid. Betaalmogelijkheden voorbereid, maar bewust niet gebeld met de vraag of het horloge op voorraad was (living on the edge 
). Voelbare zenuwen. En dezelfde vragen als ik een paar regels hierboven beschreef. In de/een fysieke horlogehemel beland, keek ik vluchtig naar al het andere aanwezige blinkend schoon. Maar ik wilde vooral dat ene horloge zien. Het object van begeerte was in huis en werd uit de kluis gehaald en gepresenteerd. Ik had het niet meer. Zo mooi. Helemaal bij daglicht (weerkaatsing van spots vermijdend). Verliefd. Volslagen verliefd. En dan kun je niet meer rationeel zijn. Dus “ja” zeggen, ogen dicht bij de betaling en door. Mijn eerste horloge uit Glashutte. En wat voor een! Aangenaam blij mee.
Moet ik nog iets schrijven over de pracht van de ruthenium dial? Het lichtspel rond de concentrische lijnen op de main- en subdial? De kast die aan de zijkanten geborsteld is, maar tussen de lugs gepolijst? De driekwartsplaat? De dubbele zwanehals? De gravures? De gangreserve indicator die zinvol is, omdat het een handwinder betreft? De datum schijven die in hetzelfde vlak liggen? Hoe fijn het is dat de 0 wordt getoond tot en met de 9e van de maand? Vast niet. Foto’s? Ja, dat wel. Ik zweef nog even verder.
veel draagplezier gewenst.