Fine. Mijn ik-stop-met-kopen-dagen liggen lang achter me. Ik ben weer volop op de horlogetrein gestapt en dat heeft mijn horlogedoos geweten. Waar ze vroeger redelijk trouw thuis bood aan een reeks vaste bewoners wordt er nu gewisseld, verhuisd, verplaatst en bewogen aan de lopende band. Op een paar (5) G-shocks en m’n Speedy na blijft er niks meer over van wat ik vroeger had. Weg m’n Glycines, weg m’n Junghansen en Seiko’s, m’n Benrussen en Hamiltons en zelfs weg m’n Sinn. (Die ik nooit ging wegdoen. Ach.) Welkom onzekerheid en snel wisselende, vluchtige contacten. Dat ik daarvoor 40 moet geworden zijn.
Het laatste vluchtige contact was gisteren, met een Japanse beauty, lichtgewichtje, scherp, veel diepgang. Maar ik weet niet hoe lang ze blijft. Ze is nog jong en misschien zijn we wel elkaars ‘ding’ niet. Maar ze fascineert en ze is adembenemend, dat wel.
Ik stel jullie voor aan mijn (bijna) nieuwe Seiko Astron SSH003J1. Mijn eerste Astron ooit, en - eigenlijk - m’n eerste analoge quartz horloge sinds héél lang. Maar wàt voor quartz. Wat een plezier is het om die mooi afgewerkte secondenwijzer gedecideerd elke marker te zien aantikken. Er zit een sierlijkheid in die ik nooit eerder zag bij quartz. Een lichtheid ook. Letterlijk, want dit titanium meesterwerkje weegt niks. Je voelt niet eens dat je 't draagt!
Die lichtheid is trouwens nog verbazingwekkender als je kijkt wat er zich allemaal onder het onzichtbare saffierglas afspeelt. Wat een diepte heeft Seiko hier gecreëerd. Zo veel laagjes fonkelend metaal, delicaat tot superglans gebracht met wisselende sprankels, afhankelijk van waar de zon staat en hoe je 't horloge houdt. De hele wijzerplaat Staat. Nooit. Stil. De wijzers, mooi gevuld met behoorlijke lume, zijn fors genoeg om altijd leesbaar te zijn maar nemen niet ruw bonkend alle aandacht weg. Er zit balans in dit schitterende ballet. Ik denk dat ik nooit eerder zo’n adembenemend indrukwekkend horloge zag.
En dan de mechaniek onder de motorkap. Wat een feest: hoe de wijzers, elk apart aangedreven door een motor, razendsnel van plaats veranderen als je de tijdzone verandert of wanneer de klok middernacht aangeeft. Echt waar, je kan er naar blijven kijken. Het ziet er allemaal zo… Japans uit. Strak, no fuss, betrouwbaar tot op de honderdmiljoenduizendmiljardste seconde.
De band is al even indrukwekkend. Licht, comfortabel, prachtig afgewerkt én met een kleine on-the-fly verstellingsmogelijkheid voor bij warm weer. Opnieuw feilloos, simpel, strak, afgewerkt. Eat that, mijn Speedmaster.
Ik heb werkelijk NIKS negatief te zeggen over deze Japanse schoonheid. (Of over de vorige eigenaar die zo sympathiek was het horloge bij mij thuis af te leveren in ruil voor koffie en horlogegebabbel)
En toch weet ik niet of ze blijft. Werkelijk. Ik zou haar zo op de kast zetten om er naar te staren, maar misschien (heel misschien) is ze me toch een béétje té schitterend. Ik ben altijd een mat-over-glans-man geweest, wat van deze Astron een dijk van een uitdaging maakt. Maar ik ga ze aan. Misschien went ze wel, en ik wil haar eigenlijk ook niet teleurstellen. Want kijk toch hoe mooi:
(klikken en zoomen als je alle oneffenheden - mijn vingerafdrukken - wil zien)
Gefeliciteerd! Geniet van deze prille nieuwe liefde en wie weet hoe lang jullie gelukkig blijven! 
