Vorige week kwam mijn niet zo jonge, doch erg actieve moeder na een vervroegde lenteschoonmaak aandraven met een horloge. Dat ze wat aan het rommelen was geweest in oude dozen en dat ze daar het horloge van haar vader, mijn grootvader, had gevonden…
Ze meende zich te herinneren dat ik toch wat had met horloges en dus moest ik dit maar beschouwen als een verlaat verjaardagsgeschenk.
Dit gezegd, haalde ze een pontiac nageur boven van, ik vermoed, eind jaren 60, begin jaren 70 van vorige eeuw. Een verguld exemplaar van 33mm op een evenzo vergulde flixoflex…
Het leek of ik weer een jaar of 10 was en naast mijn grootvader zat terwijl die paarden tekende, brieven schreef, LP’s beluisterde op het radiomeubel… Bij al mijn herinneringen aan deze liefdevolle man sierde deze flixoflex ‘tic-tac’ pontiac zijn pols… .
Een bijzondere gewaarwording om door deze combinatie van band en horloge plots bijna veertig jaar terug in de tijd gebracht te worden naar liefdevol gekoesterde herinneringen aan een bijzonder man. Wat een “madeleine” was voor Proust bleek een flixoflex nageur voor mij…
Het horloge zelf is in een zeer goede staat, geen krassen op de kast, maar wel een kras op het (kunst)glas. Deze zal nog vervangen dienen te worden waarbij deze “zwemmer” ook maar eens een goed nazicht moet krijgen (adresjes zijn welkom ).
De flixoflex dan weer moet baan ruimen… Ik heb nogal wat begroeiing op de arm, hetgeen met deze band resulteert in een pijnlijke epileersessie, vandaar…
Genoeg verteld, de pics zeggen meer dan dit epistel:
Mooi horloge, echt bijna als nieuw. Ik weet wel een adres die heel goed thuis is in het onderhoud van Pontiacs. Stuur me maar een Pb als je meer wilt weten.
Hahahaha… Die heb ik ook nog liggen van mijn grootvader, zo’n doublé bandje waar door jaren dragen het goudlaagje half van weg geschraapt is. Snel een leertje er op is het devies.
.
).
