Vandaag krijg ik bezoek, en ik moet nog van alles doen, dus jullie moeten het even doen met een korte NA.
Even een muziekje voor de sfeer. Durand Jones & the Indications. Hou die mensen in de gaten.
2021 is een bewogen horlogejaar geweest. Er zijn 15 horloges verkocht, zeven gekocht en er is er eentje zowel gekomen als gegaan waarvan ik het niet verwacht had. Één van de gevolgen daarvan is dat ik geen Hamilton meer in de kist had, omdat ik m’n Navy Pioneer verkocht had.
Daarover later in een ander NA topic meer, maar laten we zeggen dat ik altijd een fascinatie heb gehad voor het verhaal van Marine Chronometers in z’n algemeenheid en Hamilton in het bijzonder. Die hebben namelijk een roemruchte geschiedenis.
Het merk werd opgericht in Pennsylvania in 1892, en zowel in de Marine Chronometer wereld waar ze de Amerikaanse marine bedienden, als ook in de Railroad Chronometer wereld waren ze een prachtig voorbeeld van waar de Amerikaanse horloge-industrie toe in staat was.
Maar Hamilton heeft natuurlijk ook een zeer lange geschiedenis met het maken van field watches, en ze hebben al sinds mensenheugenis de tic om in films voor te willen komen. Hier een bekend voorbeeld uit 1951:
Maar in Shanghai Express uit 1932 werd ook al een Hamilton horloge gebruikt als plot device.
Ze stonden aan de wieg van elektrische horloges, waren in de race voor de eerste automatische chronograaf, maken erg onderscheidende ontwerpen en waren debet aan de 1970’s LED horloge-craze met de Pulsar.
Hamilton zit natuurlijk niet meer in Pennsylvania, maar in Zwitserland en is tegenwoordig gewoon een bread and butter onderdeel van de Swatch groep. Ergens vind ik dat jammer, maar ik vind het mooi dat het merk voortbestaat.
Iedere zelf-respecterende horloge-enthousiast zou toch een Hamilton in huis moeten hebben.
Goed. Terug naar field watches. Eén van de horloges die gesneuveld waren in m’n verkoopwoede was m’n Glycine Combat Vintage 7. Wat een naam. Maar goed, ik heb het vier jaar lang gehad, en vond 'm prachtig.
Helaas was hij wel 41mm groot en 13mm dik, naar de top van het plexiglas. Dit horloge vond ik echt schitterend, maar ik droeg het omwille van de maat weinig meer. Die Glycine was destijds in de plaats gekomen van een Seiko SNZG BigMil.
Die was ook 41mm groot, maar platter en droeg eigenlijk best lekker. Probleem was echter dat ik de wijzers te kort vond, en ik gewoon een serieus veldhorloge wilde hebben, terwijl deze Seiko’s niet helemaal zeker weten of het nou een pilot of field watch is.
Met de verkoop van de Hamilton Navy en de Glycine was er dus ruimte voor een Hamilton Khaki. Maar welke? Daarmee zijn we aangeland bij de NA van vandaag: De Khaki 38mm Automatic. In het zwart. Zoals dat heurt.
Nog een muziekje voor de sfeer. John Grant. Die man is een held.
Waarom heb ik deze Hamilton dan exact gekocht? Nou, de specificaties zijn geweldig, da’s punt 1. Het horloge meet 38x11,5x45,5mm, en da’s naar de top van het bolle saffier. Dat maakt het direct één van de meest draagbare horloges in m’n doos. Fantastisch. De lugs krommen ook nog eens fijn om de pols.
Buiten dat is het horloge gewoon 100m waterdicht, zoals dat hoort, en zit er een automaatje in met een Power reserve van 80 uur. Tot slot is er lume. Die best wel kut is, maar ze is er wel. Toch is het Powermatic uurwerkje wel een beetje een downgrade ten opzichte van de ETA 2824-2 die in m’n Glycine zat. Het gaat namelijk om één van de nieuwe modulaire ETA uurwerkjes die ook niet meer af te regelen zijn.
Daarmee krijg ik een iets groter wegwerp gevoel dan bij bijvoorbeeld de Glycine, maar ja, die maten he? Oh, en deze is een tikje dressier dan veel andere Khaki’s omdat ie ook een gepolijste bezel heeft. Veel andere modellen ogen toch wat saaier (want militair) en de nieuwe lijn met Fauxtina gekoppeld aan hagelwitte printing kan me ook niet bekoren.
De wijzers zijn gewoon mooi gedaan. Niet meer het wit gelakte van de Glycine, wat ik ergens wel jammer vind omdat die echt über-afleesbaar was, ook dankzij het plexi, maar evengoed zijn ze mooi gepolijst en houd ik wel van syringe hands. En net als het betaamt zijn de wijzers uitstekend van lengte. Da’s één van de redenen dat ik van field watches houd.
De rode tip van de secondewijzer is een bonus, uiteraard.
De wijzerplaat heeft een prachtige subtiele sunburst en concentrische ringen op de arabic numerals van de uren. Er staat erg veel informatie op, maar toch wordt het in m’n hoofd niet te druk, omdat het allemaal logisch is en z’n plaats heeft. Ook het datumvenster is op deze 38mm goed geplaatst.
De band heb ik er wel afgejoopt. Die was goed van kwaliteit, maar stug als de hel. En zwart. Dus een Hirsch buffelleertje er op. Nu zul je zeggen, maar Chris, kun je niet wat foto’s maken van andere banden? Nee. Geen tijd. Maar ik garandeer je dat er geen 20mm band onder de zon bestaat die niet goed gaat staan op dit horloge. Wat een slet zeg.
Kortom: Ik ben erg in m’n nopjes. Ik heb weer een Hamilton, het is een bandenslet en hij is redelijk GADA. Hulde! Doen ze goed. Ik heb één puntje van kritiek: Ik zou met alle liefde 100 Euro meer voor zo’n Hamilton betalen als ze toch eens leerden om het glas te ontspiegelen. Aan de binnenzijde. Dat zou gewaardeerd worden.
Buiten dat?
Veel plezier met de nieuwe aanwinst! 
Daar wil ik even wat aardiger foto’s van maken.
. Ook ik heb hieraan deelgenomen, vorig jaar nog 9 horloges gekocht, dit jaar slechts 8. Kennelijk is de behandeling dus aangeslagen…