Het is een tijdje geleden dat ik nog eens een NA heb geschreven dus ik dacht, laten we er nog eens tijd voor maken 
Ondertussen is er al veel gewijzigd maar dit artikel gaat over de laatste nieuwe aanwinst. De rest daar hebben we het misschien later nog over.
Nieuw in de verzameling is dus deze Cartier Santos, een horloge dat ik lang als “te klassiek en een tikkeltje oubollig” heb beschouwd. Maar onlangs kwam er een gat in de verzameling en de vraag rees: wat moet er nu nog bijkomen. Ik kwam tot de vaststelling dat ik geen “dressy” horloge had voor de meer formele aangelegenheden. En na veel wikken en wegen, kwam ik uit op de Santos.
Bovendien, allicht weten velen onder jullie het nog niet, maar het afgelopen jaar is een jaar geweest van grote veranderingen. Ik heb in Mei beslist dat mijn obesitas meer en meer een hinderpaal begon te zijn op m’n (nog relatief jonge) leeftijd en heb dan ook een ingrijpende beslissing genomen die erin geresulteerd heeft dat ik nu, 6 maanden later, bijna 50kg lichter ben op de weegschaal. Dat heeft uiteraard verstrekkende gevolgen gehad, onder andere in m’n garderobe, en die nieuwe keuzevrijheid heeft ook een verandering van kledingstijl teweeggebracht. Plots ben ik veel modebewuster geworden en ook daar kadert de keuze van dit horloge in. Mijn polsomtrek is trouwens gekrompen van 21cm naar een totaal anders aanvoelende 18cm. Voor mij is het dus voltooid verleden tijd om horloges te dragen van 48mm.
Als klap op de vuurpijl werd mijn contract als freelance IT Product Manager na maar liefst 10 jaar stopgezet bij de klant waar ik zat omwille van budgettaire druk (overheid) en vond ik een nieuwe en zeer boeiende opportuniteit bij een andere grote speler op de Belgische markt (ik start in Januari). Dit alles leek reden genoeg om deze verschillende mijlpalen te vieren met een nieuw horloge. En het mocht ook meteen iets revolutionair zijn, althans toch naar mijn aanvoelen.
Enter de “Santos de Cartier”. Lang heb ik getwijfeld voor een Reverso, maar naar mijn aanvoelen ben ik daar nog niet volledig klaar voor aangezien dat echt een zeer dressy horloge is (en bescheiden qua afmetingen). De Santos vindt een heel mooie balans tussen dressy & sporty; het is een elegant en klassevol uurwerk maar sportief en veelzijdig tegelijk. Het kan zowel gedragen worden in formele als informele omstandigheden. De stijlvolle kast met polished & brushed elementen, de prachtige stalen band, het feit dat hij waterdicht is tot 100m, de mysterieuze wijzerplaat die enkel evident blauw is onder direct (zon)licht,… Het is eigenlijk een unieke verzameling eigenschappen, ik kan zo niet meteen een ander horloge bedenken dat deze combinatie aanbiedt. Hij is bovendien maar 9mm dik en volgt perfect de contouren van de pols; hierdoor gaat hij makkelijk onder eender welke mouw. Het is dan ook meteen het meest comfortabele horloge uit de verzameling.
Cartier heeft lang voor mij aangevoeld als een (weliswaar legendarisch) juwelenmerk en minder als een horlogemaker. Maar ik ben dan eens in de geschiedenis gedoken en ik heb mijn mening grondig moeten herzien. De Santos is een legendarisch horloge omwille van de associatie met Alberto Santos-Dumont, die een polshorloge wou om te dragen tijdens zijn vele escapades in luchtballonnen en de eerste rudimentaire vliegtuigen. Polshorloges waren in die tijd “not done” voor mannen; zij droegen steevast zakhorloges. Maar zo’n zakhorloge was nu eenmaal niet praktisch als je een ballon de lucht moest in zien te houden. Zijn persoonlijke vriend, Louis Cartier, ontwikkelde daarom in 1907 speciaal voor hem de Santos. Een polshorloge voor mannen dus en eigenlijk ook het allereerste polshorloge dat ook als dusdanig ontwikkeld werd (voordien waren dat zakhorloges die geconverteerd werden). Je kan het dus zo’n beetje beschouwen als het “oer-horloge”; echt “the stuff of legends” maw.
Een interessant weetje trouwens is dat volgens sommigen Santos eigenlijk de eerste was die een self-powered vlucht heeft gedaan volgens de regels van de kunst omdat de Wright Brothers op Kitty Hawk gelanceerd zijn geweest met een soort slingshot en ook forse kopwinden hadden om hun te helpen. Santos’ vlucht was echter volledig onder eigen vermogen. Maar dat terzijde.
Hoewel Cartier dus absoluut kan gezien worden als een gerenommeerd horlogemaker, zijn ze niet gekend voor de grote technische revoluties. Tenminste, tot 2007, wanneer ze hun eigen Manufacture hebben opgezet en het ene na de andere technologisch hoogstandje hebben geproduceerd; oa. Een onderhoudsvrije Tourbillon etc. Je kan dus zeggen dat ze ondertussen een plaatsje hebben verdiend tussen de groten en qua afwerking moet ik ook zeggen dat je ze gerust naast een AP of Vacheron kan leggen. Misschien nog net niet hetzelfde niveau, maar verdomd “close”. Deze Santos heeft nu dan ook een in-house movement, zoals het hoort.
De markt lijkt dit trouwens door te hebben want de prijzen beginnen behoorlijk te stijgen. Volgens mij is het de moment om nog eentje op de kop te tikken want Cartier stapt over naar een bedrijfsmodel waar er enkel nog met boutiques wordt gewerkt. De tijd van kortingen zijn dus achter de rug, en dat merk je op de grijze markt. Ik hoor tevens verhalen van wachttijden van 6 maanden en meer dus nog even en we zitten ook hier met AP en Rolex toestanden. En eigenlijk is dat maar fair ook want eerlijk gezegd; als Cartier de afgelopen 15 jaar elk jaar de prijs had opgetrokken en de Santos kostte nu €12000, dan had niemand er raar van opgekeken.
Om af te sluiten: dit horloge voelt nog altijd aan als “buiten de comfortzone” voor mij, maar elke dag groeit de liefde ervoor. Ik vind dat elke verzameling een elegant en dressy horloge moet bevatten en de Santos voelt voor mij daarvoor aan als de beste keuze. Hij is klassiek, stijlvol en toch nog sportief en een tikkeltje “stoer”. Kortom, een uniek stuk!
