In navolging van de verzintuiglijking van het forum zoals ingezet door allerhande illustere voorgangers en uiteraard ten stelligste gesmaakt door ondergetekende, ook maar een streepje muziek ter ondersteuning van deze post (met dank @ Fate_Amenable_To_Change 
).
Ach, ach, wat zijn de wetten der esthetiek onstandvastig…
Wat is een mensenhart bespeelbaar en beïnvloedbaar…
Deze overpeinzingen makend, bekijk ik met een gevoel dat vaak verwoord wordt met behulp van buik en vlinders, mijn nieuwe aanwinst… Of beter, mijn nieuwe oude aanwinst, want deze Fortis Cosmonauts 200 heeft de winkel verlaten in 1999.
En hoewel tot voor enkel jaren stalen bezels en ook Fortis me niet echt konden bekoren, blijkt mijn gevoel voor esthetiek een verschuiving te hebben ondergaan.
Sinds ikzelf wat ouder word, en ja, ook mijn hoofd zich stilaan begint te sieren met meer “staalkleurige” begroeiing, kwam deze kleine steeds meer en meer in het vizier. 
Na wat zoeken eentje gevonden in full set tegen een meer dan schappelijke prijs.
De verkoper vertelde dat het zijn eerste “echte” horloge was en het enkel wou verkopen als het kleinood een mooi thuis zou krijgen. Dit bleek van meer belang dan de prijs.
Gisteren ontvangen, horloge, doos, aankoopbon, factuur van onderhoud… Heerlijk te zien dat er ook anderen zijn die nergens afstand van kunnen doen. 
Naast dit alles een handgeschreven brief met de bezegeling van de handgift tussen gelijkgezinde enthousiastelingen. Soms is een koop meer dan enkel geld tegen goed… 
Maar goed, cosmonauten, raketten, Russische space-programma’s, allemaal dingen die mijn oudere jongenshart wat sneller doen slaan en ongetwijfeld ook voor een deel de aantrekkingskracht van dit horloge uitmaken. Liefde is immers zelden objectiveerbaar…
Dit gezegd, nog volop genieten van deze honeymoon, met dank aan Rainer om deze schoonheid de voorbije 22 jaar voor mij in bewaring te houden 
.
Geinig nummer trouwens, kende het niet.