Ja ik hou van deze dial. Ik hou van dit horloge.
Wat binnenkwam als iets dat nog het meest leek op een erg goed moment van een magneetvisser is als een ware Fenix herrezen en de voorheen werkloze secondenwijzer zweeft secuur onder de door zonlicht en vocht geleefde indices door. Wat een feest. Wat is tijd mooi en wat kan het dingen ontzettend uniek maken.
Toegegeven, het was een gok… deze Tissot liep niet goed en zag er slecht uit toen ik er voor het eerst naar keek… het vroeg me nog net geen bijdrage voor de nachtopvang zullen we maar zeggen…
Maar soms moet je niet naar de buitenkant kijken…soms moet je in de ziel kijken. En daar was alles nog aanwezig om te rehabiliteren. Ik ben naïef genoeg om in alles het mooie te zien en ook met deze klassieker was het niet anders. En eigenlijk was het de wijerplaat die de doorslag gaf. Verweerd, verkleurd en toch vol karakter. De oranjerode secondenwijzer die precies even verweerd was als de matchende typo op de dial. Iets wat alleen de tijd voor elkaar krijgt. Ik bleef ernaar kijken tot ik zelfs compete sterrenstelsels zag verschijnen in de honderden ingebrande condensdruppeltjes.
Nu ben ik zelf een held op sokken als het op techniek aankomt. En het verleden heeft mij geleerd vooral dat beeld van mezelf in stand te houden. Maar daar was de held MET sokken die mijn passie voor dit niet-tikkende stukje verdriet deelde. Hij vertelde me dat het goed zou komen. Dat alles gemaakt kan worden. Dat imperfectie de ultieme vorm van perfectie is. ‘Ik ga er naar kijken’
Naar later bleek een understatement van jewelste.
Met onmetelijke dank aan @lassale die doorging waar anderen af zouden haken, die nooit opgaf en zichzelf bij tijd en wijle tegoed moest doen aan scheldpartijen die voortkwamen uit diepe en pure frustratie door het door mij aangeleverde wrak wat door moest gaan voor een PR 516 GL presenteer ik vol trots mijn zelfbenoemde TISSOT ‘P(hoenix) R(ises) 516 GL aan u, horlogevrienden van het eerste uur…
Best wel veel foto’s;
- - - > 🦢
