Dus, het is voorjaar. Tijd voor een grote verbouwing en bijbehorende opruim- en schoonmaakwerkzaamheden. Alle zooi op de zolder waar je toch nooit komt richting de kringloop, de kleding die je nooit draagt naar het goede doel en de horloges waar je twijfels bij had in het blauw.
Tot je op een ochtend enorme haast hebt, graag wil zien of je nog een beetje op tijd zal komen en je een doos met alleen nog maar vier automaten hebt. Kortom, er moest een quartzhorloge komen, een zogeheten “grab-and-go”.
(Mijn topic, mijn matige rationalisaties. Het is wat het is.)
Waar ga je naartoe als je een uiterst deugdelijk quartz-uurwerk in een fraaie kast wil? The Citizen? Grand Seiko? In principe wel ja. Voor een echt mooie moet je daar dan weer 2k+ op stukslaan en dat had ik voor deze opwelling dan weer niet over.
Waar ga je naartoe als je een gewoon erg deugdelijk quartz-uurwerk in een fraaie kast wil met maximale bang for buck? Omegas van rond de eeuwwisseling. Er zijn heel veel van te krijgen, ze worden doorgaans zuinig gebruikt, kosten niet de wereld en zijn rete-aantrekkelijk.
Enige minpuntje: hij heeft minder anti-reflectieve coating dan de gouden passpiegel in mijn vestibule en is daarom op geen enkele manier te fotograferen. Als je dacht dat een Khaki Field onafleesbaar in direct zonlicht was, dan heb je deze seamaster nog niet geprobeerd.
Dit kan ik hem meteen vergeven want kijk toch eens naar die wijzerplaat, die schitterende glimmende indices en die heerlijke band!
Gaaf, deze kende ik nog niet. Beetje onwennig om een Seamaster zonder de kenmerkende bezel te zien (voor die periode dan, vroeger waren er veel zonder natuurlijk), maar die plaat is zeker gaaf. Beetje piepan met waves.
