Als je ooit één van de John Wick films hebt gezien weet je dat onrecht niet één van de zaken is waar mijnheer Wick in zijn begeerlijke musclecar op een gezonde manier mee omgaat. Ik begreep die excessen vroeger nooit zo goed. Zo begreep ik Fallling down* als jongen totaal verkeerd en staarde ik naar het onmogelijk slechte kapsel van Michael Douglas in combinatie met zijn kantoorklerk-outfit en onafscheidelijke koffer en vond ik het vooral vermakelijk dat hij alles sloopte wat hij tegenkwam. Ik kon het als kind ook niet laten om na een vooralsnog keurige rit mijn matchbox autootjes tegen elkaar te laten crashen met de fantasie dat alles zou exploderen en het verfrommelde metaal achterbleef.
Bovenstaande is niet vergelijkbaar met waar onderstaande verhaal over gaat, alleen was het initiële gevoel van onrechtvaardigheid wel de start van een missie die me meer kostte dan de horloges in kwestie. Al was het maar omdat vrouwlief en mijn oudste zoon mee zijn gegaan, uitgebreid hebben geluncht en ze de auto verzwaarden met als netto resultaat meer benzineverbruik. Feit.
Uiteindelijk was het mijn doel om met 2 pakketjes naar huis terug te keren.
Wat zat er dan in die pakketjes? Bijzondere aanwinsten? Ja. Waardevol? Totaal niet eigenlijk. Maar het gaat om het principe… en mooi zijn ze zeker!
Een Certina die ik al even zocht…
En een Timex Q quartz met facetglas.
Wat is het verhaal? Ik som het even op:
- 8 januari. Ik kocht in Duitsland 2 horloges.
- 12 januari, horloges zijn geleverd. Maar niet op mijn adres.
- DHL geeft niet thuis, regel het maar met de verkoper.
- DHL wordt moe van me omdat ik vaak terugbel. ‘Op welk adres is het geleverd?’, vraag ik.
**- Na een aantal pogingen zie ik dat één van de paketten bij de Blokker in Axel is afgeleverd. 83km van mijn adres. **
- Ik bel de Blokker in Axel.
**… ‘Ja meneer, pakket ligt hier meneer… wat vervelend meneer, 83 km? nou zeg, dat is niet naast de deur meneer’… **
Op de vraag of ze misschien mijn adres erop zouden willen zetten krijg ik een resoluut “NEE”… 'Nee meneer, als we daaraan gaan beginnen…'
**- Ze geven bij de Blokker wel aan dat het pakket uit het systeem is en nooit teruggegestuurd zou worden naar de verkoper in Duitsland… Met andere woorden… Het is geleverd… succes ermee. **
- De verkopende partij had er een verkeerde postcode opgezet, maar wel de juiste woonplaats. Die had DHL zelf veranderd in ‘AXEL’.
Dus.
Één pakket was gevonden. Maar het andere niet. Dat was geleverd op mijn adres, maar dan in Axel. 83km ver weg. Dat is 166 km retour voor de langzame rekenaars. Ik besloot mijn Sherlock jas aan te trekken en er een quest van te maken…
Mijn straatnaam en huisnummer in Axel heb ik opgezocht via internet. Daar kwam ik tot de ontdekking dat er een massagesalon gevestigd was waarbij mijn hoop op een happy ending toenam. Het telefoonnummer gebeld en kreeg een vrouw aan de lijn die een mix van Vlaams, Zeeuws en Haags sprak, bijzonder, en ze reageerde erg vreemd op mijn vraag of er een pakket geleverd was. Ze wilde het gesprek erg graag beëindigen alleen was dat niet mijn plan. Ik rook onraad en met Adriaan-achtige gelaatsuitdrukkingen besloot ik haar eens goed aan de tand te voelen.
Ik kreeg er niets uit, ze ontweek mijn vragen zoals Neo kogels ontweek in the Matrix, ze zette haar hakken in het zand. Ik hing op en ging verder op zoek…tot ik gebeld werd door de masseause die mij eerder geen message wilde geven…‘hallo?’ zie ik twijfelend…
( Lees met zeeuwsvalaams accent)… ‘Ja maneer, wu hadden efkes gebeld mee de bewohners van da adres en er is geen pakketju heleverd…
maar zu hebben da naar du Rosehracht 15 in Terneuhze hebracht…’
Ik bedankte vriendelijk en keek bedenkelijk in het niets… Drommels drommels drommels!
Ik zocht de Rosegracht 15 op en dat bleek het politiebureau van Terneuzen te zijn.
het politiebureau in Terneuzen
De situatie werd steeds vreemder en ik begon me af te vragen of ik er beter aan deed de honkbalknuppel in het hoenderhok te gooien of deze aan de wilgen te hangen. Ik belde het bureau waar een aantrekkelijke agente ( aanname, vanwege een fijne stem) mij te woord stond. Het werd een leuk gesprek zonder resultaat. Ik sta in Terneuzen in de politiedatabase als de man die een pakket zocht bij een massagesalon. Lekker dan.
Mijn volgende stap was er één die vanaf de eerste dag eigenlijk het beste bij me past. De auto in en mijn horloges halen. Met hand en tand verdedigen wat van mij is. Mijn recht halen. In Axel. Reisplan: Blokker Axel bezoeken en dan met opgeheven hoofd aanbellen bij mijn adres in Axel. Geen idee wie ik zou aantreffen… Tank volgegooid ( hybride, dus niet gelijk je horloge aan je pols lijmen aub), ik reed met een goede reden. Vond ik…
Axel ligt in Nederland, maar ik reed via België
Bij de Blokker liep alles gesmeerd en liep het voltallige personeel nerveus heen en weer om de bijzondere situatie te begrijpen. Mijn zoon keek me vragend aan alsof hij bedacht op welke planeet we waren geland…Ik vertelde de waarnemend eigenaresse wel nog even dat ik het flauw vond dat ze het niet voor me wilde opsturen… Belachelijk vond zij ook… Dit zou volgende keer geen enkel probleem zijn…
Met mijn eerste pakketje in de auto en met goede moed naar de Oosterstraat. Ik belde aan… Niets… door het reliëf van de glazen deur zag ik brieven en reclamemateriaal liggen… Geen goed teken.
De buren dan maar. Die deden open en vertelden me dat er een oude man woonde. Die altijd thuis was. Tenzij hij weg was. Lichtelijk in de war van deze nogal vanzelfsprekende openbaring besloot ik het mkb van Axel te verblijden met een lunch. Daarna zou ik terugkeren. Wie weet!
Na de lunch in een Jiskefet-achtige setting wederom naar de Oosterstraat… Geen auto op de oprit… ‘Shit’
Mijn vrouw gaf me een pen en een briefje. Ik begon te schrijven en zag in mijn ooghoek een auto in mijn spiegels aan komen rijden… Een groene Toyota Corolla… Een oude man… Het zal toch niet?! Precies nu?!
Hij parkeerde, zijn tijd nemend, naast zijn huis en ik wachtte netjes om hem niet te laten schrikken. Mijn zoon wilde me de honkbalknuppel aangeven, maar die had ik alleen voor de foto in de auto gelegd. Gelukkig maar…
Een grijze man van een jaar of 75 stapte uit, draaide zich naar me toe en ik groette hem met de vraag of hij de bewoner van dit huis was. ‘Jazeker’… , bevestigde hij en gaf me een hand.
Ik legde het verhaal uit en hij vroeg of er een horloge in het pakketje zat. Hij had het voor de zekerheid even opengemaakt.
‘Wacht maar even’ zei hij geruststellend en even later ging de voordeur open, pakte hij de post van de grond en gaf mij het pakketje. ‘sorry, maar ik wist niet wat ik ermee moest’ verontschuldigde hij zich, en heel even dacht ik hem toch even de les te lezen. Maar ik had waar ik voor kwam. Het was goed zo. Een laatste hand en daar lagen de 2 pakketjes naast me in de auto. Missie geslaagd. Het was een enerverende dag.
Hier de Certina en Timex. Ze waren het waard, al was het alleen maar omdat dit soort situaties altijd onverwachte momenten opleveren. Ik waande de horloges als verloren. En nu liggen ze naast me op tafel. Moraal van het verhaal:
Een honkbalknuppel in de auto is niet de oplossing. Blijf rustig, denk na, dan komt alles goed.
De Timex met electronische balans. Kijk die brushing… dat (plexi)glas.
Oh, en één van de slechtste uurwerken ooit gemaakt volgens het internet😂
En de Cetina DS-5 met patina en totaal gevaporiseerde lumebolletjes. Was leuk om schoon te maken. Saffierglas en oroginele band.
