Beste forum-mede-leden,
Na een lange wachttijd kon ik vorige week eindelijk mijn Ressence SeriesOne 1002 om de pols doen in het kantoor van horloge-maker Benoît Mintiens. Ik ben er zeer blij mee. In tegenstelling tot de ZeroSeries 1002 is er bij dit model vrijwel geen speling tussen de schijven op te merken, zitten er geen schroefjes in het saffierglas aan de achterzijde en zijn de “lugs” omgebogen (a la Panerai’s Radiomir), zodat hij nog prettiger draagt. Hier een foto:
Bij mijn Ressence ZeroSerie 1001 vallen die verschillen in het niets vanwege de mooi zwarte "wijzer"plaat:
Ik heb me hier eigenlijk nooit voorgesteld, maar heb al vele jaren dit forum met plezier gevolgd, al is de overmaat aan Seiko Monsters me een beetje tegen gaan staan de laatste jaren. Ik heb dat ongenoegen al eens eerder gemeld, en kreeg daar best leuke reacties op (ook van Seiko Monster-fans). 
Ik ben zelf ook met een Seiko begonnen als kind, en heb er enorm van gehouden — en heb nog altijd veel respect voor het bedrijf — maar ik vind dat het toch te weinig aandacht aan design besteedt. Ik doe nog af en toe een Seiko om, om te kijken of een model me misschien toch kan bekoren, maar ook de Grand Seiko’s laten me vreemd genoeg koud. Ik heb dat ook bij Omega horloges, en bij Breitling, die overigens in de jaren tachtig en negentig alleen maar wanstaltige modellen boden met ranzige combinaties van goud en staal, een beetje zoals Tag Heuer. En nee, dat heeft weinig met persoonlijke smaak te maken… Enfin, ik had als student nooit geld maar hield wel enorm van horloges, en spaarde me dus een ongeluk voor mijn eerste echte horloge, en dat werd toen na lang zoeken een Nomos Tangente, zo’n tien jaar geleden. Ik houd nog steeds erg van strakke, eenvoudige modellen waarbij duidelijk veel aandacht naar de kast en het ontwerp van het uurwerk is gegaan, en omwille van mijn afkeer tegen goud, heb ik mijn Nomos uiteindelijk verkocht (het uurwerk zelf was verguld) en een Radiomir gekocht. Na vele omzwervingen, is mijn huidige collectie op het moment beperkt tot vier horloges, waaronder mijn vriendin deze “Petite Seconde” absoluut het mooiste vindt:
Als liefhebber blijf ik me toch verbazen om het gebrek aan aandacht onder grote horlogemerken voor design. Vaak wordt er maar half over een ontwerp nagedacht (de lugs van een Grand Seiko staan bijvoorbeeld niet in goede verhouding tot de rest van de kast), en worden horloges te druk, en staat een merknaam er vaak veel te groot op (of zoiets onzinnigs als “automatic”; waarom moet dat er nu op staan?). Minder is toch echt meer. Daarom had het label “Piaget” van mij ook iets kleiner gemogen. Ochs und Junior horloges vind ik daarom ook erg mooi, maar ik hekel de achterzijde van hun horloges een beetje. En verder (al zijn ze soms best druk): Panerai, IWC, Nomos, Jaquet Droz’s Manuel Emch modellen, en Hautlence (prachtmachines!). Ik mocht van Benoît (Ressence) ook zijn eigen Type 3 proberen, maar die is me ook weer iets te druk.
Enfin, om van mijn hobby nog meer mijn beroep te maken…, ben ik op dit moment bezig met een academisch onderzoek naar de geschiedenis van de horlogemarkt in Korea (voor publicatie in een zgh. peer-reviewed journal), in het bijzonder tussen 1900 en eind jaren dertig. Dat betekent dus een markt die vooral via Japan (en direct via Amerika en Europa) werd ontwikkeld en aangestuurd (veel Waltham, Elgin, Tavannes en Seikosha) en dat ik veel bronnen verzamel van rond die tijd uit Oost Azië (en natuurlijk Korea). Mocht iemand hier iets daaraan gerelateerd hebben (oude catalogus? een zeldzame reclame?), en daarvan een scan of link willen delen, dan zou ik dat zeer op prijs stellen, al vermoed ik dat de kansen klein zijn. Ik lees alle gerelateerde talen, dus zijn vertalingen beslist niet nodig. Bij voorbaat zeer vriendelijk dank!
Groeten uit Australië,
R
Hoop ook op iets van maximaal vijf horloges uit te komen, ooit.
Ben wel benieuwd vanuit welke studierichting je dat onderzoek doet, trouwens.