Beste horlogeliefhebbers,
Vaak post ik hier niet, ook ben ik een beetje klaar met nieuwe aanwinsten aangezien die weet ik wanneer toch weer geflipped gaan worden.
Nu heb ik echter volgens mij een keeper, ik kijk namelijk al zes jaar naar dit specifieke horloge.
Hoe dat zal u zich afvragen en waarom nu dan wel?
Dat zal ik u uitleggen.
Toen mijn horlogevirus de incubatietijd net had overschreden en ik net mijn eerste salarissen aan horloges had uitgegeven, in die tijd aan een IWC Aquatimer Chrono en een Fortis Flieger, ging ik met mijn vader op een trip naar Australië. De trip was om te gaan vissen, en voor mij om een cursus te volgen en voor mijn vader om een andere cursus te geven. Op de terugweg hadden we afwijkende reisdata, ik ging een paar dagen eerder terug dan hij.
Bij mijn tussenlanding in Melbourne kwam ik in het Duty-free gedeelte direct in de snoepwinkel terecht. Volledige collecties van diverse merken en ik had zeeën van tijd. Ik trof een zeer aardige verkoopster, die niet te doen had. Ik legde haar uit dat ik net een IWC en een huis had gekocht dus dat ik niet dacht dat ik wat zou aanschaffen, maar dat ik toch wel wat zou willen bekijken. Dit vond ze erg eerlijk, en toch ook een goed idee, anders kon ze toch alleen maar kletsen met de dames van de cosmetica wat ze toch al dag in, dag uit deed.
Na diverse horloges te hebben gezien waaronder heel veel all-time classics bleven twee horloges liggen welke ik het allermooiste vond. Een IWC Big Pilot, een Rolex Sea-Dweller en een Omega Speedmaster Professional (Moonwatch). De Big Pilot was ver boven mijn budget, de Rolex eigenlijk ook. De Speedmaster bleef hangen, zeker toen er na wat rekenen door de verkoopster een prijs voor werd gevraagd waarvoor je er bijna twee kon kopen voor de prijs van één in Nederland.
Hoewel ik me in dit soort gevallen moeilijk in kan houden is dit mij in dit geval wel gelukt. Uiteraard met wat pijn in mijn hart heb ik de verkoopster de moonwatch weer in laten pakken. Na de verkoopster uitgebreid te hebben bedankt heb ik mijn reis moeten vervolgen.
Een paar dagen later wordt ik 's ochtends wakker en zie ik een SMS’je van mijn vader die van Melbourne naar Amsterdam zou vliegen met de volgende tekst: ‘Een Omega Speedmaster Professional, is dat een horloge dat de moeite waard is? Ik heb volgens mij een goede aanbieding.’
Ik wist wel dat mijn volmondige Ja! te laat zou komen…
Maar de volgende dag kwam mijn vader mij vertellen dat hij het toch had gedaan.
Uiteraard was ik erg blij met zijn goede beslissing, maar wist ik wel dat het voor mij nu uitgesloten was binnen enige termijn een Speedy Pro te mogen dragen.
In de tussentijd kwam ging de Aquatimer en kwam de Sea-Dweller. De Dweller was voor mij wat te klein dus kwam de Big-Pilot. Dit bleek een blijvertje in tegenstelling tot diverse volgende klokjes, zoals jullie hier vast hebben gemerkt.
Mijn vader kocht een aantal jaar geleden zijn droomhorloge, een in mijn ogen foeilelijke Rolex Yachtmaster in geelgoud, maar ieder zijn smaak.
De Speedmaster verdween in de kast.
Tot onlangs, toen ik hem over de komst van mijn tweede kind vertelde. Hij zei dat die Omega in zijn kast maar stof stond te verzamelen en dat hij het heel fijn zou vinden als ik het zou houden als ik dat zou willen.
Hierop kon maar één antwoord zijn (Met alle verplichte: dat had je niet hoeven doen natuurlijk)
Dus, hier is hij dan:
Mijn vader moet de doos met reserve schakels nog zoeken waardoor het bandje nu niet past. Nu dus even een Nato. Een Gasgasbones is natuurlijk onderweg.
Het horloge is gisteren nagekeken, het loopt perfect en is tot ver boven de 5 bar waterdicht.
Als alle bandjes er zijn komt er een update natuurlijk.
Heel erg bedankt voor jullie tijd.
