Er zijn van die momenten dat ik van mijn geloof afval. Vorige week was er zo’n moment.
Ik ben normaal gesproken geen liefhebber van vintage horloges. De reden is simpel, ze zijn vaak beschadigd en te klein. Alhoewel er ongetwijfeld mooie tot zeer mooie uurwerken in kunnen zitten, zegt mij dat niet zoveel, omdat je er nooit iets van zien. Openmaken doe ik niet, behalve voor het verwisselen van een batterijtje.
Ik ben dus veel gevoeliger voor de buitenkant, want die je uiteindelijk het meest.
Ik kan beslist niet tegen beschadigingen, want dan is voor mij de lol er gauw af.
Dat is een van de redenen waarom ik nagenoeg uitsluitend nieuw koop.
Vorige week was er dus zo’n uitzondering.
Ik zag een vintage Omega Seamaster te koop. Deze zag er nog zo goed uit, dat ik overstag ging en deze heb overgenomen van Peter(2006).
De volgende gegevens even van Peter geleend:
Omega Seamaster ST 166.0110
Caliber 1002 (automaat).
Diameter 39 mm. zonder kroon.
De Omega is in een erg nette staat,originele Omega kroon met logo,stalen schroefdeksel met Seamaster logo, krasvrij mineraal glas,
kast is 14K gold-plated (40 mic.) loopt perfect op tijd er zit een mooie leren Morelatto leren band op.
Het originele Omega kaartje zit erbij met kastnr. en calibernr.
Bouwjaar tussen 1971 t/m 1976.
Op mijn wishlist stond nog een Omega Seamaster, maar één van de reden waarom ik dit steeds heb uitgesteld is, dat ik vind dat al die modellen tegenwoordig allmaal op elkaar lijken, m.a.w. ik vind ze niet zo uniek meer. Maar misschien schop ik met het bovenstaande wel heilige huisjes in. Is niet de bedoeling, want dit is een persoonlijke mening.
Kortom, deze Seamaster voldoet geheel aan mijn wensen en verwachtingen en ik bezit nu tevens een vintage. Peter bedankt.
P.S. ik leen ook nog even een foto van je. Zal binnenkort eigen foto’s maken.
