Dit keer weer een NA-verhaal met wat persoonlijke geschiedenis:
Begin 2019 was ik met mijn geliefde in de Belgische hoofdstad voor een tripje. Ik kwam daar vroeger vaker, maar met een doel. Nu struinden we doelloos rond, door de winterse straten, en kwamen we langs een handelaar in ‘vintage’ horloges. Mijn oog viel op deze prachtige Zenith:
Ik heb er wel een half uur mee in mijn handen gestaan, getwijfeld, getwijfeld… maar mijn duurste horloge toen was waarschijnlijk een microbrand van ca. 600 euro, dus om even 1900 euro stuk te slaan op een gouden Zwitser, ik vond het toen nog te extravagant.
En daar heb ik lang spijt van gehad. In de jaren erna gingen de geliefde en ik samenwonen, kwamen er kinderen, maar ook Tudors en Fortissen en high-end Seiko’s enz. enz… en de Zenith bleef knagen. Waarom had ik deze toch laten liggen?
Zes jaar later woon ik ineens permanent in Brussel en dacht ik: hmm, waarom niet eens kijken of ik de Zenith nog kan vinden? Misschien niet bij diezelfde winkel (die bestaat geloof ik niet meer), maar gewoon ‘ergens’.
Dit was niet meteen heel makkelijk, want ik heb geen typenummer of iets opgeschreven, enkel bovenstaande foto. Maar met een beetje zoeken bleek het om een ‘Stellina’-chronograaf met het 146-uurwerk te gaan. Ik stelde een notificatie in op Chrono24.
Daar ging wat tijd overheen. Exemplaren kostten óf 3000+ euro, of hadden afgebroken pushers (een veelvoorkomend kwaaltje). Totdat ik op een dag een hele mooie vond in Italië!
aldus:
Deze werd geleverd net toen ik enkele dagen in Holland was. De Fedex-koerier heeft 'm gewoon in de vuilnisbak in mijn voortuin gelegd! Daar bleef ie DRIE DAGEN liggen… 
maar ach, ik woon in een nette buurt, dus hij lag er nog toen ik gisteravond weer thuis kwam. Gelukkig!
De cosmetische toestand is zeer goed te noemen voor een horloge uit 1960. De plaat is nog helemaal puntgaaf, de pushers zijn nog goed, en ook aan de wijzers kan ik niets ontdekken.
Vandaag ging ik ‘casual’ naar een cursus en sporten, dus de Zenith bleef thuis, maar bij thuiskomst deed ik 'm eindelijk om.
(het heet niet voor niets ‘golden hour’)
Man man man, wat een heerlijk horloge is dit. Voelt solide, loopt solide (beetje moeilijk uit te leggen, maar de pushers klikken zo lekker, het geheel voelt niet zo kwetsbaar als mijn goedkopere vintagechrono), en het goud is een absolute oogvanger natuurlijk. Ik ben verliefd man. Lullo.
