Na alle commotie omtrent de blauwe US limited Alpinist dacht ik mijn standaard groene exemplaar weer eens wat polstijd te gunnen. Deze zat op een groen-met-gele-streep Erika’s Original want dit is echt een uitstekende match maar is qua geheel wel heel erg groen en is niet overal mee te combineren. Draagcomfort is altijd ok maar kan er dus uitzien als een vaatdoek op een koninklijk jacht (of als vlag op een modderschuit, vul in naar omstandigheid).
De verguisde originele bruinleren Seiko-band vind ikzelf helemaal in orde, na inlopen zie/voel ik geen verschil met een praktisch hetzelfde Hirsch, en op deze regenachtige zondagochtend begon ik hier enthousiast een el-cheapo vlindersluitinkje op te monteren om weer eens af te wisselen.
Al doende echter dacht ik dat er binnenkort weer warmer weer aan hoort te komen en persoonlijk laat ik leer dan achterwege. Daar er nog een ongebruikte 20mm bracelet van een Orient Star Classic op de plank lag meende ik die eens te moeten passen aangezien de Strapcodes qua prijs niet meer in verhouding staan. Wat blijkt? Het past. In 1x klik-snap-vast aan beide kanten. Geen speling, geen bramen, geen knellende plekken. Alleen de end-links zijn niet op maat en de band sluit wat laag aan op de kast.
Soit, boeien…
De Alpinist is een totaal aander geval op staal en had meteen hierop uitgebracht mogen worden. Deze combi ga ik nu even aanzien. In de winter weer op zijn bruine bandje en de Erika’s MN op een duiker.
Altijd verrassend te zien hoe staal een horloge qua looks verandert tov leer…
