Het bleef lang in mijn hoofd rondspoken: voor mij geen vintage! Ik wilde mijn eigen verhaal vertellen met een nieuw horloge. Maar zonder dat je het door hebt zit je opeens met een teen in het zwembad te voelen hoe koud het water is, struikel je en val je er vol in. Met acht verschillende Speedmasters in de collectie -en met name de nieuwe stalen 321 Ed White aanwinst- bleef de reguliere 1861 Moonwatch erg vaak op de reservebank zitten. Wat als ik de 1861 Moonwatch zou vervangen met een semi-vintage 861 exemplaar met dat prachtige tritium? Zou dit meer balans brengen in de horlogedoos? Zou ik het dan vaker gaan dragen?
Op social media viel mijn oog al langer op de mooie semi-vintage tritium Speedmasters. De dikke gelige tritium-indexen van de jaren ‘90 Speedmasters steken echt prachtig af op de zwarte wijzerplaat. Dit is mooier dan de meer vlakke uitvoeringen van de jaren ervoor. Mogelijk verkleurt het ook mooier omdat het dikker is aangebracht?
Ik droeg mijn 1861 Moonwatch (2017) al op de fijne 1479/812 band uit de jaren negentig, dus mijn voorkeur ging uit naar een authentiek exemplaar met deze band. Ook is de kans op een origineel exemplaar in goede staat groter bij deze semi-vintage modellen. Ik was ook al langer gecharmeerd van de extreem lange S en R op de wijzerplaat. Dit vind je terug bij referentie 145.022 van de eind jaren ‘70 tot en met begin jaren ‘90, waaronder ook de vroege 3590.50’s. Dit zijn dezelfde horloges, maar Omega ging over op een nieuwe referentie codering (PIC) en kleine wijzigingen volgde elkaar op korte termijn op.
En zo ging het balletje snel rollen en een maand later ben ik (dankzij twee geweldige Speedmaster verzamelaars) een dolgelukkige eigenaar van een prachtige volledig originele 3590.50 uit vermoedelijk 1990 of 1991. Ik wacht nog op het Omega Extract. Het heeft duidelijke gebruikskenmerken en rammelt aan alle kanten -het waren de laatste jaren waarbij de kast en eindschakels flink wat speling hebben-, maar het tritium voegt warmte en zelfs diepte toe aan de wijzerplaat! Dus daarmee wint deze 3590.50 het absoluut van de moderne 1861 Moonwatch. Het is een halve set, met een doosje dat bijna vergaan is. Het 861 instructieboekje is leuk om erbij te hebben, deze werd een jaar later vervangen door een saai exemplaar. De band heeft de volledige lengte en heeft zelfs nog een deel van het zwarte emaille in het Speedmaster script op de sluiting. Het tritium in de wijzers is ook nog volledig intact en heeft dezelfde patina als de indexen op de wijzerplaat. Na een paar dagen is het voor mij zeker! Deze blijft!
Voor de “nerds” onder ons: via Moonwatch Only kon ik achterhalen dat dit een volledig authentieke 3590.50 Speedmaster uit 1990/1991 is:
Het caliber is natuurlijk 861, gebaseerd op het Lemania 1873 uurwerk. Er zijn twee versies van het geelkleurige 861 uurwerk gebruikt in de 3590.50. Tot ongeveer 1995 werd de 17 jewels versie (type B3) gebruikt en erna de 18 jewels versie (type B4). Begin jaren ‘90 moet type B3 zijn en dit komt overeen met deze 3590.50.
De wijzerplaat is het model C3 (Tall & Open S; 1977 tot en met 1990). Dit is te herkennen aan de wat mindere scherpe print van de cijfers ten opzichte van de latere wijzerplaat C4. De wijzerplaat is dus nog volledig origineel en correct.
Ook de lunette is interessant, want het betreft versie B3 (dot close to 70 - medium C), enkel gebruikt op de 3590.50 en 3592.50 (zichtbodem). Deze is te herkennen aan de dikgedrukte TACHYMETRE (zonder accent) en het cijfer 7 heeft geen “haakje” (serif), net als bij versie B4. In de eerdere en latere lunette-uitvoeringen was het “haakje” bij de 7 wel weer zichtbaar. Het kan dus geen servicelunette zijn.
Het tritium in de wijzers is nog volledig intact en heeft dezelfde kleur als de indexen op de wijzerplaat. De vorm van de wijzers is correct voor deze referentie en dat is eigenlijk al vanaf 1968 tot aan 1997 hetzelfde gebleven. Daarna werd het tritium vervangen met Luminova en Superluminova.
Het achterdeksel is correct en betreft type C5, waarbij de Q van Qualified een kort “staartje” heeft. Deze is tot ongeveer 1995 gebruikt. Daarna werd het “staartje” van de Q langer, vermoedelijk om het beter leesbaar te maken.
De kroon betreft type A3 met 24 tandjes en het wijde moderne Omega logo. De drukkers van de chronograaf zijn ook correct (type 4 wide & tall). Het hesalite bevat geen logo, wat ook vaker voorkwam bij de referentie 145.022 (en dus ook de 3590.50). Dit zou ook kunnen betekenen dat het weinig gedragen is, want een service hesalite heeft wel een logo. Kortom, allerlei duidelijk kenmerken dat dit een gedragen horloge is in originele staat.
