Voor uurwerkmakers is een ultra-thin uurwerk een teken van kwaliteit, hoge kwaliteit. Daar moet je zeer precies voor kunnen werken en een echte vakman zijn. Omega had ook een Ultra-thin lijn en heeft in de jaren ’60 en ’70 een aantal horloges heeft geproduceerd die voorzien zijn van dat uurwerk. Deze horloges waren toen ook echt bedoeld voor de rijke lui, ze hadden vaak edelmetaal aan boord en waren gericht op mensen die zichzelf zagen als verfijnd en stijlvol, en die voldoende kapitaal en en daarbij behorende smaak hadden ontwikkeld dat een sieraad als een ultra-thin ze wel zou passen.
SSIH (de holding waar het merk Omega in zit) kocht de Blancpain/Rayville fabriek in Villeret in 1961, voornamelijk vanwege de reputatie van de fabriek als producent van kwalitatief hoogwaardige kleine uurwerken. Pas in 1970 kocht SSIH het bedrijf dat de Blancpain-naam bezat. De Blancpain merknaam bleef in de jaren zeventig tijdens de grootschalige productie van goedkope quartzhorloges inactief, om in de jaren tachtig weer tot leven te komen.
Omega had al een ultra-thin uurwerk, namelijk de 540 maar ze zochten een opvolger. Dat werd (in 1963) het hand-opgewonden kaliber 700 waarvan de basis een Frederic Piguet uurwerk was. Dit was toen het duurste uurwerk van Omega en zat bijna altijd in de Constellation lijn. Het is een zeer zeldzaam uurwerk, er zijn er maar maximaal 12.500 van geproduceerd die in zowel heren- als damesuurwerken werden gestopt. Ze werden gefabriceerd in die Blancpain/Rayville fabriek, die Omega net had gekocht.
Het horloge wat mijn aandacht trok heeft echter geen cal 700, maar een kaliber 711. Dat lijkt een logisch vervolg op de 700 maar dat is niet zo, het 71x kaliber werd vanaf de grond opnieuw opgebouwd. De 710-712 serie was met z’n 3mm dikte de dunste automatische serie die Omega ooit heeft geproduceerd. Zowel kaliber 711 als 712 hebben 24 juwelen en tikken met een snelheid van 19.800 halve oscillaties per uur. De gangreserve is een ruime 43 uur. Beide calibers hadden de mogelijkheid voor secondenwijzer in het midden; echter was het destijds gebruikelijk om dress watch ontwerpen te produceren zonder een secondewijzer in het midden.
Toen keek ik in het ‘Jaren 70 Omega’s topic’, zag ik een tankje met geïntegreerde bracelet en een super leuk design en ik was om. We hebben het over de Omega Constellation 355.0814 / 155.0021.
Het is overigens absoluut geen klein horloge, 31,5mm breed en 37mm hoog zorgt ervoor dat het ook momenteel nog goed te dragen is. De gehele dikte van het horloge inclusief de case is 8mm. De bracelet is natuurlijk het meest opvallend, mooi geintegreerd en van hoge kwaliteit.
Stond er 1 te koop in Singapore en ik deed een (vond ik) schandalig bod, dat werd geaccepteerd. Dat zal komen door de staat van de mijne. Vandaag kwam hij binnen.
Typisch design van de jaren 70 (mijne is uit 1973):
Het fameuze uurwerk, met een hele rotor:
Je ziet bij mijn exemplaar duidelijk de ‘spiderdial’. De scheuren in de lak van de wijzerplaat. Bij mijn exemplaar zie je dat rondom de scheuren wat blaasjes ontstaan, op de foto minder zichtbaar maar bij bepaalde lichtinval wel. Dat kan komen door vocht, het horloge is niet bepaald enorm waterdicht gebouwd.
Tot zover de spreekbeurt.
Ps, er zijn leden op het forum die andere varianten hebben en die zijn in veel betere staat dan de mijne, voel je vrij om die te posten, graag zelfs!
