Omstreeks 1980/85 heb ik van de Britse domeinen, via introductie, samen met veel andere merken, waaronder Lemania, IWC, Longines en Jaeger Le Coultre, een CWC G10 aangeschaft. Had ik die Lemania’s et cetera maar nooit verpatst, maar daar gaat het nu niet over. Ik was nog niet geïnfecteerd, laten we het daar op houden, anders doe ik geen oog meer dicht. Alleen de CWC heb ik nog.
Toen ik in Groningen woonde ging er iets mis met de stift of met de kroon. Omdat ik van de hoed noch van de rand wist (daarom weet ik ook niet meer wat er precies mis was), heb ik het horloge naar een gerenommeerde juwelier in ‘Stad’ gebracht. Na een maand was alles weer OK. Ik weet niet meer wat ik voor de reparatie heb betaald.
Zeer kort na die reparatie weigerde de G10 dienst. Een nieuwe batterij mocht niet baten, dus batterij er weer uit voor alle zekerheid, horloge veilig opgeborgen zonder batterijtje, en een Swatch om de pols.
Veel jaren daarna, ik woonde intussen in Zeeuws-Vlaanderen, werd ik ongeneeslijk geïnfecteerd door het horloge-virus. Ik bereikte de status van self-instructed-fool, de onderste sport van de ladder dus, maar voldoende hoog om zo brutaal te zijn om de kast van de CWC te openen. Welnu, de Werkbefestigungsschrauben 5101 waren in geen velden of wegen te bekennen. Het caliber (ETA 555.112) werd op zijn plaats gehouden door de druk van het deksel op het batterijtje.
Op naar de enige juwelier in de buurt om een batterijtje te kopen, en om met het nieuwe batterijtje en met de pas verworven kennis te proberen enig leven in het uurwerkje te blazen. De medewerkster achter de balie ging het boven de pet, dus werd meneer, de eigenaar van de zaak, verzocht er bij te komen. Meneer zat achter in de geheel lege winkel met zijn echtgenote een kopje koffie met een donut te consumeren, maar hij rukte zich los.
Of ik het oude, lege, batterijtje bij mij had. Nee, maar de omtrek van het batterijtje was 9,50 mm, zoals te lezen was in het inwendige, en het caliber was ETA 555.112.
Of ik wel wist dat er duizenden batterijtjes bestonden, en dat het ondoenlijk was de juiste in voorraad te hebben. Nee, dat wist ik niet, maar één blik in de computer, met het juiste calibernummer van ETA er naast, zou toch helderheid in deze kunnen verschaffen? Neen, zo eenvoudig was het niet, en ETA 555.112 luidde zichtbaar geen bel, althans die brutale opmerking van mij werd genegeerd.
Het merk CWC kende hij niet. Was het mischien Cortebert Watch Company, opperde ik. De lezer merkt dat ik intussen wat kregel begon te worden, grappenmakerij ligt dan op de loer, daarom maar niet Cabot Watch Company genoemd. Neen, Cortebert was het zeker niet volgens de juwelier.
Is er mogelijkheid dit horloge te laten repareren? Neen, dit is een zogenaamd digitaal horloge met wijzers meneer, en dat soort horloges laten zich niet repareren.
Weer wat geleerd.
O, er zit dus geen onrust in? (Hou je in Theo, ruzie is nergens goed voor) Meneer, dat heet in onze branche een balans. Het lesuuurtje was dus nog niet voorbij.
Ik had in een wervend schriftje van Elsevier, Stijl-ABC mannen horloges, een goedbedoelde handleiding voor (uitsluitend mannelijke) nitwits zoals ik, gelezen dat de term onrust bij de letter O staat vermeld. Balans wordt niet genoemd. Het boekje gaat over mode en trend, en over de horlogekeuze van de eigentijdse man die toch modern voor de dag wil komen, en ook over horloges zelve. Het dunne boekje kostte E 8,95, te duur om de eigenaar cadeau te doen, maar ik kan de bladzijde met de O van onrust uitscheuren en deze hem alsnog aanbieden.
Gauw de winkel uit ter zelfbescherming, en om niet op Opsporing Verzocht terecht te komen. Naar de HEMA schuin tegenover, waar ik binnen 45 seconden het goede batterijtje vond, in elk geval goed genoeg om mee te experimenteren.
Na enig streng kijken naar de Stopphebel en omgeving liep het horloge weer, althans buiten de kast. Elke horlogemaker in Zeeuws-Vlaanderen had die ontdekking kunnen doen, maar laat ik niet gaan zeuren. Omdat het caliber niet stevig in de kast zat door die ontbrekende 5101 schroefjes werkte het Stoppmechanismus, of het opheffen daarvan, waarschijnlijk maar half. Uittrekken of induwen van de kroon deed slechts het caliber heel miniem heen en weer schuiven, maar niet, of maar ten dele, de Stopphebel. Het kon niet anders dan dat de bevestigingsschroefjes door de Groningse horlogemaker waren ‘vergeten’ te herplaatsen, want daarvóór waren er geen moeilijkheden geweest. Het horloge hield er desondanks, nu met Stopphebel correct uitgeschakeld, en buiten de kast, na anderhalve dag mee op. Stof, stilstand, of opgedroogde olie of alle drie? Aan schoonmaken ging ik mij niet wagen, liever even kijken op het internet. Ik had ook al de batterijklem gedeeltelijk vernield trouwens. Beginnersfout, leergeld.
ETA 555.112 bleek vervangen door 955.112 E.O.L. (end of life). G.E. Clark leverde de ETA 955.112 voor E 31,01 inclusief transport uit de USA, inclusief batterijtje. De schroefjes, zie foto, leverde Erich Gerlach voor E 14,00 incl. transport uit Duitsland. Op de beurs in Houten, voorjaar 2012, heb ik tevergeefs gezocht naar die schroefjes. Wel ben ik van het kastje naar de muur gestuurd bij die gelegenheid.
De lichtgevende verf op de minutenwijzer liet een weinig los. De achterkant van de wijzer behandelen met Flexa hoogglans wit, voor binnen en buiten, ook van de HEMA, voorkwam verdere uitval.
De G10 loopt met het nieuwe caliber en stevig bevestigd met de twee schroefjes, zie foto van allebei, als een tierelier, en wijst na drie maanden drie secondes mis (vóór) ten opzichte van de klok in Mainflingen.
De dure tunnel naar de rest van Zeeland is volgens de CdK van deze provincie mede bedoeld om de consument aan te moedigen om in Zeeuws-Vlaanderen te kopen. Verlovingsringen zal ik dus in Gent of Antwerpen moeten aanschaffen, want bij de plaatselijke juwelier durf ik dat niet meer.
