Een van mijn pijnlijkste ervaringen was met een Ingenieur 666, maar een van mijn fijnste ervaringen ook. Graag ga ik verder in op laatstgenoemde fijne ervaring en deel ik deze met jullie. Het startte allemaal met een e-mail.
We hebben op onze website een formulier waar je een horloge te koop kan aanbieden. Je kan foto’s bijvoegen en indien bekend aanvullende informatie en de vraagprijs. Begin 2019 ontvingen wij een ingevuld formulier betreffende een IWC. De vraagprijs deed ons vermoeden dat het een Ingenieur 666 betrof met opgemaakte wijzerplaat in zwart. Gezien zwarte 666 stuk kostbaarder zijn, worden silver dials vaak opgemaakt naar zwart; dan is onzerzijds geen interesse. Echter was dat niet af te leiden van de matige kwaliteit foto’s die waren bijgevoegd. Onze correspondentie luidde als volgt: “Als de wijzerplaat origineel is dan hebben wij een deal, maar daarvoor moeten we eerst het horloge kunnen bekijken.” Daarvoor wilde meneer wel naar Amsterdam toe komen want hij was ervan overtuigd dat dit het geval was.
Een week later maakte ik kennis met Bram in de winkel. Na bestuderen van het horloge kon ik niet alleen concluderen dat het een helemaal origineel exemplaar betrof, maar ook dat de conditie uitmuntend was. Niet verrassend dat het horloge er nog goed uitzag want hij bleek zelf ook horlogeliefhebber te zijn. Ik vroeg hem eerlijk hoe hij dan op dat specifieke bedrag kwam. Een bijzondere verklaring volgde: hij was ervan op de hoogte dat het horloge meer waard was maar omwille van zijn uitzichtloze, serieuze gezondheid problemen en omdat zijn dochter geen interesse had in het horloge maar liever wat Louis Vuitton items wilde. Dus hij had dit bedrag nodig om daar te gaan shoppen voor haar! Wie ben ik om dat in de weg te staan haha 
Later in de bewaarde e-mail correspondentie zou hij er nog naar refereren met: “zo als ik al eerder vertelde aan jou dat geld niet altijd het belangrijkste is, Maar het elkaar wat gunnen als mensen onder elkaar.”
De goudeerlijke Bram droeg zijn hart op zijn tong en vertelde daarna dat hij ook wel eens wat filmpjes van ons op YouTube had gezien. Hij zei dat als hij het verhaal achter deze IWC verteld dat ik er dan ook zeker een filmpje van zou willen maken: en die gaat er ook komen, maar eerst de tekst!
Als tienjarig jochie liep Bram met zijn oma op het Spui in Den Haag. Een verwarde zwerver benaderde het tweetal met de vraag om een lift naar huis. Blijkbaar was hij dus toch niet dakloos, maar wel hulpbehoevend maar de rest van de stad negeerde hem. Ondanks de stank twijfelde zijn oma geen moment en ze vertrokken richting de Nieuwe Haven. Eenmaal bij hem thuis aangekomen verzocht hij ze even te wachten zodat hij een bedankje kon geven. Hij overhandigde een schoenendoos en zei dat ze die thuis maar moesten openmaken. Niet erg aantrekkelijk gezien de doos doordrenkt was en stonk naar urine en uitwerpselen. Maar de inhoud was de moeite waard: duizenden guldens! Meneer gebruikte blijkbaar de biljetten om letterlijk zijn reed mee af te geven. Zijn oma waste de biljetten en hing ze te drogen aan waslijnen in de huiskamer, dat moet een mooi beeld geweest zijn. Haar kleinzoon kreeg het horloge wat op de bodem van de doos lag: een IWC Ingenieur 666 met zwarte wijzerplaat.
Het bleek niet het enige bezit te zijn van de ‘zwerver’. Jaren later lazen ze in de krant dat de man dood gevonden was in het pand, omringt met miljoenen guldens in dezelfde stinkende staat. Het “Peespand” (nieuwe haven 498) was eigendom van “Blonde Dolly” en blijkbaar was zij in het geheim getrouwd geweest met deze mysterieuze miljonair, die vroeger ook gerenommeerd violist was in het residentieorkest. Samen bezitten en beheerde ze voor miljoenen aan vastgoed.
Overdag bevond de Amsterdamse Sebilla Alida Johanna Niemans, alias Blonde Dolly, zich in de hogere kringen van Den Haag en werd gewaardeerd als model en voordrachtkunstenares. S’nachts voerde ze haar andere beroep uit als prostitué, echter van hoog emancipatoir niveau gezien ze niet werkte voor een pooier. Zeer ongebruikelijk in de jaren 40 en 50. Haar klanten waren hooggeplaatste mannen met aanzien en stonden met naam en toenaam genoteerd in haar gevreesde “blauwe agenda”. Wellicht een reden dat zij in 1959 omgebracht is en dit boekje werd nooit meer teruggevonden. De moord deed lokaal veel stof opwaaien maar daar zijn al boeken en artikelen over geschreven, en er is zelfs een verfilming van; voor de echte liefhebber.
Haar man raakte na haar dood het spoor bijster en zwierf onder invloed van drugs en alcohol over de Haagse straten tot hij zichzelf van het leven beroofde in hetzelfde pand als waar zijn voormalige echtgenote haar beroep als vrouw van lichte zeden uitvoerde en daar uiteindelijk ook omgebracht is. Hetzelfde pand waar Bram en zijn Oma hem een paar jaar daarvoor hadden thuisgebracht en hij als bedankje de IWC in ontvangst nam. En elke keer als ik dat horloge vast heb of om doe dan voel je de historie en het verhaal van dit horloge, daarom hou ik van vintage!
Ik ben in contact gebleven met “Haagse Bram” (zoals hij zelf zijn correspondentie ondertekend) en heb de informatie met hem gecheckt en voorgelegd voor publicatie. Uiteraard ook het verzoek zijn echte naam te gebruiken en de foto van ons nadat de deal beklonken was. Toen hij dit artikel gelezen had was de reactie als volgt: “Wowwww Jasper in een woord geil gaaf verhaal geworden” en sluitte af met “Nu heb ik iets toegevoegd aan de ziel van het horloge, dat is af te leiden aan je verhaal. Mooi man. Ik word van dit verhaal ontroerend blij.”
Het horloge is sindsdien in mijn bezit. Helaas moeten jullie even wachten voor de foto’s van het horloge van dichtbij gezien hij momenteel gereviseerd wordt.
Cheers, Jasper Lijfering van Amsterdam Vintage Watches
.