Seiko, de maan, DNA en de schrik van het goud.
Vanmiddag bracht de pakjesvriend van TNT géén pakje maar een envelop.
Uit een engelsland, getuige de tekst op de achterkant.
Gauw het mes er in en kijken wat de inhoud was: bubbeltjesplastic dus.
Dus snel maar verder opereren:
Wow: japans “goud”! Met stof (geen goudstof).
Inderdaad: een Seiko dus, zonder gebruiksaanwijzing of doosje of papieren.
Zonder handleiding ook, maar die was op Internet gauw gevonden.
Gratis vuil en DNA uit het engelsland ook, daar maak ik jullie deelgenoot van.
Eerst foto’s en kijken of alles werkt; poetsen komt later wel.
Quartz dus, uit 1992 (denk ik), een 7T36 uurwerk zit er in.
Op naar de voorkant dan: die heeft een zwarte wijzerplaat en subdials.
Chrono-Tachy-Datum, Wekker… vandaar dus dat ik die gebruiksaanwijzing heb gezocht.
…en Maanfase: dat had ik nog niet.
Betwijfel het nut er van voor mij, maar grappig vind ik het wel.
Nu op de pols, kijken of de band niet weer eens te kort is…
Het past, maar zo’n hoop goudkleur ineens: dat is knap wennen (àls het ooit went):
En om van de schrik te bekomen maar snel een stukje zwart leer gemonteerd.
Tja, dat leer is wel wat beschaafder, maar als ik nu de foto’s bekijk vind ik tot mijn
verbazing dat “goud” allemaal ook wel wat hebben.
Kweenie…… in elk geval heb ik hier voor nog geen zestig euro een maanfaseding.
Met alarm en chrono en datum.
Voor dat geld kom ik bij Van de Klaauw niet terecht.
Maar al dat “goud”……
