Ben pas terug van een lang verblijf in Hong Kong voor de uitvaart van een oom. Het gaat daar erg anders aan toe dan in Nederland. Hier wordt er gespeeched en gesproken over de overledene. Mooie herinneringen worden er gedeeld en nostalgisch wordt er teruggedacht aan vroeger. Hoe anders kan het daar aan toe gaan. Er zijn vele ceremoniële handelingen, maar het merendeel gebeurt in stilte. Er wordt relatief maar weinig gesproken, slechts de ceremoniemeester heeft nu en dan het woord over wat er gedaan moet worden. Erg bijzonder om meegemaakt te hebben.
Pas na de uitvaart is er nog een laatste maal die symbolisch door mijn oom wordt betaald. Hier pas wordt er meer met elkaar gepraat en gesproken.
Een dag of wat later mogen we bij zijn huis langsgaan om spullen op te halen. Oude vakantiefoto’s van hem in Nederland en andere delen van de wereld, een jas en koffer die hij van ons heeft gekregen. En zo kwamen beetje bij beetje aan bij zijn snuisterijen. Op zijn oude leeftijd vulde hij zijn tijd met familiebezoekjes, conversaties met kennissen in parkjes, het bijhouden van de beurs en regelmatig was hij vroeg in de ochtend te vinden aan de rand van zulke parkjes op z’n matje met spulletjes. Dingen die volgens zijn zeggen 2 dollar hebben gekost (2 eurocent). Hij vertelde dan met trots dat ie die voor maar liefst 10 dollar weer verkocht had! Van pennetjes tot telefoonladers had ie in de aanbieding. En dat brengt mijn verhaal tot het klokje dat zo typisch is voor mijn oom. Een klokje van 2 dollar. Simpel quartz. Zwaar geïnspireerd op een bekend merk/model. Verchroomde kast. Goedkoop gevouwen band. Een snuisterij. Of toch zoveel meer?
Wat vreemd zullen de volgende reizen naar het Verre Oosten aanvoelen. Altijd ging een bezoek die richting op gepaard met een bezoek aan deze oom. Dat is nu voorbij.
Wat lijkt de tijd ineens snel voorbij te zijn gegaan…
Geef het horloge een mooie plaats zodat je het regelmatig ziet. Het helpt je daarbij om vaak aan hem te denken en om de momenten die jullie samen hebben doorgebracht opnieuw te beleven.
Zoals je dit verhaal schrijft, doet mij vermoeden dat dit ogenschijnlijk onbeduidende horloge,
voor jou een onlosmakelijke band schept met het ritme van het leven, de dood en de leemte.
Een leemte die zich laat koesteren.
Immers:
de koestering van de herinnering, is de troost van het verlies.
Ik betuig je bij deze dan ook mijn medeleven.
En onthoud:
“de dood is geen afwezigheid, het is een veranderende aanwezigheid”.
Bedankt allemaal voor jullie vriendelijke woorden. Voor mij is elk horloge een herinnering. Middelbare schoolperiode, sportmomenten, studietijd, reisavonturen, etc. En zo is deze er ook 1 geworden. Een horloge waar ik amper naar omkeek, maar nu ineens een hele andere waarde/betekenis heeft gekregen.
Sterke ermee.