Dat dacht ik…
Ik zou willen dat ik er nooit aan begonnen was. Toen ik nog jong en iets minder onbezonnen was spaarde ik voor één van de eerste digitale horloges. Certina, bij de V&D, kwijlend voor de vitrine. Ik was 16 jaar en waste me iedere zaterdag suf aan auto’s om dit horloge te kunnen kopen. Uiteindelijk gebeurde dat ook, en herinner me nog de avonden dat ik in mijn donkere kamer het lichtknopje indrukte, de stopwatch liet lopen, het alarm instelde. Dat is lang geleden…
De Certina is niet meer. Plaatsgemaakt voor automaten, exemplaren die, als ik ze nog met autowassen zou moeten verdienen voor verschrompelde handen met blaren gezorgd zouden hebben. Geen alarm, niet zo nauwkeurig als de Certina, maar ze betoveren me steeds. Ik ben in de ban, ik kom er niet van los. Mijn omgeving ziet het niet, de enige die iets vermoeden zijn mijn vrouw en jongste zoon. “Zeg schat, is dat een nieuw horloge?” en “Pap, als je doodgaat, mag ik je Tudor?”
Fijn dat ik hier onder lotgenoten ben. Misschien werkt het therapeutisch en kom ik er ooit vanaf, maar ik vrees het ergste, net bij “gezocht” mijn nieuwste wens kenbaar gemaakt. Zucht…
