Ik zou willen dat ik er nooit aan begonnen was. Toen ik nog jong en iets minder onbezonnen was spaarde ik voor één van de eerste digitale horloges. Certina, bij de V&D, kwijlend voor de vitrine. Ik was 16 jaar en waste me iedere zaterdag suf aan auto’s om dit horloge te kunnen kopen. Uiteindelijk gebeurde dat ook, en herinner me nog de avonden dat ik in mijn donkere kamer het lichtknopje indrukte, de stopwatch liet lopen, het alarm instelde. Dat is lang geleden…
De Certina is niet meer. Plaatsgemaakt voor automaten, exemplaren die, als ik ze nog met autowassen zou moeten verdienen voor verschrompelde handen met blaren gezorgd zouden hebben. Geen alarm, niet zo nauwkeurig als de Certina, maar ze betoveren me steeds. Ik ben in de ban, ik kom er niet van los. Mijn omgeving ziet het niet, de enige die iets vermoeden zijn mijn vrouw en jongste zoon. “Zeg schat, is dat een nieuw horloge?” en “Pap, als je doodgaat, mag ik je Tudor?”
Fijn dat ik hier onder lotgenoten ben. Misschien werkt het therapeutisch en kom ik er ooit vanaf, maar ik vrees het ergste, net bij “gezocht” mijn nieuwste wens kenbaar gemaakt. Zucht…
Welkom onder de lotgenoten. Maar je wilt toch niet van het horlogevirus genezen? Er zitten ook veel leuke kanten aan. De ‘aandoening’ mag alleen niet de overhand nemen en alles gaan beheersen. We gaan je helpen om dat te voorkomen hoor
Hiervoor bestaat geen medicijn. Zorg dat je wel dat je goed blijft slapen en alleen geld aanwendt als je kinderen geen nieuwe schoenen nodig hebben…:)-D
Als ik net zoveel aandacht aan mijn vrouw zou wijden als aan mijn zoektocht naar horloges dan werd ze knettergek…
Ik ontken dat overigens altijd keihard, maar in die tijd die ik eraan besteed zou ik 2 wassen op kunnen hangen, de vaatwasser uit kunnen ruimen, de ontbrekende plinten in de woonkamer kunnen monteren en haar auto wassen en zuigen.
Dus de motivatie om hier eerlijk over te zijn ontbreekt volledig…
