Stemtopic HF-foto challenge #127 Op reis

[Oni]

’t Was nog vroeg en alles was stil. Alleen het tikken van het horloge was te horen, heel zacht, alsof het zich schaamde dat het bestond. Het lag daar maar op het dashboard, koel en degelijk, alsof het nergens vandaan kwam en nergens heen hoefde. De wijzers draaiden hun rondjes zoals ze dat altijd doen, zonder haast, zonder zin misschien ook.

Buiten stond de Land Rover wat scheef, alsof hij al te lang had gereden en nu even mocht uitrusten. ’t Ding zag eruit als een beest dat veel had meegemaakt en daar geen woorden aan vuil wilde maken. En binnen rook het naar leer, oud zweet, een beetje olie ook. Geen luxe, geen gedoe. Alles was er om gebruikt te worden.

Het horloge glansde zwak in het ochtendlicht. Niet alsof het zich wilde laten zien, meer alsof het er toevallig was en zich erover verwonderde. Een uurwerk dat alles bijhield, maar nergens op wachtte. Je kon zien dat het precies was, bijna overdreven precies. Duits, dacht ik. Natuurlijk. Maar het lag daar nu, op dat dashboard, en het maakte niet uit wie het had gemaakt. Het hoorde daar.

We hadden gereden, ver gereden. Langs kanalen, over grindwegen, onder luchten die te groot waren om vast te houden. En nu zaten we daar stil. Alles was goed, of goed genoeg. Het horloge tikte door. De tijd ging zoals hij altijd ging, nergens heen, maar hij ging.

[denvro]

Een goudgele waas omhulde de horizon, het laatste restant van een dag die langzaam wegtikte. Op het dashboard van de Land Rover, stoïcijns als altijd, lag het Damasko horloge. Zijn diepzwarte wijzerplaat, omringd door het matte staal van de kast, ving de laatste, stervende stralen van de zon op en wierp ze terug als kleine, fonkelende herinneringen. Elke seconde die verstreek, voelde als een zucht, een stille getuige van de kilometers die onder de banden waren doorgegleden, van het stof dat in de wielkasten was gekropen.

Het tikken van het horloge was een minimalistisch ritme in de stilte van de cabine, alleen onderbroken door het zachte zuchten van de dieselmotor die na gedane arbeid rustte. De Defender, een trouwe metgezel op deze odyssee, leek te ademen in de vallende schemering. Zijn gehavende flanken vertelden verhalen van modderige paden en stenige beklimmingen, van afgelegen valleien en stormachtige bergpassen. De Land Rover had zich een weg gebaand door het ruige landschap, een onvermoeibare kracht die zich over elke uitdaging had heengeploegd.

Buiten het raam tekenden de bergen zich af tegen de avond die viel. Hun pieken, eerder op de dag nog ongenaakbaar en dreigend, waren nu gehuld in een zachte gloed. Ze stonden daar, monumentaal en zwijgzaam, als oude reuzen die toekeken hoe de tijd onverbiddelijk verstreek. Het Damasko horloge, met zijn betrouwbare Duitse precisie, telde de momenten af, terwijl de herinneringen aan de bergen, overwonnen en bewonderd, zich diep in het geheugen griften.

Het was een moment van pure, onvervalste vrijheid. De stilte, de weidsheid van het landschap en het besef van de afgelegde weg smolten samen tot een diep gevoel van tevredenheid. Terwijl de laatste stroken oranje en rood verdwenen achter de horizon, en de eerste sterren voorzichtig aan de hemel verschenen, leek het Damasko horloge niet alleen de tijd te meten, maar ook de essentie van deze reis te vangen: de avonturen, de inspanningen en de onmetelijke schoonheid van een wereld die zich langzaam overgaf aan de nacht. De Defender stond daar, een stille, krachtige schaduw, klaar voor de volgende dag, klaar voor de volgende reis.

[Oni]

Op het gebarsten, stoffige dashboard van de oude Land Rover, een voertuig dat al lang geleden zijn oorspronkelijke functie had verloren en sindsdien slechts nog als decor diende voor vergeelde herinneringen, lag een Damasko horloge. Een zwart, mat stalen uurwerk, strak en functioneel, als een Duitse verklaring dat schoonheid het best gedijt in kille logica. Het glansde niet, het schitterde niet. Het weerkaatste enkel de kale, harde middagzon zoals een dood dier het licht van een koplamp.

De wijzers bewogen met de precisie van een machine die niets geeft om tijd. Alleen mensen doen dat, mensen die te laat zijn, of bang zijn dat ze dat worden. Maar dit horloge tikte door, onbewogen. Zoals alles wat echt gemaakt is om te blijven functioneren, ook als niemand meer kijkt.

De Defender zelf, mosgroen, verweerd, de bekleding gebarsten als uitgedroogde aarde, stond scheef op een helling, alsof hij zich al had neergelegd bij zijn nutteloosheid. Alles eraan riep: voltooid verleden tijd. Behalve dat horloge. Dat was er nog. En dat zou er morgen ook nog zijn.

Tijd verstrijkt niet. Alleen wij vergaan.

[LVA]

Tot zover “ChatGPT trips balls balls while pretending to be a writer” voor deze week.

[Oni]