Ik ben de trotse eigenaar van een Junghans, het type weet ik niet :O.
Ik heb dit prachthorloge van mijn opa gekregen, en ben er erg blij mee!
Maar op een gegeven moment begin je je toch af te vragen hoe duur het horloge ongeveer zou zijn:).
Daarom de vraag aan jullie of jullie een taxatie zouden kunnen maken.
Ik denk (maar weet het niet zeker) dat de waarde van dit horloge gering is.
Junghans is wel een goed merk, maar geen topmerk. Het trouwens wel een heel leuk horloge(tu). En een schoonmaak beurtje zou hem goed doen:) Mogelijk is 20/4923 een type nummer.
Begrijp me niet verkeerd, maar ik denk dat de emotionele waarde in dit geval veel groter is dan werkelijke waarde. Gewoon een keer goed schoon maken en lekker koesteren en dragen.
Ik voeg me bij de reacties hierboven. De financiële waarde zal niet erg hoog zijn, ik denk een gevalletje “wat de gek ervoor geeft”.
Maar als ik je reactie zo lees ben jíj er in elk geval erg blij mee dus het heeft in elk geval een emotionele waarde! Dus ik zou het inderdaad gewoon ff schoonmaken en koesteren en desnoods bij speciale gelegenheden dragen.
Hartstikke bedankt voor de reacties! Een kleine teleurstelling dat hij geen 10 mille waard is, maar waar jullie al gelijk in hebben : De emotionele waarde is voor mij bij dit horloge het belangrijkst.
“Hartstikke bedankt voor de reacties! Een kleine teleurstelling dat hij geen 10 mille waard is, maar waar jullie al gelijk in hebben : De emotionele waarde is voor mij bij dit horloge het belangrijkst.”
Hoezo teleurstelling?!
Het horloge van je opa!! Daar kan toch nooit iemand genoeg voor bieden!!!
Beurtje geven en koesteren!
“Hartstikke bedankt voor de reacties! Een kleine
teleurstelling dat hij geen 10 mille waard is,
maar waar jullie al gelijk in hebben : De
emotionele waarde is voor mij bij dit horloge het
belangrijkst.”
Hoezo teleurstelling?!
Het horloge van je opa!! Daar kan toch nooit
iemand genoeg voor bieden!!!
Beurtje geven en koesteren!
Ik bedoelde in mijn antwoord niet dat een horloge van de familie een teleurstelling is. Maar in het algemeen dat iedereen wel eens een horloge, of iets anders, heeft gehad waarvan je denkt dat het veel waard is, maar waarvan achteraf blijkt dat het niet zo is:(
“Hartstikke bedankt voor de reacties! Een
kleine
teleurstelling dat hij geen 10 mille waard is,
maar waar jullie al gelijk in hebben : De
emotionele waarde is voor mij bij dit horloge
het
belangrijkst.”
Hoezo teleurstelling?!
Het horloge van je opa!! Daar kan toch nooit
iemand genoeg voor bieden!!!
Beurtje geven en koesteren!
Ik bedoelde in mijn antwoord niet dat een horloge
van de familie een teleurstelling is. Maar in het
algemeen dat iedereen wel eens een horloge, of
iets anders, heeft gehad waarvan je denkt dat het
veel waard is, maar waarvan achteraf blijkt dat
het niet zo is:(
Ik begreep wel wat je bedoelde.
Maar achteraf bekeken heeft de financiële waarde geen belang.
Ik heb m’n grootvader nooit gekend (hij overleed een paar maanden voor mijn geboorte) maar ik heb hier een horloge van hem. Ze werkt nog maar ziet er niet meer uit (gekrast en beblutst); de goeie man heeft ze werkelijk OPgedragen, ze heeft dan ook WO II meegemaakt.
Soms geef ik de kroon een paar draaitjes en kijk naar die wijzerplaat.
Jullie zullen dit misschien onnozel sentiment noemen maar het doet me iets wanneer ik eraan denk dat zo’n 70 jaar geleden mijn opa naar diezelfde wijzerplaat keek.
Dat is imo helemaal géén “onnozel sentiment” hoor…
Ik heb heel wat oude “rommelmarkt”- horloges in m’n verzameling die ik met veel geduld en liefde terug toonbaar en werkend heb gemaakt…
Vele ervan zijn méér dan vijftig of zelfs zeventig, tachtig jaar oud…
Telkens ik die vastneem, bekijk, opwind, luister… en omdoe komt er onbewust steeds weer één gedachte naar boven: wie zou dit uurwerk wanneer, waar, gekocht (of gekregen) en gedragen hebben en vooral: als dit horloge (dat tenslotte vele generaties heeft overleefd ) nu eens z’n verhaal kon vertellen over z’n vorige eigenaar(s) en wat het misschien allemaal heeft meegemaakt…
Wat een rijkdom aan levensverhalen zou er in die verzameling zitten…
Dat gaat uiteraard op voor alle oude objecten, maar horloges waren meestal de vaste gezel van mensen die ze dagdagelijks droegen doorheen een stuk van hun levenswandel…
Ondertussen leven ze weer en worden ze in stand gehouden voor alweer de volgende generatie… De prijs of waarde ervan is absoluut onbelangrijk voor mij…
Dat is imo helemaal géén "onnozel sentiment"
hoor…
Ik heb heel wat oude “rommelmarkt”- horloges in
m’n verzameling die ik met veel geduld en liefde
terug toonbaar en werkend heb gemaakt…
Vele ervan zijn méér dan vijftig of zelfs
zeventig, tachtig jaar oud…
Telkens ik die vastneem, bekijk, opwind, luister…
en omdoe komt er onbewust steeds weer één
gedachte naar boven: wie zou dit uurwerk wanneer,
waar, gekocht (of gekregen) en gedragen hebben en
vooral: als dit horloge (dat tenslotte vele
generaties heeft overleefd ) nu eens z’n verhaal
kon vertellen over z’n vorige eigenaar(s) en wat
het misschien allemaal heeft meegemaakt…
Wat een rijkdom aan levensverhalen zou er in die
verzameling zitten…
Dat gaat uiteraard op voor alle oude objecten,
maar horloges waren meestal de vaste gezel van
mensen die ze dagdagelijks droegen doorheen een
stuk van hun levenswandel…
Ondertussen leven ze weer en worden ze in stand
gehouden voor alweer de volgende generatie… De
prijs of waarde ervan is absoluut onbelangrijk
voor mij…
Geeft me een goed gevoel…
Met Mijmerende Groeten,
Morse.
(tu)
De aankoop of het krijgen van een horloge gaat dikwijls gepaard met een speciale gelegenheid, een stap in het leven (misschien minder voor de “verwoede” verzamelaars ); dit geeft hen in mijn ogen ook hun waarde.
Ik heb (als verrassing) een totaal waardeloos (in geld) Pontiac horloge dat al 40 jaar in iemands bezit was (had het ook gekregen van Opa) en dat niet meer liep, laten opknappen door Master Ferrie. Ik heb zelden een grote kerel zo gelukkig gezien toen het horloge weer liep, het gepolijst was en een nieuw glaasje had. Onbetaalbaar!
Dat is imo helemaal géén "onnozel sentiment"
hoor…
Ik heb heel wat oude “rommelmarkt”- horloges in
m’n verzameling die ik met veel geduld en liefde
terug toonbaar en werkend heb gemaakt…
Vele ervan zijn méér dan vijftig of zelfs
zeventig, tachtig jaar oud…
Telkens ik die vastneem, bekijk, opwind, luister…
en omdoe komt er onbewust steeds weer één
gedachte naar boven: wie zou dit uurwerk wanneer,
waar, gekocht (of gekregen) en gedragen hebben en
vooral: als dit horloge (dat tenslotte vele
generaties heeft overleefd ) nu eens z’n verhaal
kon vertellen over z’n vorige eigenaar(s) en wat
het misschien allemaal heeft meegemaakt…
Wat een rijkdom aan levensverhalen zou er in die
verzameling zitten…
Dat gaat uiteraard op voor alle oude objecten,
maar horloges waren meestal de vaste gezel van
mensen die ze dagdagelijks droegen doorheen een
stuk van hun levenswandel…
Ondertussen leven ze weer en worden ze in stand
gehouden voor alweer de volgende generatie… De
prijs of waarde ervan is absoluut onbelangrijk
voor mij…
Geeft me een goed gevoel…
Met Mijmerende Groeten,
Morse.
Ik heb het even laten bezinken, het (horloges in dit geval) zijn ‘slechts’ dingen die waarde krijgen door de historie die er achter zit. Die historie is voor iedereen weer anders en is verbonden met de mensen die deel uitmaken van die historie. Die (mensen) hechten dan ook waarde aan het horloge: vaak dus inderdaad onbetaalbaar, ongeacht de werkelijke (financiële) waarde.
Hoe zit dat eigenlijk met horloges van horlogegekken? Die maken niet zoveel meer mee, in het horlogekistje:(
Ik ben het helemaal met je eens Morse.
Die historie is onbetaalbaar.
Sommige horloges in mijn verzameling hebben een inscriptie.
Bijvoorbeeld één van een vrouw voor haar man ter ere van hun 25 jarig huwelijk. In 1967. Dan ga je rekenen, die mensen zullen dus wel dood zijn, ze zullen van elkaar gehouden hebben.
Of van mensen die in 1970 een gouden Omega hebben gekregen ter ere van hun 25 jaar bij de zaak. Hoe zou het met ze zijn ? Waarom is dit horloge in de handel gekomen ?
Al die klokjes hebben heel veel meegemaakt. En toch aan de pols van iemand, da’s toch wel bijzonder. Als ze allemaal zouden kunnen praten…
Ik vindt het heel leuk als ik een lijkje toch weer toonbaar heb gemaakt. Ook een beetje voor de oude eigenaar, waar hij of zij ook moge zijn.
Ik ben het helemaal met je eens Morse.
Die historie is onbetaalbaar.
Inderdaad! Dat is ook een van de leuke kanten van tweedehands horloges: die hebben al een leven achter zich, die kunnen een verhaal vertellen.
Ik probeer ook steeds te achterhalen waar ze vandaan komen. Zo komt mijn Glycine Airman uit de bergen van Montana, tegen de Canadese grens aan.
Met wereldsteden als Whitefish en Hungry Horse!
Gemaakt in Zwiserland in een oplage van 1000 stuks en alleen verkocht in de VS.
En ik heb er eentje. En waarom?? Nou: de verkoper schreef dit:
"I’ve held onto this watch for years, because my dad gave it to me, but the new bride says i don’t need all these watches that i am not wearing, and to be honest , my collection has grown to the point that it’s time for me to part with some much loved watches."
Mmm.misschien toch nog eens een mailtje sturen en kijken wat er nog meer te weten valt. Wel benieuwd waarom dad hem nou uitgerekend een 24-uurshorloge gaf
Ja: een horloge met een leven en een historie. Leuk!
