Tissot Seastar: Waterproof en Hufterproof
Vanmorgen ging al vroeg de bel: om negen uur stond daar al de pakjesman.
Met een envelop van de andere kant van de Noordzee vandaan.
Makkelijk te openen met een mes en wat zat erin…. een videodoos.
Ook die was weer makkelijk te openen met datzelfde mes en, anders dan doos en opschrift doen
vermoeden, zat daar geen video in van Tissot of van onderwaterbeesten, maar gewoon een Tissot
Seastar horloge.
De verpakking weerspiegelt een beetje de waarde van het klokje, deze aanschaf kostte me nog
geen 50 pond. Daar kan ik me dus geen buil aan hebben gevallen.
Het klokje ligt een beetje in de richting waarheen mijn voorkeur aan het verschuiven is.
Ik heb het momenteel een beetje gehad met de toeters en bellen van chrono’s en met de
lomperigheid van duikers. Ben aan het schuiven naar simpel en strak.
Dresswatches, Junghans Max Bill, Einzeigers, dat werk. Geen datum, geen dag, geen powerreserve.
Geen toestanden met de maan of de zon of met digitaal gedoe.
En naar stemvorken, daar blijf ik een zwak voor houden.
Dit is een handopwinder. Aan de kroon draaien dus. Ik vind dat toch wel wat hebben.
Maar ik heb geen idee wat voor uurwerk er in zit.
Want ik ben er wel een beetje ingestonken: ik kan hem namelijk niet openen.
Dat had ik niet in de gaten toen ik een bod uitbracht.
En nu heb ik dus een Tissot Seastar die niet alleen tamelijk Waterproof is (staat op
de achterkant) maar ook tamelijk Hufterproof.
Dat staat ook op de achterkant, maar dan in geheimschrift.
“Use key n[sup]o[/sup] 315 T” staat er, hetgeen betekent dat het uurwerk via het glas moet worden benaderd.
“Hufterproof” betekent dat dus eigenlijk.
Maar: niet alles wat op horloges staat is waar. “Waterproof” is heus niet altijd echt waterdicht.
“100 mr” is veelal iets van de douchebak.
En dus blijkt dit versleutelde “Hufterproof” misschien straks ook wel een beetje gejokt…
want als ik echt mijn best ga doen, dan krijg ik ook deze wel open. (en dan dus toch stuk.)
Het klokje is al wat doorleefd en heeft wat schrammen en butsen opgelopen.
Ach, het staat hem wel: een horloge is ook immers een gebruiksvoorwerp.
De diameter van het klokje is slechts 34 mm, het is dus niet zo’n knoepert van tegenwoordig.
Met een bandbreedte van 18 mm, ook dat is dus bijpassend bescheiden.
So what? In de jarenvijftig, zestig, zeventig waren dit heel gangbare maten en toen waren er ook
mannen en vrouwen met forsere polsen.
Nu nog graven in het bandenkistje naar een bandje van een betere lengte dan wat
er bij is geleverd.
Maar eerst nog even een polsschot.
En nu afwachten hoe goed ‘ie loopt.
Want deze kast krijg ik dus met kastopener of zakmes niet open.
Tenzij ik hééél erg mijn best doe misschien?
(Wat zou hier nou voor uurwerk in zitten? En hoe oud zou dit dingetje zijn?)
