Nou lieve mede HF-leden, wat heb ik een topjaar achter de rug. Normaal houd ik persoonlijke dingen een beetje buiten het forum, maar vooruit… deze keer maak ik een uitzondering. Het is iets langer dan gepland, dus pak er gerust een kop koffie met wat lekkers bij
Het jaar begon goed: voor het eerst samen met mijn vriendin op wintersport. Iets wat we al sinds onze allereerste date, drie jaar geleden, hadden afgesproken. Dat gaan we ooit doen. Check 
Het jaar begon trouwens niet alleen met wintersport, maar ook met een forse aangezichtsingreep — inmiddels volledig hersteld gelukkig.
Daarnaast is zij dit jaar afgestudeerd en om in het reisthema te blijven hebben we begin deze zomer een prachtige treinrondreis door Europa gemaakt.
Maar wat het jaar echt helemaal afmaakt: we zijn ingeloot voor een nieuwbouwappartement als starters. En alsof dat nog niet genoeg was, mocht ik onlangs ook nog mijn applicatie presenteren én releasen, een aftakking van mijn afstudeeronderzoek van drie jaar geleden. Trots is zacht uitgedrukt.
Goed, genoeg levensupdates, tijd voor horloges. Want al die mijlpalen moesten natuurlijk ook gevierd worden. Afgelopen maandag ben ik langs Siebel in Utrecht geweest en heb ik voor mijn vriendin – voor Kerst én haar verjaardag – de Seiko Presage Frozen Skydiving Cocktail Time (SRPL61J1) gekocht. Vanaf de eerste foto’s al fan, maar in het echt is ‘ie écht next level. Foto’s doen dit horloge geen recht. Zij draagt nu nog dagelijks een smartwatch, maar gaf al aan daar eigenlijk vanaf te willen. En ja… dan meteen maar goed doen, toch?
De scherpste lezers denken nu: maar MrSummers, dit topic ging toch over jouw droomhorloge?
Klopt.
Een kleine vier jaar geleden zag ik een YouTube-video van iemand die een Grand Seiko Omiwatari (SBGY007G) had gekocht. En tja… toen was ik verkocht. Grappig genoeg was de maker zelf dat een stuk minder en had hij nogal wat kritiek, maar dat horloge liet mij sindsdien niet meer los.
Ik was toen nog student en redelijk groen in horlogeland. Het duurste wat ik had was een Seiko Presage Mojito Cocktail Time (SRPE45J1). Best een verschil: een klokje van zo’n €450 tegenover een Grand Seiko die toen rond de €8.700 zat. In de jaren daarna ben ik lekker doorgegaan met verzamelen, verkopen, dragen, leren en oriënteren. Inmiddels staat er – al zeg ik het zelf – een mooie collectie, maar ook eentje waarbij geen enkel horloge boven de €500 uitkomt. Dit is dus wel een sprong richting de maan voor mij.
In al die jaren heb ik de Omiwatari nooit durven passen als ik ’m ergens zag liggen. Ik was óf student, óf starter met eerst nog een huis op de planning. Wat had ik te zoeken in een boutique met zo’n horloge? Het deed me denken aan de tijd dat ik op mijn 18e op zaterdagen bij een Duits automerk werkte. Jongens van een paar jaar ouder kwamen binnen voor een proefrit in het topmodel, terwijl iedereen in de showroom wist: die auto kunnen en gaan ze niet kopen. Het hielp natuurlijk niet dat automotiveland en horlogeland best dicht bij elkaar liggen. Mijn beste vriend heb ik daar ook leren kennen en hij kocht in een vergelijkbare fase zijn droomhorloge: een Tudor Black Bay 58. Die Tudor, en vooral de trots waarmee hij ’m nog steeds draagt, is me altijd bijgebleven.
Net als die Grand Seiko Omiwatari. Ik heb ’m hier op het forum meerdere keren voorbij zien komen en was telkens net te laat met reageren. Het is zelfs zo erg geweest dat ik tijdens de eerder genoemde treinreis, in Wenen, een gebruikte-handelaar binnenliep met de vraag: Haben Sie es? Het antwoord: Nein, hij was een halfuur geleden verkocht. Iemand was net voor mij met de Omiwatari de deur uitgelopen. Auw. Ook heb ik al eens rondgevraagd naar een gebruikt of grijsmarkt-exemplaar. Reacties en aanbiedingen waren er zeker, maar geen enkel voelde écht goed.
Vandaag ben ik naar de Seiko Boutique in Amsterdam gegaan met één duidelijke missie: de Omiwatari eindelijk eens passen en na vier jaar de knoop doorhakken. En dat is best gevaarlijk. Vier jaar lang dromen over een horloge, denken dat dit ‘m is… de grail, zonder ’m ooit om je pols te hebben gehad. Het is dan ook jammer dat er geen Grand Seiko-dealer in Utrecht zit, anders was ik ’m ongetwijfeld al eerder gaan passen. En laten we eerlijk zijn: de NS maakt het ook niet bepaald aantrekkelijk om “even” op en neer naar Amsterdam (of een andere stad) te gaan om alleen een horloge te passen.
En toch schrijf ik dit bericht nog steeds.
Dus… wat is er gebeurd?
Vanmorgen de trein naar Amsterdam gepakt. Eerst nog even een koffie gescoord en daarna direct door naar de Seiko Boutique aan de Heiligeweg. Het personeel was, zoals eigenlijk altijd, vriendelijk en behulpzaam. Na binnenkomst en even voorstellen meteen gevraagd of ik de Omiwatari kon passen. Geen enkel probleem natuurlijk. Hoppa, om de pols.
En ja… hij is echt geweldig. Precies zoals ik ’m in mijn hoofd had. De wijzerplaat, de rust, de afwerking — alles klopt. Dus zou de conclusie vrij simpel moeten zijn: in de doos, afrekenen en weer richting huis.
Maar zo simpel was het niet.
Ondanks dat hij zo prachtig is en net zo fijn draagt als ik altijd had gehoopt, bleef er toch twijfel hangen. Twee dingen vooral: de waterdichtheid (of eigenlijk het gebrek daaraan) en de krasgevoeligheid. Ik ben iemand die een horloge graag omdoet zonder er constant over na te hoeven denken. Grand Seiko omschrijft het zelf als spatwaterdicht. Geen 10 ATM, geen 5 ATM, zelfs geen 1 ATM — ze koppelen er bewust geen getal aan. En dat, in combinatie met mijn eigen onhandigheid, baarde me toch wel wat zorgen. Zeker voor een horloge van €9.000 met een schroefkroon had ik eerlijk gezegd iets meer verwacht.
Daar kwam nog bij dat de verkoper ook aangaf dat je dankzij de bijna perfecte Zaratsu polijsting krassen relatief snel ziet. Met die twee punten in mijn achterhoofd kon ik mezelf er vandaag niet toe zetten om dit bedrag af te rekenen. Dat zegt overigens niets over het horloge zelf, want dit is absoluut geen nee voor altijd. Ik ga nu juist met extra interesse mijn ogen openhouden voor een jong gebruikt exemplaar dat voorbij komt.
Maar… ik ben niet met lege handen naar huis gegaan.
Tijdens het rondje door de boutique na het passen viel mijn oog op een chronograaf: de nieuwe Seiko SSB479P1. Niet iets waar ik vooraf voor kwam, en zeker niet met het plan om die dag iets anders te kopen. Maar ja… HF hè. Even passen kon geen kwaad. Dat “even passen” werd: band inkorten, in de doos, afrekenen en weer door.
Een andere ontknoping dan ik had verwacht toen ik vanmorgen mijn bed uitstapte, maar zeker geen slechte. Soms is het ook gewoon goed om te luisteren naar je gevoel — en vandaag zei dat gevoel: nog even wachten op de grail, maar niet met lege pols naar huis.
Dus hier nog de Wristcheck van vandaag:
Bedankt voor het lezen tot het einde en voor de aandacht. Ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken.
. Ik snap dat je de knoop voor nu niet hebt doorgehakt, het is natuurlijk een behoorlijke uitgave. Ik had een hogere WR verwacht. Voor nu, lekker genieten van de mooie chrono 