Mijn vrouw zij overigens laatst, wijzend in haar telefoon: “Dit is ook een leuk huis.”
Toen zei ik, “koop jij dat huis, dan koop ik nog een leuk horloge”
Zegt zij: “Als ik dat huis gekocht heb kan jij geen horloge meer kopen.”
Dusss…
Sorry, hersenkronkel. Mijn ervaring bij discussies over wel/niet kinderopvang, wel/niet katoenen luiers, wel/niet speciale wasmiddel is dat het hele principiële discussies zijn. Wat jij terecht zegt, je wordt het nooit eens. Ik moest na het lezen van jouw opmerking even denken aan een stel die wij kennen en tegen beter weten in begonnen waren met katoenen luiers. Daar zijn ze snel op teruggekomen…
. Tja, andere generatie. Mijn moeder had enkel de huishoudschool af. Top vrouw, maar een acceptabel inkomen zat er niet in.
Mijn vader een eigen bedrijfje en nog wat klussen na de tijd. Dan zit je al snel op degelijke uren.
Ik zou ook prima kunnen leven als parttime huisman hoor . Maar ook hier geld dat ik net wat meer verdien. Dus als er al kinderen zouden komen, dan is de kans groot dat ik niet degene zal zijn die parttime werk. Al is het puur uit financieel oogpunt.
Dit klinkt fantastisch, totdat je koter voor de 4de keer genoeg produceert om langs die katoenen luier te persen en de hele romper + bedje onder kakt .
Nee, doe maar gewoon die wegwerp luiers met die fantastische randjes (niet vergeten trouwens. Dat is echt horror kan ik je als oom van jonge neefjes vertellen).
Haha. Hoe bedenk je het.
Aanvulling on topic;
Ik kwam een keer terug met het horror randjes verhaal en een Rolex DJ vol met kak (no worries, hij is weer schoon).
Mevr Nash;
Ik had je toch gezegd van die randjes. Nu is het geen pooier horloge meer maar een schooier horloge
Ik deel deze visie, die in onze tijd wellicht, terecht of onterecht, als achterhaald wordt bestempeld. Mijn vrouw heeft nadien nog jaren een mooie loopbaan gehad, waar ze met hart en ziel aan verpand raakte. Misschien waren we eerst niet zulke nabije grootouders …
Ik heb een nieuw horloge, soms net. Soms wat langer… soms, 3 horloges verder alweer.
Ineens merkt ze iets op wat ze niet herkent met als vraag… “welk horloge is dat?.. Hoelang heb je die al?”
Mijn antwoord is altijd, al ff hoor…of vroeg je de vorige keer bij deze ook al… Want zo is het meestal ook…
Of 1 van de kids roept, Haha al langggggg (die weten het helemaal niets.
Vervolgens komt het oordeel…
Mooi
Lelijk…
Vind ze m mooi…wilt ze deze direct ook even om .
Het vervolg bij mooi of lelijk is…
Gekocht of een ruil… vervolgens altijd meteen in oorlogs stand…je hebt horloge dat ik voor jou heb gekocht toch niet weggedaan?
Nee duh…
Gisteren met uit eten had ik de speedmaster om
Zegt ze… Zo mooi horloge…
Dus ik. Hu. Ander verloop…
Je gaat nu zeker vragen hoe lang ik deze al heb?
Nee joh, deze heb je al zo lang en geniet er elke keer van…
Hu??? Ok…
Mag ik hem even om…
Ja tuurlijk…
Mag ik hem hebben? Zo mooi.
NEE. Geef maar snel terug lief…
Dat heerlijke exemplaar van mij onlangs, toen ze mijn GS Spring Drive met witte wijzerplaat voor het eerst om de pols zag. “Oh, which reminds me… zoiets heb ik ook nog in m’n nachtkastje liggen, alleen moet ik daar weer eens een nieuw batterijtje in laten zetten” verwijzend naar een oud Timex ‘kwartsklokkie’ met witte wijzerplaat die ze al 10 jaar argeloos los in haar nachtkastje had liggen. Dat slokje koffie in m’n mond? Nou, laat ik het zo zeggen, die ging airborne en resulteerde in een mooie bruine nevel…