Het volgende stukje tekst vertelt het verhaal van een horloge. Welk horloge lees je zometeen. Eerst even terug naar de zomer van 2019)
We hadden een horloge gettogether (GTG voor intimi ) en aldaar trok mijn goede maat @Climholland een kistje open met projectjes. Mijn oog viel direct op een jaren zeventig (duhh) horloge met bruine sunburst plaat.
‘Wow’ zei ik. Waarop Clim heel climmesk grapte: ‘KOPEN?!’
Het horloge werkte toen niet optimaal en er zat geen band op. Die had hij wel maar in een projectenkistje horen geen banden. Dat vulde ik zelf in overigens.
Het ding bleef in mijn hoofd rondspoken en uiteindeljk werd er een ruil bekokstooft. Blij dat ik was! Geserviced en met band nam ik haar in ontvangst en ze heeft talloze uren de tijd aan me vertelt terwijl ze ongedwongen maar aanwezig mijn pols sierde. Wat een mooi horloge.
Tot zover.
Maar wat wilde het geval, het horloge wat ik ruilde tegen de Tressa, een Seiko 6139-8020 met wat aandachfspuntjes, bleef net zo hard in mijn hoofd rondspoken. En zoals dat gaat met sommige dingen, hoe langer ze er niet zijn, hoe harder je wilt dat ze er wel zijn. En zo verging het ook mijn verlangen naar die Seiko. Ik hoor juliie denken: ‘ sorry kerel, maar dan had je niet moeten ruilen’
Klopt. Maar zie het eens op deze manier:
Ik berichtte Clim en vertelde in een topic over rmijn stille verlangen. En zo gebeurde het dat ik een aantal weken geleden na een Corona-proof GTG een appje kreeg waarin stond dat het tijd was voor een ruil van de geruilde waar. Serieus? Wat gaaf. Afgelopen week ben ik in het mooie gedeelte van Cappelle aan den IJssel en op gepaste afstand de ruil gaan verzilveren. Een raar gevoel en zeker ook goed. Nu is ze terug thuis en sturen we als kinderen foto’s naar elkaar van onze heroverde horloges.
Clim, bedankt.
En uiteraard wat beelden.
