Hallo
Ik ben nieuw op dit forum en heb met veel plezier al een aantal berichten gelezen.
Mijn vraag ; Ik heb de veertrommel van een automaat opengemaakt en daarbij is de veer naar buiten gesprongen (stom).
Ik weet echter niet hoe ze er weer in te krijgen daar ze wat vreemde bochten heeft en een “staart”.
Kan iemand helpen?
Alvast bedankt
Huub
De vorm zoals je beschrijft is normaal, maar waarom maak je zoiets open ?
Eigenlijk ziet het geheel uit als een grote S.
Het uiteinde ( +/- 2 cm lang moet aan de buitenkant tegen de veertrommel liggen, de binnenkant moet inhaken ip het asje, dus ook even opletten in welke richting de veer moet liggen
Om de veer weer in de trommel te krijgen heb je een veerwinder nodig, met de hand gaat ook wel maar is erg lastig en als die veer loskomt is het ook mogelijk dat ie beschadigd.
Als je geen veerwinder hebt…even langs een horlogemaker.
Daarvoor heb je een estrapade nodig.
Dit filmpje http://www.horloger-croixrousse.com/rub14.htm laat zien hoe je daarmee de veer van een klok in het veerhuis brengt.
Op deze foto zie je de kleinere exemplaren voor pols en zakhorloges http://i80.servimg.com/u/f80/09/00/32/10/estrap10.jpg
Er schijnen mensen te zijn, die het zonder werktuig doen, maar ik waag me daar niet aan.
Hier nog een beschrijving in het Duits http://www.info-uhren.de/technik/Jenzeit/1/federh.pdf
Maurits Schreef:
Er schijnen mensen te zijn, die het zonder
werktuig doen, maar ik waag me daar niet aan.
Zou ik ook niet meer proberen. Bij het openen van de veerton (hij zat ontzettend vast) was bij mij de veer weggeschoten. Ben daarbij een onderdeeltje permanent achter een grote kast verloren.
Lucien Schreef:
De vorm zoals je beschrijft is normaal, maar
waarom maak je zoiets open ?
De mens is nieuwsgierig van aard:#
Stuur de veerton en de veer maar op. Ik heb een prima horlogemaker die dit voor je kan regelen.
Gr. Hugo.
Ik heb hem ook al eens opgemaakt, zo een veerton…
Alles er terug ingekregen, na +/- 1 uur … zonder materiaal …
Geweld zetten is geen optie, want dan doe je de veer kapot …
Thx, maar 't uurwerkje heb ik al aardig “gekanibaliseerd” voor andere uurwerkjes… was ook een uitprobeersel. Wellicht dat huwiropama je hulp kan gebruiken.
Hij zit er weer in
Ik heb de stoute schoenen maar aangetrokken en het met de hand geprobeerd.
Na enkele pogingen lukte het.
Ik had ervaring met grotere klokken die ik regelmatig restaureer of repareer. Dus ik wist hoe het moest.
Iedereen bedankt voor commentaar of hulp.
Groet
Huub
hoi huub,
gelukkig dat het allemaal goed is afgelopen. maar je eerste berichtje schrijft dat je hulp zoekt en in het laatste schrijf je dat je het allemaal al weet? wilde je gewoon even de kundigheid van de forumleden testen wellicht.
Nee hoor.
Deze veer zag er heel anders uit met aan het uiteinde een tweede stukje veer erop gepuntlast dat ook nog dikker en dus steviger was.
Tevens was de kromming flink tegengesteld aan de opdraai richting.
Al met al reden om advies te vragen.
Heel anders dan veren in een klok
Beste medeforumleden,
Zo ziet dus een moderne krachtbron van het soort ‘Nivaflex’ er uit en het aardige is: die vorm behoudt zo’n veer z’n hele leven (zo’n 10.000 maal opwinden). Het in de foto getoonde exemplaar is er een met een zogenoemde glijdende bride en is dus bestemd voor een automatisch uurwerk.
Voor de liefhebbers: het uiterst moeilijk te vervaardigen speciaalstaal met de naam Nivaflex (niet variabel en flexibel) behoort tot de zogenoemde kritische legeringen en bestaat uit 60% nikkel en kobalt, 1% beryllium, 3% titanium, wolfram en chroom en voor de rest uit staal. Deze legering is bestand tegen corrosie, is niet te magnetiseren, lijdt niet aan metaalmoeheid en - heel belangrijk voor een uurwerk - heeft een gelijkmatig hoge trekkracht. Omdat deze veren extreem vormvast zijn, kunnen ze tijdens het fabricageproces aan het uiteinde worden tegengebogen zonder dat die ‘S’-vorm verloren gaat. Dat gaat met een stalen veer absoluut niet lukken.
Deze veren zijn inderdaad niet eenvoudig te plaatsen en eigenlijk mogen ze nooit handmatig in een veerton ‘geforceerd’ worden. Want - en dat is meteen het allergrootste nadeel van deze legering - iedere nog zo kleine vervorming of beschadiging verhoogt de kans dat de veer voortijdig breekt aanmerkelijk. Dat betekent dus voor iedere vakman: passende verenwinder verplicht en ontstaat er ergens in die fraaie ‘S’ ook maar de kleinste knik, dan is het helaas meteen richting afvalbak, want op die vervorming gaat het beslist fout!
Horlogetechniek ingewikkeld? Welnee! Maar weet waar je aan begint wanneer je zo’n veer uit de ton haalt. Eigenlijk gebeurt dat hoogst zelden, want het is de bedoeling dat je een dergelijke veer nooit in deze staat te zien krijgt: ze worden namelijk af fabriek zorgvuldig opgerold geleverd en hoeven dan alleen nog maar met beleid in de veerton te worden geduwd.
Vriendelijke groet,
Robbert
Robbert
Hartelijk dank voor de informatie.
Ik heb dus geluk gehad dat hij er goed in is gekomen.
Wel een les voor de volgende keer
Groet
Huub
Beste Huub,
En nu maar hopen dat 'ie niet breekt en dat ter voorkoming daarvan o.a. de tonwand met het juiste (!) smeermiddel voorbehandeld is, want uit ervaring weet ik dat het anders heel snel gebeurd kan zijn!
De hele zaak met die glijdende bride is namelijk dermate kritisch, dat bijvoorbeeld de Rolex-servicedienst altijd de complete veerton inclusief de in de fabriek geplaatste en gesmeerde veer wisselt.
Vriendelijke groet,
Robbert
Precisieman Schreef:
Beste medeforumleden,
Zo ziet dus een moderne krachtbron van het soort
’Nivaflex’ er uit en het aardige is: die vorm
behoudt zo’n veer z’n hele leven (zo’n 10.000 maal
opwinden). Het in de foto getoonde exemplaar is er
een met een zogenoemde glijdende bride en is dus
bestemd voor een automatisch uurwerk.Voor de liefhebbers: het uiterst moeilijk te
vervaardigen speciaalstaal met de naam Nivaflex
(niet variabel en flexibel) behoort tot de
zogenoemde kritische legeringen en bestaat uit 60%
nikkel en kobalt, 1% beryllium, 3% titanium,
wolfram en chroom en voor de rest uit staal. Deze
legering is bestand tegen corrosie, is niet te
magnetiseren, lijdt niet aan metaalmoeheid en -
heel belangrijk voor een uurwerk - heeft een
gelijkmatig hoge trekkracht. Omdat deze veren
extreem vormvast zijn, kunnen ze tijdens het
fabricageproces aan het uiteinde worden
tegengebogen zonder dat die ‘S’-vorm verloren
gaat. Dat gaat met een stalen veer absoluut niet
lukken.Deze veren zijn inderdaad niet eenvoudig te
plaatsen en eigenlijk mogen ze nooit handmatig in
een veerton ‘geforceerd’ worden. Want - en dat is
meteen het allergrootste nadeel van deze legering
- iedere nog zo kleine vervorming of beschadiging
verhoogt de kans dat de veer voortijdig breekt
aanmerkelijk. Dat betekent dus voor iedere vakman:
passende verenwinder verplicht en ontstaat er
ergens in die fraaie ‘S’ ook maar de kleinste
knik, dan is het helaas meteen richting afvalbak,
want op die vervorming gaat het beslist fout!Horlogetechniek ingewikkeld? Welnee! Maar weet
waar je aan begint wanneer je zo’n veer uit de ton
haalt. Eigenlijk gebeurt dat hoogst zelden, want
het is de bedoeling dat je een dergelijke veer
nooit in deze staat te zien krijgt: ze worden
namelijk af fabriek zorgvuldig opgerold geleverd
en hoeven dan alleen nog maar met beleid in de
veerton te worden geduwd.Vriendelijke groet,
Robbert
en deze uitleg mag zo aan de “techniek-klassiekers” toegevoegd wordne
bedankt!
+1