De aantrekkingskracht van Oosteuropese dames…. moeilijk te weerstaan.
Het was in mei 2012.
Het voorjaar kriebelde en ik ging op zoek aan een nieuwe partner aan de pols.
Moest er aardig uitzien, nauwgezet en een beetje degelijk ook graag.
Liefst niet zo piep meer maar wat ervaren.
En eens wat anders dat Westeuropees of Japans.
En al zoekend kwam ik uit in Oosteuropa: Rusland en Oekraïne.
Niet te duur in aanschaf/bemiddelingskosten en het onderhoud, ach dat zou ik wel weer zien.
Op het eerste gezicht was er keuze te over, beter kijkend bleek die keuze wel wat minder,
maar uiteindelijk vond ik een veelbelovende russische uit de bevolkingsgroep “2809”.
Ze heette Volna of Vostok, dat weet ik niet eens meer, want ze bleek een miskoop.
Ik heb alleen nog de fotoos hieronder, de rest heb ik -net als haar zelf- weggedaan.
Ik had niet goed opgelet bij het bestuderen van de fotoos, kennelijk verblind door het uiterlijk,
maar toen ze was gearriveerd bleek: ze miste wat tandjes.
Links wat ik dacht te zien, rechts de harde werkelijkheid.
[sup](even serieus: dit meisje verloor een aantal tanden bij een ongeluk, maar werd prachtig gerepareerd)[/sup]
Dit te herstellen werd me te duur en te lastig, zie maar een betaalbare reparateur van russische
tandjes te vinden in Nederland. Bovendien: wie garandeerde me succes?
Wie weet zou het na wat jaren wel uitlopen op zoiets:
dus…. kwam er een andere dame bij.
Deze heette ook Volna (of Vostok) ook van deze weet ik dat niet meer.
Ze bleek ook niet echt robuust, want binnen de kortste keren liet ook zij het afweten:
Toch was dat niet heel verschrikkelijk: er bleek een vouwfietser te zijn
die er lol in zei te hebben om aan gehavende russische dames te sleutelen
en die wel een aantal delen kon gebruiken.
Dus hem de boel toegestuurd, en dat was dan mijn avontuur met Oostblokdames.
Dacht ik.
Een jaartje later kon ik deze dames nog steeds niet vergeten.
Zien ze er op het eerste gezicht dan soms niet echt goed uit, vaak
zijn ze vanbinnen wel erg betrouwbaar: soms hebben ze zelfs een hart van goud.
Het kaliber 2809, daar hebben we het hier over, werd eind jaren vijftig in de fabriek in Christopol
vervaardigd. Dat heeft maar een paar jaar geduurd want de uurwerken werden simpelweg te duur om
succesvol te zijn. Ze werden verkocht onder de naam “Vostok” en “Volna” en er was ook geloof ik nog
“Alma” en zouden de enige russchische chronmeterwaardige kalibers zijn geweest.
Als ik de geschriften moet geloven was ook de ene 2809 de andere niet, en de meest betrouwbare hadden
een “A” achter het nummer en heetten dan “Vostok” of “Boctok”. Maar ook weer niet altijd.
En dan waren er ook nog handelaars en sleutelaars die wat prutsten en zo hadden sommige van deze dames
weleens al meerdere mariages achter de rug.
Het kaliber zou zijn geinspireerd -zo noemen we dat dan maar- op het Zenith kaliber 135.
En dat is wel een hele mooie.
Je kan zien dat die Zeniths wel stukken fraaier waren afgewerkt dan deze Russische afgeleidsels
Evenals de Zenith heeft deze Volna een aardig regelmechaniek.
Hier een plaatje.
Na enig gezoek en gespeur vond ik zo’n exemplaar met een hart van goud.
Mijn derde Russin met haar roots in Tatarstan.
Ik noemde haar Loedmilla, naar een beroemde russische actrice, Lyudmila Markovna Gurchenko
Ze presteerde fantastisch, dat wel, maar leek van buiten niet zozeer op Loedmilla-toen-ze-jong-was
maar veeleer op Loedmilla op 75-jarige leeftijd.
Loedmilla heeft mijn pols gesierd gedurende een jaar.
Ze raakte in dat jaar wat moeilijker opgewonden en toen ineens:
…was over en uit met Loedmilla.
De stoffelijke resten van Loemdilla wilde ik weer doneren en ik dacht daarbij
onmiddellijk aan de man met de vouwfiets.
Die kwam op een snikhete zaterdag langs en vertrok na een colaatje en
een praatje met Loedmilla (en haar duitse nichtje Zentra, die ook niet lekker meer werkte).
De vouwfietser nam ze mee, niet op de vouwfiets van hierboven, maar op een ligfiets,
stukken comfortabeler.
De vouwfiets-ligfietsman bleek al rap stùkken handiger dan het plaatje hierboven doet vermoeden.
Hij wist al snel te melden wat er met Loedmilla aan de hand was, en dat was ernstig.
Iets met een veerton en een schroef en dat was gebroken en een rad dat door de kast was
gevlogen en het was helemaal stuk. Zoiets als een aortaruptuur bij mensen: fataal.
De vouwfietser heeft dus nu nòg meer onderdelen van russiche dames in vooraad.
Inmiddels kon ik toch er niet meer tegen te moeten voortgaan zonder een russische schone aan mijn zijde.
En ja hoor, een bemiddelingsbureau in Oekraïne kon mij koppelen aan een van de dames uit de familie 2809.
Ik ging accoord, betaalde wat bemiddelingskosten en het wachten begon.
En duurde.
En duurde.
Na een paar mails om te informeren waar de nieuwe Loedmilla toch bleef, kreeg ik antwoord dat ze
onderweg was en dat het de bemiddelaar speet dat het wat langer had geduurd. Hij begreep natuurlijk
wel mijn ongeduld.
Om het goed te maken had hij er een bandje bij gedaan. Althans, dant dacht ik, want hij schreef:
[sup]”…As the DELAY, I in the GIFT HAVE sent YOU TOGETHER WITH the HOURS, the NEW THONG by O’CLOCK. ONCE AGAIN EXCUSE for LATE SHIPMENT…”[/sup].
en een thong is toch iets anders dan een bandje, alhoewel ook soms weer niet.
Gisteren is ze gearriveerd.
En dit is ze: hartje van goud en een glanzende huid.
De tand des tijds is niet aan haar voorbij gegaan, maar dat wordt ruim goedgemaakt door haar
schone innerlijk en uiterlijk.
Ze raakt in elk geval gemakkelijk opgewonden, is zo op het eerste gezicht ook heel precies.
Als deze dame het binnen een jaar ook presteert om over te stappen naar de vouwfiets-ligfietsman
dan kap ik echt met de russinnen.
Anders komt de vouwfiets-ligfietsman nog met een bakfiets.
Dan ga ik dat land echt boycotten.
[sup]dank voor de aandacht, enkele fotoos hierboven zijn van het Internet geplukt.[/sup].
Voor ik het vergeet: hier nog plaatjes met de “thong by o`clock”.
Translateiaans voor “een bandje aan de klok” dus.
Van leer, met beestenprint: dressy dame wel, deze russin.
