Die moet je echt even uitleggen.
Zie post 1290, was een verwijzing naar de foute kerstcd van Nick en Simon en jouw reactie daarop.
Aangezien Jan Smit uit pure armoede ook met een kerstplaat uitkomt 
En ze komen allemaal uit Volendam.
Gruwelijk
Gruwelijk
Gruwelijk.
Gruwelijk.
Hoeveel denk je dat een mens kan verdragen, er zijn altijd grenzen hé.
Het is ook allemaal familie van elkaar. 
De eerste cd die ik ooit had, gekregen van m’n zus voor m’n verjaardag 
Ik waardeer hem nu een stuk meer dan toen haha.
Ha vrijdag plaatjesdag 
Wereldbol op mijn Sputnik staat ook op het Universal label:
Chuck Berry op zijn verjaardag, kaarsjes blaast hij niet meer uit. Zijn muziek blijft
Toen ik ze leerde kennen met Watskeburt dacht ik van, leuke sound maar zal wel een eendagsvlieg zijn. Wat was ik mis 
Ik kan deze maffe noorderburen vele jaartjes later nog steeds smaken 
Grappig, met de pianist/toetsenist van Alquin, Dickie Franssen, heb ik een jaar of tien muziek gemaakt in een big band.
Inderdaad…in de late jaren 30, startte pianist en arrangeur Stan Brenders zijn eigen big band in Brussel. Na de Duitse inval ging hij onverdroten door met het spelen van zijn soort jazz/swingmuziek, en ondanks dat de Reichsmusikkammer niks van “Niggerjazz”, want entartet, moest hebben, kreeg Brenders een platencontract bij Telefunken. Met een flink uitgebreid orkest, inclusief strijkers, maakte hij vele opnamen voor dit label die het beluisteren nog steeds meer dan waard zijn, zowel muzikaal als ook voor het tijdsbeeld. Helaas geven de Belgen blijkbaar erg weinig om hun muziekhistorie (en is Brenders natuurlijk na de oorlog aangewreven dat hij ook gewoon voor de Duitsers werkte), dus het was aan een Duitse muziekliefhebber, Stephan Wuthe, om Brenders’ beste opnamen te restaureren en op cd te zetten.
Ik heb het idee dat de mannen in België stuk méér gewaardeerd worden dan in Nederland.
Ik hoor ze tenminste op StuBru vaker langskomen dan op , pak hem beet, NPO Radio2
Daar zijn we weer plaatjesvrienden.
Vandaag een Marillion uit de begintijd om te vieren dat we binnenkort Fish weer eens gaan zien.
Deze keer de achterkant erbij waarop de nar door het raam verdwijnt want, helaas, het is de afscheidstour van de beste man.
Dus weer een tijdperk afgesloten.
Aan alles komt een end, zullen we maar denken.
Goedemorgen,
Hierbij wil ik de term “Plaatsvervangende keelpijn” introduceren. Plaatsvervangende schaamte kennen we, maar plaatsvervangende keelpijn krijg ik als ik naar Wilson Pickett luister. Met een stem als grof schuurpapier moet die man toch stalen stembanden hebben gehad anders had hij het nooit zo lang volgehouden. Vooral bij het onderstaande singletje krijg ik voor mijn gevoel al pijn in mijn keel als ik er naar luister. James Brown kon uithalen en gillen, maar Wilson Pickett deed daar absoluut niet voor onder. Deze single is uit 1969. De a-kant is een heerlijk up-tempo nummer. De b-kant is een ballad en gaat meer richting de deep soul en die vind ik eigenlijk nog beter, vooral naar het eind toe als hij nog een partij hartverscheurend gaat gillen.
En vorige week had ik het over drukfouten op singlehoesjes: deze heeft er ook eentje….
Voor wie niet bang is voor een beetje plaatsvervangende keelpijn:
