In plaats van dat vulgaire gedoel over waarde: Welke horloges vind je vrouw mooi? Je maakt bij mij als liefhebber geen mooie beurt door bij binnenkomst direct over restwaarde te gaan babbelen. Sorry.
Mijn vrouw heeft bijvoorbeeld maar liefst vijf Seiko’s waar ze echt helemaal verzot op is, en haar interesseert de waarde of de prijs geen ene reet. Echt nul. Maar ze draagt die dingetjes wel graag, en ze ziet er goed mee uit, juist ook omdat ze ze graag draagt.
Ze heeft ook een iets meer up market horloge wat ze echt nooit draagt omdat ze zich er niet comfortabel bij voelt. Ik trek daar een les uit.
Dus je zoekt een uurwerk wat een blijvertje is.
Maar wilt geen afschrijving pakken? Is het nou een blijvertje of niet? Want als het een blijvertje zou moeten zijn moet je veel eerder kijken naar de total cost of ownership.
Een 36mm Rolex, zoals hier beschreven, kost je 7500 Euro voor een beetje knap model, en je gaat per 10 jaar dragen minstens 700-1000 Euro service kosten pakken. Daarna verkoop je hem wel weer voor een redelijk bedrag (als de bubbel blijft aanhouden voor meer, maar als hij klapt zul je afschrijven), maar dan ben je wel die service kosten kwijt.
Er zijn veel horloges die prima uurwerken bevatten die op zich wel afschrijven, maar wel gemaakt zijn om generationeel te zijn. Grand Seiko is een merk wat mij na aan het hart ligt, en die uurwerken zijn echt gemaakt met robuustheid en accuratesse in gedachten, of het nu over quartz, spring drive of de klassiekere anker-echappementen gaat.
Maar waar je bij Grand Seiko afschrijving pakt is een restauratie van de kast, inclusief laser welding, pakkingen en in nieuwstaat terug brengen maar een fractie van het geld bij Seiko in Japan, dan het bijvoorbeeld kost om een veel simpeler en lelijker IWC kastje te polijsten in Zwitserland.
Je afschrijving is dan groter, maar op lange termijn is je TCO misschien wel lager.
Op dit moment is de industrie een beetje bubbel-achtig, dus de prijzen zijn in z’n algemeenheid hoger gestuwd dan de naakte inflatie-cijfers zouden suggereren, de laatste 10 jaar. Dat zie je aan alle kanten van de markt, of je nou een Stowa van rond de 1000 Euro of een Cartier van 5.000 Euro koopt.
Stowa heeft sinds 2015 gemiddeld 10% per jaar prijsstijging gehanteerd terwijl de gemiddelde inflatie in Duitsland toch echt rond de 1,2%per jaar heeft gelegen. Een Stowa zou in een niet-bubbly economy dus eigenlijk 599,- Euro moeten kosten, terwijl je op het moment 1100,- betaalt.
Hamilton is bijvoorbeeld een instap-merk wat je met korting kunt kopen, waar je op kunt vertrouwen dat ze gewoon keurig lang mee gaan, maar wat toch afschrijft. Maar zo’n Hammie is makkelijk voor een grijpstuiver te servicen door iedere Jan doedel met een werkbank en een ultrasoon wasmachientje, en het zijn robuuste instappetjes. Stowa overigens ook, maar je betaalt wat meer voor een driehandertje.
Kom ik weer terug bij het beginpunt:
- Praten over horloges als investering is vulgair en het strijkt mij als liefhebber tegen de haren in.
- Vraag je vrouw eens wat ze nou mooi vind, eigenlijk. Als dat een Cartier Tank is die redelijk waarde houdt, prima, maar is het een shitter van Daniel Wellington van 150 ballen is die ze over vijf jaar uit verveling in de kliko sodemietert: Wat maakt het jou uit? Zij moet het dragen.
Ik ben een ouwe lul. Ik moet mijn bril nog op zetten als ik m’n leuter moet vinden. Wat is je punt? Ik moest huil0n. 
(is cool spul) 
Zij is idolaat van dat ding, draagt 'm echt elke seconde van de dag, en die BB ziet er inmiddels ook afgeleefder uit dan welk horloge uit zijn doos dan ook.
