“Zeg buurman, repareer je ook wekkers?”
“Nooit gedaan, wat is het er voor eentje? Met elektronica ben ik wel redelijk handig."
Niks elektronisch. Het bleek een ouderwetse mechanische wekker te zijn die ze heel lang geleden bij de HEMA gekocht had. Ze hield van dat ding, van het getik ging iets rustgevends uit, legde ze uit.
Het probleem was alleen dat een van haar kleinkinderen met een mes in de achterkant had zitten peuteren. Daar zit het schuifje waarmee je het uurwerk kan reguleren en de wekker liep nu 10 minuten per dag achter.
“Dat gaat vast wel lukken” antwoordde ik en nam de wekker mee naar huis.
Volgens het appje op mijn telefoon liep de wekker 651 seconden achter, wat aardig klopte met die 10 minuten. Het reguleren van zo’n ding bleek net zo’n precisieklusje te zijn als bij een horloge. Een tikje te ver naar links of naar rechts en de timing vloog alle kanten op. Dat het schuifje nogal vast zat hielp ook niet – als je uiteindelijk voldoende kracht zette om er beweging in te krijgen, dan schoot het ding soms in één klap naar +800 seconden per dag.
Na veel trial & error kreeg ik het voor elkaar om er een goede waarde uit te peuteren, maar het scherm bleef eruit zien als een grasveld. Zaak was wel om de wekker rechtop te laten staan, want de positionele verschillen zijn enorm – denk zo rond de 100 seconden per dag. Ik wond het ding nog een keer op en zette ‘m weg.
Wat ik echter vergeten was, was dat de veer voor het weksysteem ook gespannen was. Om 05:00 vanmorgen ging het &%$:# ding af en mijn honden tekeer. Met hartkloppingen zat ik rechtop in mijn bed en van slapen kwam niks meer.
Maar de wekker is duidelijk dik in orde. Niet slecht voor een stukje ouderwetsche mechanica dat op halve Rolexsnelheid tikt en een beat error heeft van 4 milliseconden.
