Vooral het woordje moet in de titel. 
Ik ga ter protest vandaag geen enkel horloge dragen!
Hebben ze vast niet van terug! 
.
.
.
.
Oké dat lieg ik, voelt gek zo’n naakte pols.
Wat moet ik nou met 40 klokjes en maar 10-20 uur draagtijd per week …
Postzegels, wat waren dat ook alweer? Ow ja, die stukjes waardepapier met k*tsmaak die op een analoge e-mail moesten, en dan soms al de volgende dag bij de ontvanger kwamen.
Heb heel wat kennissen die daar veel geld aan hebben uitgegeven, en er nog geen 5% meer voor terug kregen. Dan heb je het niet meer over de afschrijving op horloges, die ook nog eens jaren hun nut hebben gehad.
Goed topic, met dit issue worstel ik ook af en toe… Een kostbare grail (Panerai in mijn geval) is er dan ook nog altijd niet gekomen, omdat ik vrees twee hartaanvallen tegelijk te krijgen als ik ermee tegen een muurtje kras of zo…
Omdat ik al erg lang duik, en wel “wat van de wereld gezien heb” herinner ik me genoeg figuren die met hun prachtige Planet Oceans, Rolexen (en dan niet de fake glazenwasser-versie), of zelfs Fifty Fathoms langs godsgloeiend hard koraal krasten, of er een duikfles op knikkerden, en dat deed op afstand al pijn …
Het dilemma tussen “gewoon gebruiken waar ie voor gemaakt is”, of “een beetje zuinig met zaken waar je erg van geniet” is dan (in mijn geval) niet zo simpel…
“To each his own” dus maar…
Oké, niet omdat het moet…maar omdat het kan 
Ik draag het, al is de horloge mooi, zeldzaam, vintage of wat dan ook.
Het enige wat ik me doms afvraag, waar kan ik het nog laten reviseren, wie laat mijn tritium wijzerplaat heel is voor mij rede tot behoedzaam gedrag.
Gebruikssporen bij een horloge zijn al grijze haren voor een man.