Ik vraag me al een hele tijd af hoe de werkplekjes van anderen uitzien, welke verhalen zitten er bij, hoe is de werkplek tot stand gekomen, etc. … Mijn werkplek was er eentje van lange adem en de nodige verhuizingen maar heeft nu na 8 jaar zijn definitieve vorm gekregen - lees: manlief zou het echt niet meer zien zitten nog eens alles te verhuizen en te vertimmeren.
Ik wil zodoende even mijn werkplek verhaal delen en hoop er andere te mogen lezen.
Op een druilerige vrijdagochtend ergens in september 2012 begaf ik me met het horloge van mijn opa - longines trenchwatch uit 1926 - naar de dichtstbijzijnde horlogemaker. Ik had net mijn zoveelste ontslagbrief gekregen - hoewel ik mijn autisme als iets positiefs ervaar doen werkgevers dat door de band niet - was eigenlijk wat ontredderd en had zoals vanouds opa s horloge beetgepakt. Ik dacht trakteer jezelf even op de herstelling van opa s horloge. Hoe kon ik nu weten dat dat een aangelegenheidje van ca 1000 euro ging zijn, helemaal van slag terug naar huis met nog steeds een kapotte horloge.
De maandag daarna ben ik naar Antwerpen gereden en heb me ingeschreven in de horlogemakersschool en zo geschiedde. Manlief zag het niet echt zitten, alsof ik daar dan naar luister. een keer er iets in me kop zit, gaat het er ook niet meer uit 
En ben afgestudeerd in 2015.
En dan begint het he, waar mag ik gaan zitten met me horlogetroep. In den beginnen had ik niets dus mijn toegewezen plek werd de keukentafel. kuismachientje op het keukenaanrecht en wat schroevendraaiertjes, werkringetjes, pincetjes, olie en oliegevertjes op de keukentafel. Misschien dat iemand anders daar tevreden mee zou geweest zijn, ik niet dus. Wat kan ik nu met wat schroevendraaiertjes en wat pincetten, niks toch. Manlief even gevraagd of ik horlogewerkgerief kon aankopen, wat weet manlief nu van horloges, dus "ja hoor doe maar meisje, alles voor mijn meisje"
Een goed jaar later had ik wel eea aangekocht en tegelijk ook dat beetje dat we gespaard hadden er door gejaagd. Manlief was al heel wat minder enthousiast en tot overmaat van ramp was niet enkel de keukentafel ingepalmd met me horlogetroep maar ook de livingtafel en vond ie dat niet meer kunnen. Ja daar zit wat in. Oplossing: manlief bouw me een ateliertje in de logeerkamer aub. En zo geschiedde (eerste 6 foto s hieronder)
Na 1,5 jaar in de slaapkamer-atelier was ook die niet meer afdoende en je raadt het nooit, ik heb manlief zo gek gekregen dat ie de garages heeft omgebrouwd tot atelier. Daar zit ik nu al een 2 tal jaar en happy tot en met. De garagedeuren zijn vervangen door een mooi geveltje, de vloer is hertegeld, er is een apart kuishokje gemaakt, een apart polijsthokje en dan de werkplek zelf waar ik aan horloges prul. Het werkgerief waar ik mee werk is deels aangekocht, deels gekregen.Van elk stuk werkgerief dat er staat weet ik waar ik het kocht of van wie ik het kreeg. Elk jaar doe ik een groot onderhoud en gaan bv alle draaibanken, de freesmachientjes en dergelijke helemaal uitmekaar en worden ze even gepoetst en geolied. Handwerkgerief wordt telkenmale na gebruik opgeblonken. schroevendraaiers en pincetten aangeslepen wanneer nodig en alles netjes opgeruimd. de werktafel en werkbanken zijn zelf gemaakt. de vitrinekasten met de schuiven in frankrijk gaan ophalen, lagen helemaal in frut vaneen. Nieuw plaatmateriaal erop gezet, het leder in de vitrinegedeelteschuiven vernieuwd, houtverbindingen hersteld en de schuiven die wel nog ok waren gelaten zoals ze waren maar wel voorzien van nieuwe vernis.
En nu vul ik mijn dagen in het atelier, hetzij met prullen aan oude vintage polshorloges, hetzij met opkuisen van werkgerief of herstellen van werkgerief en wat ben ik gelukkig. Oude troep herstellen en terug in de glorie van weleer brengen en dan rond de pols of in de vitrine, ik kan geen job bedenken die mooier is en waarbij de voldoening dusdanig groot is wanneer klaar met een projectje.
Even voor de duidelijkheid: ik doe dit enkel en alleen maar als hobby. Na mijn laatste ontslag in 2012 hebben ze me dan maar op non actief gezet en ik hou me nu met oude horloges bezig gewoon op mezelf voor mezelf, maar toch als ik nu zelf de fotootjes zie heb ik - zoals manlief vaak zegt - misschien toch de hobby ietwat ver doorgedreven Soit elke gek zijn gebrek en ik ben gelukkig in me ateliertje. De pret kan niet op als ik ergens een leuke longines tegenkom of longines advertising / merchandising stuff en er mee aan de gang kan - het is al longines dat de klok hier slaat endaar dan aan kunnen werken in een dergelijk coole en mooie horlogeatelier, wat wil een mens nog meer!?
hobby stadium lijkt gepasseerd te zijn als ik de foto’s bekijk. Maar leuk en inspirerend om te lezen wat je er van gemaakt hebt na je laatste ontslag 
