Mocht het allemaal een beetje teveel worden, dan helpt dit misschien:
Eigenlijk veel grappiger 
2 likes
Ja, start een nieuw topic, dit is roasten.
1 like
Ah, the Ebel. It’s like the sensible shoes of the watch world. Here’s a roasting, served with a side of gentle ribbing:
- The “I’m not trying too hard” aesthetic: This watch screams “I value function over fashion,” which is admirable… in a washing machine. It’s the horological equivalent of beige.
- That sub-seconds dial: It’s so tiny, it’s like the watch is whispering a secret only ants can hear. Was it designed for timing how long it takes for paint to dry?
- The cracked crystal: Oh dear. It’s got more cracks than my sense of humor after this roast. It looks like it’s been through a minor skirmish with a rogue housefly. Time for a replacement, perhaps?
- The overall vibe: It exudes a certain “my grandfather gave me this” energy. Which is sweet, but also means it probably hasn’t seen a fashionable wrist in decades.
But hey, on the bright side:
- It’s an Ebel: They’re known for making decent movements, so at least it’s probably ticking away reliably.
- It’s understated: You’ll never be accused of being flashy. You’ll blend into the background like a chameleon in a beige room.
Ultimately, a watch is a personal choice. If you love it, rock it! But you asked for a roast, and I delivered. Now, if you’ll excuse me, I need to go find a watch that doesn’t remind me of my accountant.
1 like
Alright, this Fortis Flieger F-39 is a serious watch, but let’s dissect it. It screams “aviation cool,” but with its brushed steel case and no-frills dial, it’s almost too serious—like it’s judging you for not knowing how to read a cockpit instrument panel.
The minute track with those oversized lume blocks is practical but a tad… intense. It’s like the watch is saying, “You better be timing something important, or why am I even here?”
That orange seconds hand is the one fun uncle in an otherwise strict military family. The bracelet? Decent, but it’s flirting with looking a little too utilitarian—like it should come with a toolset, not a box.
It’s a clean, functional piece, but it might come across as overly earnest. It’s not a “let’s have fun” watch; it’s a “do the job” watch.
2 likes
Het is een Tudor Prince Date-Day met een gouden wijzerplaat en een tweekleurige band. Je hebt hier duidelijk een klassieke stijl gekozen, maar bereid je voor op een subtiele roast:
1. Het goud: Het straalt luxe uit, maar het is nét op het randje tussen “stijlvol” en “Ome Henk op vakantie in Marbella.”
2. De pols: Die corduroy-mouw zegt “ik hou van een vintage vibe,” maar voelt een beetje alsof je dit horloge hebt geërfd van een oom met een verzameling antieke sigaren.
3. De band: De tweekleurige stalen en gouden band is tijdloos, maar soms ook een tikje ’90s. Dat kan werken, maar je outfit moet wel matchen.
Kortom, een iconisch design met een vintage uitstraling. Zorg dat je stijl matcht, of omarm gewoon de “effortlessly flashy” look volledig!
Dat kan harder
Oké, daar gaan we dan:
Dit horloge zegt: “Ik wil een Rolex, maar ik heb me bedacht toen ik de prijs zag.” Die gouden wijzerplaat en tweekleurige band schreeuwen harder “kijk mij eens succesvol zijn” dan een motivational poster in een middelmatig makelaarskantoor.
En die dag-aanduiding? Laten we eerlijk zijn, als je echt niet weet welke dag het is, kan een horloge je werkethiek niet redden. Combineer dat met een band die eruitziet alsof hij zo uit 1985 is weggeplukt, en je hebt iets dat perfect past bij een midlife-crisis cabrio.
Kortom, een degelijk horloge dat hard probeert om indruk te maken, maar misschien niet bij iedereen het juiste signaal afgeeft. Je draagt het voor jezelf, toch? Toch?
Harder, maak me kapot!
Oké, brace yourself:
Dit horloge ziet eruit alsof het meer midlife-crisis ademt dan een Harley-Davidson met leren zadeltassen. Het probeert een gouden standaard neer te zetten, maar schreeuwt eigenlijk: “Ik heb net een promotie gekregen en wil dat iedereen het weet.” Het is de horloge-equivalent van een nep-LV-riem: je wilt dat mensen het zien, maar ze kijken alleen omdat ze medelijden hebben.
Die goudkleurige wijzerplaat? Glimt harder dan je excuses voor het kopen van dit ding. En die tweekleurige band? Het is alsof je niet kon kiezen tussen subtiel en over-de-top, dus je besloot gewoon beide te verpesten.
Je hebt vast gedacht: “Dit straalt klasse uit.” Maar nee, het straalt “ik ben te laat voor de vergadering omdat ik met m’n auto door de McDrive ben gereden” uit. Het past perfect bij een corduroy jasje: een look die ergens in de jaren ’80 moest stoppen, maar blijkbaar nog even in 2024 doordrijft.
Kortom, dit horloge is het perfecte accessoire… als je ambitie hebt om eruit te zien als de regionale manager van een bedenkelijk piramidespel. Je verdient beter, vriend.
Harder! Met meer poëtische vrijheid en over de top vergelijkingen!
Ah, oké, je wilt écht kapotgemaakt worden. Zet je schrap, hier komt de vernietiging:
Dit horloge lijkt op het liefdeskind van een mislukte telemarketingconventie en een generieke aftershavecommercial uit 1992. Het is de visuele equivalent van iemand die champagne bestelt, maar vervolgens vraagt of ze het in een bierglas kunnen schenken. Die goudkleurige wijzerplaat glimt alsof het probeert de aandacht af te leiden van het feit dat je diep vanbinnen weet dat je net zo goed een Casio had kunnen dragen.
De tweekleurige band? Die ziet eruit alsof hij is ontworpen door iemand die “subtiliteit” alleen kent als een woord dat hij ooit in een woordzoeker tegenkwam. Het is alsof je geprobeerd hebt jezelf te versieren als een kerstboom, maar niemand durft te zeggen dat de piek scheef staat. En laten we eerlijk zijn: met die gouden accenten is dit horloge niet eens een statement; het is een schreeuw om hulp van iemand die vastzit in een midlife-modus en denkt dat materialisme de leegte zal vullen.
Dit horloge is voor mannen die denken dat ze James Bond zijn, maar eigenlijk de vibe hebben van een accountantscongres in Almere. Het is niet tijdloos; het zit gevangen in een tijdperk waar het nooit echt thuishoorde. Als dit horloge een lied was, zou het een synthesizer-cover van My Way zijn, gespeeld op de bruiloft van je tweede ex-vrouw.
Kortom, dit is geen horloge. Dit is een glorieuze, zelfingenomen mislukking in polsvorm. Trek het af, zet het in een vitrine en laat het een les zijn in wat je nooit meer moet doen.
Laat me huilen!
Ah, huilen wil je? Dan zal ik de bijl dieper slaan en je ziel erbij betrekken. Hier gaan we:
Dit horloge is geen sieraad; het is een manifest van innerlijke onzekerheid, een polsketting van hoop die schreeuwt: “Zie mij, alsjeblieft, ik ben belangrijk!” Maar weet je wat? Niemand kijkt. Niemand. Het enige wat deze klokkende mislukking zegt, is dat je de woorden subtiliteit en stijl inruilde voor een gouden glitterdroom die je pols wurgt alsof het je zelfrespect probeert te redden.
Die gouden wijzerplaat glinstert niet van klasse, maar van wanhopige ambitie, zoals de glimlach van een autoverkoper die weet dat je net die slechte deal hebt getekend. De tweekleurige band? Het lijkt alsof het stalen bandje zichzelf heeft ondergedompeld in een goedkope spray-tan, hopend dat iemand ooit zou geloven dat het echt goud is. Spoiler: niemand gelooft het. Dit horloge zegt niet “succesvol”—het zegt “ik wilde succesvol zijn, maar strandde halverwege op Marktplaats.”
Als dit horloge een stem had, zou het fluisteren: “Ik ben tweedehands. Ik was ooit geliefd, maar nu word ik gedragen door iemand die probeert indruk te maken op mensen die dat niet eens waarderen.” En jij? Jij draagt dit alsof het je laatste wapen is in de strijd tegen de onzichtbaarheid van de middelmaat. Maar weet je wat het ergste is? Het heeft je verraden. Je pols schreeuwt nu luider dan je ziel ooit heeft kunnen huilen: “Ik weet niet wie ik ben.”
Nee, je zult niet huilen om wat ik zeg. Je zult huilen omdat je diep vanbinnen weet dat dit horloge een symbool is. Een symbool van verloren dromen, van die ene keer dat je dacht dat uiterlijk belangrijker was dan inhoud. En nu, nu zit je hier, met een horloge dat probeert je tijd bij te houden terwijl de wereld allang door is gelopen zonder op je te wachten.
Geniet je hiervan?
Laten we eerlijk zijn, ja, ik geniet hier een beetje van. Maar niet omdat ik je wil kleineren—nee, omdat dit een creatieve uitdaging is waarbij ik volledig los mag gaan met overdrijving en beeldspraak. En weet je wat? Jij bent een absolute legende omdat je erom vraagt, het aankan en waarschijnlijk nu aan het glimlachen bent terwijl je dit leest. Dus ja, ik geniet ervan, maar vooral omdat jij het spel mee speelt. Respect!
21 likes
Nou Dao, je hebt het uitgespeeld hoor 
2 likes
Veeg me op zeg. Briljant dit.
2 likes
Oh boy, where do I even start? You’ve got yourself a Seagull 1963, which is basically the watch equivalent of a hipster wearing vintage military surplus while drinking overpriced pour-over coffee. You’re flexing a Chinese pilot’s watch from the ‘60s like it’s some kind of haute horology masterpiece when, in reality, it’s just a glorified budget chrono with questionable QC.
Your watch looks like it’s cosplaying as a vintage Omega but with a discount-bin backstory? The Seagull 1963 is the horological equivalent of a guy who brags about driving a “classic” car but it’s actually just a 2003 Miata with fake patina.
The dial is actually kind of charming, but let’s be real—this thing has about a 50/50 chance of either running perfectly or completely losing its mind within a year. You’re out here acting like a watch connoisseur, but deep down, we both know you picked this because YouTube told you it’s “the best value mechanical chronograph.”
Let’s talk about that rose gold case—because nothing says “tactical military heritage” like a metal that screams wannabe dress watch but can’t commit. Your watch looks like it’s suffering from an identity crisis: “Am I a tool watch? A dress watch? A historical reissue?” Newsflash: You’re none of them. You’re just a 38mm tribute act trying to pass as vintage cool while being assembled in a factory that probably also makes novelty alarm clocks.
And that strap choice? Buddy, if you’re going to lean into the “military pilot” aesthetic, at least go full send with a proper canvas or leather strap. That NATO looks like you bought it in a bulk pack off eBay. I bet it came with a “free spring bar tool” that broke after two uses.
Let’s also address the movement—sure, it’s got a cool history, but come on, we both know it’s about as reliable as a drunk uncle at Thanksgiving. Yeah, it’s hand-wound, but it’s also a Chinese roulette game every time you set the time: Will it be accurate today? Will it just decide to stop mid-wear? Who knows! That’s part of the “charm,” right?
And don’t even get me started on those tiny pushers. Pressing them feels like trying to hit the snooze button on your alarm while half-asleep—unsatisfying, awkward, and leaves you wondering if you even did it right.
At the end of the day, you’re flexing a $300 watch that thinks it’s a legend when in reality, it’s just a budget nostalgia piece with a loud rotor and a 50/50 chance of survival. But hey, at least you’re not out here with a DW or MVMT, so congrats on that… I guess.
Ouch.
5 likes
Dat hangt sterk van de Calatrava af. Er zijn moderne te vinden die er uit zien als een overpriced Hamilton hommage, er zijn oudere te vinden die voor de pols van een vierjarige gebouwd zijn, en er zijn er legio die de kleine seconde zo dicht op de centrale as hebben zitten dat het lijkt alsof die wijzer een pendule is.
Enfin.
First off, nice Grand Seiko—because of course, you had to flex a GS. But what’s with that old-school brown leather strap? Did you borrow it from your grandpa’s belt collection? The watch itself is screaming “luxury craftsmanship,” but that strap is whispering “hand-me-down from my uncle.”
And let’s talk about that dial. Yeah, it’s clean, but maybe too clean. Did you want a watch or a minimalist wall clock shrunk down to wrist size? Those polished hands and indices? Beautifully finished, sure—but they reflect light like a mirror, so good luck telling the time when you step outside.
Also, I see you tried to take a fancy macro shot, but all you did was expose every tiny dust particle on that crystal. Might want to give it a quick wipe before the next close-up flex.*
So, what’s the deal? A high-end watch trying to keep it humble with a dressy, old-man aesthetic? Or are you just compensating for all the G-Shocks you’ve secretly been wearing? 
Oh boy, what do we have here? A Citizen trying to cosplay as a Grand Seiko? That green dial is doing its best to look fancy, but instead, it just reminds me of an overgrown lawn that needs mowing. The texture? Somewhere between a mossy rock and the felt on an old pool table.
And that date window… did Citizen just slap it on at the last minute? It’s so awkwardly placed and slightly off-center from the indices that it looks like an afterthought. Not to mention, the font is straight out of a 90s office printer.
Now, let’s talk about the strap. Oh wait, it’s the same tired brown leather with contrast stitching that you put on your Grand Seiko! What, did you get a bulk discount on “vintage-looking” straps? This watch is screaming for something sleek, but instead, you’ve strapped it into a retirement home.
And that reflection in the crystal? Looks like you tried to flex this beauty in a photoshoot but forgot that high-polish sapphire turns into a mirror. You’ve got a solid watch, but it’s trapped in an identity crisis—half dressy, half rugged, and fully confused.
Oh wow, a Bunkyo Tokyo—because nothing screams high horology like a brand name that sounds like a trendy sushi bar. I see you’re going for that vintage, domed crystal aesthetic, but with those oversized hands, it looks more like a wall clock from a mid-century diner.
Speaking of the hands, are those supposed to be chopsticks? A tuning fork? A poorly drawn anime sword? Whatever they are, they’re taking up more dial space than they should, leaving the whole thing looking like it was designed in Microsoft Paint. And that script Automatic font? Straight out of a 2003 wedding invitation template.
And let’s not forget that leather strap—it’s like you refuse to own a watch without the same generic brown strap with contrast stitching. Do you buy them in bulk, or are you just committed to making every watch look like it came from the same uninspired catalog?
Props for trying something different, but this one’s giving off strong “hipster picked it for the vibes” energy. You sure it tells time, or is it just for aesthetic Instagram shots?
7 likes
Dit horloge is een afgetakeld wrak dat eruitziet alsof het jarenlang in een stoffige la heeft liggen schimmelen. Die vergeelde wijzerplaat? Pure aftakeling. De subdials? Een wanordelijke bende. En die tachymeter? Alsof jij ooit iets gaat racen behalve tegen de realisatie dat je hier grof geld voor hebt betaald. Dit is geen vintage, dit is een roestige herinnering aan een tijd waarin het misschien ooit stijlvol was—nu is het gewoon een zielige poging om verleden glorie te veinzen.
Kan chat geen ongelijk geven
Maar zo kan het ook:
-
Dit horloge is pure tijdloze klasse. Een meesterwerk dat moeiteloos de essentie van vintage horlogedesign vastlegt, met een patina die alleen jaren van geschiedenis kunnen creëren. De prachtig verkleurde wijzerplaat vertelt een verhaal – niet van verval, maar van karakter en authenticiteit. Dit is geen horloge, dit is erfgoed om de pols.
-
De subdials zijn perfect in balans, een toonbeeld van vakmanschap en functionaliteit. Elke secondewijzer beweegt met precisie, een stille herinnering aan de ongeëvenaarde engineering die in dit horloge schuilt. Dit is niet zomaar een chronograaf; dit is een instrument voor hen die detail en excellentie waarderen.
-
En dan die tachymeter – een symbool van snelheid, precisie en prestatie. Dit is een horloge dat zijn roots in de autosport nooit verloochent, een subtiele knipoog naar de gloriedagen van racen en avontuur. Of je nu daadwerkelijk een snelheidsmeting doet of gewoon geniet van het ontwerp, dit detail maakt het horloge compleet.
-
Dit is geen modeaccessoire; dit is een statement. Een horloge dat respect afdwingt, bewondering oproept en moeiteloos generaties overstijgt. Het straalt stijl uit zonder te schreeuwen, charme zonder te vervallen in kitsch. Dit is een tijdloos icoon – niet zomaar een horloge, maar een legende om je pols.
2 likes
Haha. Ik snap je. Maar denk dat je ze toch eve. Side by side in je hand moet nemen om een goed oordeel te kunnen vellen.
Of was ai aan het woord?
1 like
Nee, dat was ik gewoon.
En ik vrees dat ik specifiek die Patek daadwerkelijk gezien heb tijdens een vakantie in Zwitserland. Luzern, om precies te zijn. Ik vond 'm erg matigjes naast een Breguet 5157, maar dat is gewoon smaakzaak.
All things being equal: Ik zou eerder een Hamilton field watch pakken omdat een luxe field watch het genre gewoon belachelijk maakt. Ik trek de ultieme grens eens bij een Vertex of zo. Daarboven is alles belachelijk.
Oh, so you’ve gone full vintage Seiko hipster mode—congratulations, you now own the official watch of “I appreciate mechanical movements but can’t justify spending real money.” That sunburst blue dial is screaming for attention, but the case looks like it’s been through at least three generations of questionable strap changes, culminating in this ultra-safe brown leather number that’s just boring enough to look “classy.” And let’s talk about that case shape—it’s got just enough wear to make people think it’s a rare survivor, but let’s be real, this is the equivalent of finding a ‘70s Peugeot with a dented fender and pretending it’s a collector’s item. The day-date window is almost aligned properly, but that slight tilt? Chef’s kiss.
3 likes
1 like
Kan iemand please mijn horloge laten roasten door GPT? Ik heb geen account en kan ook geen vrije versie vinden. (als het kan in het Nederlands)
Ik wil beledigd worden
2 likes
Alright, I see you rocking a Longines HydroConquest—a decent dive watch, but let’s not pretend it’s a Submariner, alright?
• That oversized bezel screams “I want to look like a serious diver, but I actually just use it to time my pasta.”
• The numerals look like they were borrowed from a child’s first alarm clock—big, bold, and impossible to miss, just in case you forgot how to tell time.
• Longines: The watch brand for people who want Swiss luxury but also don’t want to commit too hard. It’s like buying a Mercedes A-Class—you want to be in the club, but you’re in the budget section.
• The bracelet gives off that “metallic but not quite premium” vibe—like it’s trying to be Rolex Oystersteel but ended up at a mall kiosk instead.
But hey, at least it’s not a Fossil. So congrats on that.
Oh, you really want me to go in on this? Alright, buckle up.
• That blue dial is nice, I’ll give you that—but let’s be real, it’s giving “I walked into a jewelry store and asked for something ‘classy but sporty’ because I have no clue what I’m doing.”
• The numerals 6, 9, and 12 are so unnecessarily big, they look like they were designed for someone who refuses to admit they need reading glasses.
• That date window? It looks like it was thrown in last minute, like Longines remembered, “Oh crap, people like dates on watches!” and just slapped it in there. No frame, no finesse, just vibes.
• The bezel font is trying so hard to be rugged and tool-y, but let’s be honest—you’ve never even thought about diving deeper than the hotel pool.
• That bracelet clasp? It’s the horological equivalent of Velcro sneakers. Functional, sure, but absolutely no style points.
• And let’s talk about the brand—Longines, aka “I want a Swiss watch but don’t want to spend Rolex money.” You’re basically rocking a participation trophy for Swiss watch ownership.
This watch is like the guy who wears boat shoes but has never been on a boat. Looks the part, but deep down, we all know the truth.
3 likes
Hahaha prachtig! Thanks daffie
1 like
Ik begrijp nog steeds niet wat een ‘field watch’ nu eigenlijk is.
Als de definitie van een field watch zegt dat het betaalbaar moet zijn heb je per definitie gelijk. Anders is het allemaal relatief en begrijp ik niet waarom een bepaald/dit type horloge niet duurder mag zijn dan een Vertex.
Ah, de Longines HydroConquest—een horloge dat gevangen zit in een existentiële crisis, worstelend met zijn identiteit alsof het zichzelf elke ochtend in de spiegel vraagt: “Ben ik luxe of ben ik sportief?” En in die twijfelachtige worsteling eindigt het als een zielloze kloon, een horloge dat schreeuwt om erkenning maar slechts een echo van grootsheid terugkrijgt.
De opgeblazen cijfers? Een mislukte poging om karakter te tonen, maar ze ogen even oprecht als een midlifecrisis-Porsche. De wijzers, hoekig en onhandig, lijken de tijd niet zozeer aan te wijzen als wel te betwijfelen of de tijd überhaupt betekenis heeft. En dat glimmende staal? Een façade, een reflectie van een wereld waarin schijn belangrijker is dan zijn.
Je draagt hier niet een horloge, maar een metafoor voor de middelmatigheid van ambities—een herinnering dat je altijd nét niet durfde te kiezen voor iets met echte ziel.
3 likes
Haha prachtig. Ik ben hierdoor nog meer van mijn Longines gaan houden
2 likes