Size matters? Maar niet in dit topic.
Age matters? Absoluut.
And now for something completely different.
Ik zit mij hier continu en graag te verlekkeren aan andermans polsporno.
Natuurlijk soms met een “oeh, die zou ik graag eens”, een “och, kon ik maar” op een paar voor mij onbereikbare horloges.
Maar waar ik echt met plezier, en ook met gepaste jaloezie, naar kijk zijn de (o)pa-horloges.
Horloges die van een overleden vader, grootvader of nog een grootje extra is geweest. Iets waar ik niet aan mee kan doen. Niet omdat ik mijn grootouders nog heb, daar is alles al zeker 30 jaar geleden gestopt met tikken. Maar omdat zij geen horloges achtergelaten hebben.
Mijn ene grootvader is pas 6 dagen na zijn overlijden gevonden. De goede man zat 6 dagen naast een verwarming, lekker warm midden januari. Toen was energiecrisis nog een gebrek aan Douwe Egberts snelfiltermaling bij de Edah.
Deze 6 dagen betekende dat ongeveer alles in dat appartement aanwezig was, vernietigd is, waaronder zijn pols-ornament.
Ik heb CSI-miami afleveringen gezien die de situatie in dat appartement wel aardig in beeld brachten.
Mijn andere grootvader had nooit veel geld, de lieve man is al sinds lange tijd overleden. Een lijdensweg van herseninfarcten, jaren dementie en afgetopt met een terminale kanker, verschoven prioriteiten en herinneringen, en maakte dat ik er nooit over nagedacht heb of hij een horloge zou kunnen hebben gehad.
Tot vorige november. De oudste zus van mijn moeder sprak mij aan met een zinnetje dat iedereen van ons weleens heeft gehoord: “jij houdt toch van horloges…?”
Jazeker, was mijn antwoord en ik laat een als nieuw ogende Tissot 516 zien met de opmerking, kijk 50 jaar oud en zelf opgeknapt.
“Nou, ik heb het oude horloge van opa nog ergens liggen, het is een goedkoop dingetje, is kapot, bekrast en loopt niet.”
Dit was een van de weinige momenten dat climholland rooie oortjes kreeg en mijn ogen dusdanig opbolde dat een climholland decolleté een minderwaardigheidscomplex zou kunnen ontwikkelen.
Zij besloot haar uiteenzetting met:
“Stelt vast niets voor, is niks speciaals, je zult hem wel niet willen hebben…”
Mijn mond viel open.
Had mijn opa serieus wel een horloge?
Jawel!!! Zei ik.
Al is het een Davis- quartz horloge waar de batterij al die tijd in heeft gezeten, deze moest ik zien.
Afgelopen week zouden we elkaar weer zien en zou ze hem meenemen, en zo geschiedde.
Wat ik in mijn hoofd had als een quartz, met verroeste batterij waar ik het gehele uurwerk van zou moeten vervangen, bleek iets compleet anders.
Een 32mm grote Daco, handwinder.
Het plexiglas kent een grote barst en is dusdanig verweerd dat foto’s moeilijk goed te maken zijn.
De leren band heeft waarschijnlijk meer meegemaakt dan een tissuedoos in the playboy mansion (sorry Opa).
De verchroomde kast heeft menig gevecht met een Ninja meegemaakt, waarbij alleen het plexi gesneuveld lijkt te zijn.
Eerste inspectie lijkt het uurwerk het niet te doen.
Een kleine tik maakt dat de secondewijzer verspringt, dat is geen goed teken.
Dit wordt een projectje die ik heel erg graag weer aan de praat wil krijgen.
En nu een vraag aan onze grote onderzoekers, kenners en betweters, de Sherlex Holmes en Vinwatson’s onder ons.
Dit is een horloge waar ik echt heel graag meer over wil weten, ook voor mijn moeder en haar zussen.
Wat voor uurwerk is dit? Op de platine staat alleen het getal 1004 gestanst bij de balans. Voor de rest niets.
En wat is Daco voor merk?
Mikrolisk zegt dit (dank @lexaf):
En verder is dit te vinden (weer dank lexaf)
https://forum.watchtime.ch/viewtopic.php?t=68521
Als laatste een vraag of iemand hier mij kan helpen aan een nieuw plexi voor deze:
En ik ga over een tijdje aan de slag met een service. Dus dit topic wordt vervolgd.
