Plaatje als inleiding, omdat dit verhaal nogal off topic begint
Onnozele Onvoorzichtigheid
De tuin behoeft weinig onderhoud, het is een soort mini-permacultuur, maar ik had laatst her en der wat inheemse planten bijgeplant. Hoe voller, hoe beter. Dan versterkt de boel erkaar.
Meteen na de aanplant was er een regenbui en ik probeer verder vrijwel geen water te geven. Dat gaat eigenlijk altijd wel goed. Maar voor maart/april is het nu toch wel gortdroog aan het worden en dat is voor de bestaande planten geen probleem, maar ik vind het zonde van die nieuwgekochte plantjes en boompjes. Die overleven dat nog niet.
Dus ik ging met de tuinslang met sproeikop de tuin door. Lekker op mijn blote voeten in de avondzon. Heerlijk. Ik blij, plantjes blij. Zorgeloos momentje mindfulness…
Maar toen opeens: EEN FLINKE WATERSTRAAL OVER MIJN LINKER POLS! En dus over mijn vintage horloge.
En het water hield natuurlijk maar niet op. De Gardenakoppeling (what else) was weer eens losgeschoten.
Ik schrok me kapot: “Nee, niet mijn allereerste Seiko automaat!! Ik weet geeneens of hij waterdicht is, hij moet ooit nog eens een servicebeurt, HELLUP!!”
Nadat ik de paniek de baas werd en met mijn andere hand de slang pakte en intussen rationeel richting de kraan was gerend, kon ik de aandacht verleggen naar het droogmaken van mijn horloge en constateren dat mijn Seiko Vijfje niet was veranderd in een vissenkom.
Wilde een bandje wisselen maar de kast was witgoud en de pinnen niet die waren van staal en toen moest ik helemaal naar Amsterdam om witgouden pinnen te kopen.
Een goede voorbereiding en planning heeft me gered,in combinatie met een zeer welkom stuk HF-solidariteit: @fredpanarai1 heeft zich geheel onbezoldigd opgeofferd en is meegegaan naar de Boutique in de PC.
En toen hij een Nautilus kocht heb ik gezegd dat ik voor ‘de pinnetjes’ kwam en ze snel afgerekend.
Daarna meteen weggegaan, de schande en hoon van het personeel was ondragelijk maar, dankzij een gedegen voorbereiding kon ik het aan, het goedkoopste Patek Philippe-artikel dat er is wegslepen tussen horloges van een, anderhalve ton.
Ik zag er heel erg tegenop maar het is, nogmaals, dankzij grote steun van Ferry, gewoon goed gegaan.
het glaasje van mijn beater was dof en zat vol krassen
alles geprobeerd, weinig beterschap
het was geen plexi maar glas, dus krassen kreeg ik er niet uit
uiteindelijk heb ik het glaasje opgeschuurd, en dan beginnen polijsten op een machine, met diamantpasta, 15, 9 en 3µ
de krassen waren weg maar het glaasje bleef dof
opnieuw gepolijst, grip op horloge even verloren, daarbij uitgeschoten en opnieuw een diepe kras op het glas.
Terug opgeschuurd, opnieuw gepolijst.
Nog steeds dof …
Na een paar weken nog eens gepolijst omdat het echt niet te doen was, stond op het punt het ding gewoon in de vuilbak te gooien.
Bij zonlicht en onder een bepaalde hoek viel het horloge gewoon niet af te lezen
Uren had ik zitten polijsten …
Toen heb ik het glaasje aan de binnenkant even met een brillendoekje gereinigd, en dat was het dus … klusje van 2 minuutjes
ooit eens een Epos hier gekocht, daags daarna floept ie uit mijn handen, eerst op de ceramische wasbak met een misselijk makend gekraak, ik wist hem nog bijna te pakken waardoor ie met een fraaie hoge boog op de minstens zo harde tegels van de badkamervloer een paar keer op stuiterde alvorens het glaasje door de halve badkamer te verspreiden. De kroon en een wijzer vond ik weer later onder de radiator. Met stoffer en blik alles opgeveegd en in de afvalbak, ook in de badkamer, gedaan. Total loss. Vreemd om te zien hoe dat proces zich in slow motion voltrekt…
iedereen zal en moet het weten
