Eind 2023 telde mijn collectie precies één vintage horloge, een Roamer die ik eind 2021 erfde en een soort hernieuwde kickstart van de horlogehobby betekende. Inmiddels zijn er vier bij gekomen. Hoog tijd voor een NA-topic!
Het begon met de Doxa Grafic die ik, geïnspireerd door ons aller @Colnago, aan mijn Chrono24-wishlist toevoegde. Gewoon een prachtig, uniek ontwerp vol karakter. Dit exemplaar bevond zich in Japan, maar kon voor een schappelijke prijs mijn kant op komen.
Even later verscheen er een mooie Seiko Dolce op Chrono24. Ik was al een tijdje geïnteresseerd in deze toch wel enigszins ondergewaardeerde horloges. Typisch jaren '80 ontwerp met een mooi strak lopend quartzuurwerk. De kast is van wolfraamcarbide, een kneiterhard materiaal dat normaal gebruikt wordt om zaken als snijbeitels, munitie en spikes voor autobanden van te maken. Ook het balletje van een balpen is van wolfraamcarbide 
Kortom, het spul is goed bestand tegen slijtage. Met de subtiel bewerkte wijzerplaat, opgelegde indexen, afgetopt met een saffierglaasje en voorzien van een heuse onyx cabochon mag je dit toch wel een verborgen pareltje noemen. Het enige nadeel is dat mijn vriendin hem te leuk vindt en dus min of meer geconfisqueerd heeft.
Bij het volgende moment van zwakte bestelde ik een Universal Genève Ferrovie Dello Stato mk2. Het zal wel bekend zijn: horloge van de Italiaanse staatsspoorwegen in de jaren '70. Een redelijk simpele C-shape kast met een mooie geëmailleerde wijzerplaat erin. Op het eerste oog niet zo veel spannends, een redelijk eenvoudig werkpaard, maar hoe langer je kijkt naar de vormen, de proporties, de details, des te meer begin je te zien dat het een meesterwerkje is. De vloeiende overgang van de 5 en de 7 naar de kleine seconde—het kan eigenlijk nét niet, en toch is het perfect—is iets waar ik naar kan blijven kijken.
Aldus opgewarmd was ik klaar voor de echte klapper, en die kwam toen @flowert zijn prachtige Pie Pan Constellation te koop aanbood. Ik ben nog druk bezig te wennen aan het bescheiden formaat, maar de prachtige vormen van de kast, de wijzerplaat en alles wat daarop gebeurt hoef je maar één keer te zien om er helemaal weg van te zijn.
Er zit wat oxidatie (pardon, patina) op het rehaut en de wijzers, en ik weet nog niet zeker of ik daar op de langere termijn mee kan leven. Ook niet of er wat aan te doen is, overigens, zonder het horloge geweld aan te doen.
Eerst maar weer eens pas op de plaats, deze horloges dragen en ervan genieten!
Valt hier trouwens erg mee hoor.
