Het horloge gebeuren boeit mij al lange tijd. De techniek, de modellen, hét perfecte horloge. Die laatste ben ik lang naar op zoek geweest. En als ik beet had, sliep ik er een nachtje over en bij ‘ja’ ging ik binnen enkele dagen naar de winkel terug voor aankoop. Die aankoop ging niet altijd door, op het laatste moment ging ik met een schijnbeweging gauw weg uit de winkel. Ik had dan iets aan het horloge gezien, dat ik eerder over het hoofd had gezien en dat mij bij nadere beschouwing niet beviel.
Zo gingen jaren heen en de wens kwam om 'een duur ’ horloge te kopen, want een duur horloge zal mij eindelijk de perfectie geven waar ik al zo lang naar zoek. Altijd trouwe dienst nooit problemen, het is allemaal dichtgetimmerd. Zo zat ik op een dag midden jaren negentig met de catalogus ‘Armbanduhren’ op schoot. Voor mij het eerste stuk literatuur dat bomvol horloges stond. Ik wilde een groot zwaar horloge van staal, stalen band. De Sinn 142 ss\mat was voor mij aantrekkelijk. Het is een chronograaf, waar ik niet van hield. Maar het horloge verleidde mij door de afmetingen en de vorm en het materiaal. Als ik die koop, ben ik boven Jan, dan hoef ik nooit meer een horloge te kopen. Dan zal ik rust vinden in dit stoere niet te kraken mechanische (Lemania) horloge.
Ik zocht contact met Sinn in Duitsland. De 142 is binnen een week mijn kant opgekomen, voor 2300,- gulden.
Ik ben hem gaan dragen. Ik deed mijn best om het chronograaf deel te waarderen. Want ik had mijzelf toch verloochent met de aanschaf ervan. Na een maand zag ik dat de chronograaf seconde stop 2 seconde voor 12 uur bleef hangen. Hebben we dat. Balen. Terug naar de fabriek. Anderhalve maand later kwam hij per post terug bij mij. In goed vertrouwen… Potverd… Nog steeds hetzelfde. Weer terug naar de fabriek.
Ik heb hem ingeruild voor een ander horloge. En die ook weer na korte tijd. Zo heb ik 5 van die dure dingen gehad. Een hoop geld kwijt en nog steeds niet ‘boven Jan’.
Zo besloot ik af te stappen van het dure spul. Het had mij niet het geluk gebracht.
Ik ben een tijd zonder aandacht voor horloges geweest. Best aan te raden. Maar het zit erin en het komt terug. Ik heb toen na goed nadenken, besloten om mij bezig te houden met goedkope horloges. Van 5 euro tot 100 euro. Daar kun je zonder risico ook nog eens aan knutselen. Voor 2300,- euro door de tijd heen goedkope horloges aanschaffen houdt me wel een tijdje van de straat. Als ik alles op 1 paard wed, kun je veel verliezen.
Ik ben zo’n 18 jaar verder, ik heb heel wat goedkope horloges gekocht en deels later verkocht. Een bescheiden verzameling ‘mooierds’ zijn blijvers. Ook de laagste kwaliteit zit daar tussen. Die dan soms maar 5 of 10 euro hebben gekost maar waar ik geen afstand van doe. Want ze doen het en ik vind ze mooi. Loopt er één niet, dan vervang ik de batterij als ik hem wil dragen. Ruim de helft is kwarts, de rest mechanisch.
In het goedkope segment komen fabrikanten ook wel met een afleiding van een duur horloge. Voor de duidelijkheid , alles legaal. De kwaliteiten van die afleidingen verschillen natuurlijk. Ik vind het erg leuk om te zien hoe ver men gaat in de details, ook dat verschilt. En hoe heeft men bijvoorbeeld een robuust horloge de robuustheid van het voorbeeld meegegeven. Voelt het bij oppakken als het voorbeeld. En zo heb ik voor 1 of 2 tientjes per stuk verschillende 'dure horloges '. Die ik met vertrouwen draag. Er is wel eens wat , maar dan is het jammer van die paar tientjes. En als ik een afleiding van de Sinn 142 tegenkom, zal ik hem niet laten liggen 
Zo ben ik terug bij de ‘dure’ horloges waarmee ik dit artikel begon. Zonder pijn in mijn bankrekening. Van 1 euro heb ik zeg maar 100 keer meer genoegen dan in mijn dure tijd.
Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Als je zweert bij het dure segment, geniet ervan!
