Mijn dochter van 10 vroeg mij een tijd terug, papa, zou jij voor mij ook eens een horloge willen repareren? Zo’n oude.
Dat laat je je natuurlijk geen twee keer zeggen en dus doken we tweëen marktplaats op en de baai in, op zoek naar een klein oudje met een mooie maat voor haar kleinere pols.
Daar vonden we twee kleine horloges die we voor een zeer kleine prijs konden kopen.
Een Ancre met een blauwe wijzerplaat voor haar en een Pierre Laro duiker voor mijn zoon van 7.
De Ancre miste een kroon en opwindstift en het plexiglas was erg gekrast.
Aan de slag, na openen van de kast bleek het uurwerk schoon te zijn en goed te lopen, en de wijzerplaat was werkelijk schitterend, leek wel emaille en helemaal intakt.
Een opwindstift gekocht voor het bijbehorende Fe 233-66 handopwinder uurwerk, met een goede boobytrap onder de afdekplaat. De kroon heb ik haar laten uitzoeken. Als purist wil je natuurlijk zoveel mogelijk bij het origineel blijven, en als vader wil je je dochter blij maken met iets dat ze mooi vindt. Ik ging voor het laatste.
Als laatste het glas bewerkt met schuurpapier, van 800, naar 1000, naar 1200, naar 1500 en daarna staalpolish, en wat een effect!
Daarna met dochterlief een bandje gaan uitzoeken, ook hier toch echt mijn mening aan de kant laten zetten, maar ik moet zeggen, dit heeft ze toch best smaakvol uitgezocht.
Dat bandje kwam vandaag binnen en sindsdien is het horloge niet meer van de pols geweest. Ik ben benieuwd hoe lang het goed gaat, maar ben zo trots als een pauw dat mijn dochter van 10 jaar rondloopt met een horloge ouder dan haar vader.
Het resultaat mag er trouwens ook wezen. Mooie horloges hoor! 
mag je dochter trots op zijn.
♂️ 
