Mid-life crisis ? Covid-saga overload ? Winterdip ? Te verwend ? Of een mix van dat alles ?..
Feit is dat,nu ik mijn geliefde Breitling en Squale van de hand heb gedaan en ik het enkel met mijn Tissot Powermatic 80 moet stellen, er een onbehaaglijk gevoel blijft nazinderen.
Zo’n beetje van: " OK, dat was het dan, of toch niet.? Ik kan toch niet enkel doorgaan met mijn Tissot?.."
Natuurlijk kan dat ! Maar wl ik dat ?
Nee, ook al blijf ik gek van horloges, ik hoef niet per sé 5 of 6 van die dingen. Maar 2, ja dat is toch wel ideaal
En dan begint de zoektocht weer. Kennen jullie dat ? Domme vraag, laat maar, ik weet het.
Van alle horloges, die ik sinds ik mijn VERSLAVING (ja, want dat is het jongens en meisjes : een verslaving en géén hobby), heb gehad, zal de Breitling Colt me toch altijd na aan het hart blijven liggen.
Dan vraag je je af " Why the f… heb je hem dan weggedaan, lapzwans ??"
Tja… verslaafd zijn betekent ook dat je na een tijdje straffer spul nodig hebt om niet aan ontwenningsverschijnselen te moeten lijden, of erger nog echt ziek te worden en …
Dus nu sta ik voor het grote dilemma : gaan we weer voor een vintage Breitling en gooien we 2k op tafel voor een stuk metaal van 15 of 20jaar oud ?
En ga ik die dan langer dan 1 jaar dragen, hem koesteren voor de komende 10 jaar ?
Of koop ik lekker geen gebruikte Breitling, en spendeer ik die 2k aan iets ‘interessanters en nieuwers’ dan een “bling bling, kijk eens wat een ding”?
Doxa 300T bijvoorbeeld ?! Mooi, fantastische bracelet , maar zo waardevast als een Dacia Lodgy
Ben hier maar net maar herken de symptomen. Mijn benadering: blijf lekker sparen, kijken, zoeken en proeven, maar beperk de collectie tot drie. Grail, beater, joker. De beater en joker zijn inwisselbaar. Probeer de “schade” tot een minimum te beperken.
