Eerst en vooral: mijn verhaal is allicht gekend ondertussen hier. Ik ben een notoir flipperaar, volgens sommige handelaar. Da’s een label dat me tegen de borst stoot gezien ik het weldegelijk doe als hobby en absoluut niet als bijverdienste (integendeel, mijn upgradeitis zuigt me financieel steeds weer leeg). Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik elk vrij moment van de dag met horloges bezig ben. Het is een obsessie geworden, ik zou het zelfs problematisch durven noemen.
Hoe stabiel mijn liefdesleven is (we gaan ons 17de jaar samen in), zo labiel is mijn horlogeverzameling. Ik ben altijd op zoek naar goed/beter/best en daardoor is er enorm veel beweging in de verzameling, en dat eigenlijk al 3 jaar lang. Ik blijf maar nieuwe dingen ontdekken en wat ooit begon met een Vostok en een Invicta, is nu (misschien onvermijdelijk) uitgemond in Rolex, Omega, Breitling, etc.
Maar wat er dit weekend stond te gebeuren, tart alle verbeelding…
Mijn huidige SOTC ziet er als volgt uit, allesbehalve een trieste verzameling, waar ik best blij mee was:
Maar dan koopt een van m’n beste vrienden plots een Audemars Piguet van 28K. Een bedrag waar ik in eerste instantie steil van achterover viel. Wie loopt nu in godsnaam met zo’n berg geld om z’n pols rond? Nochtans: het is allesbehalve een multimiljonair, heeft ook een gewone normale job, dus het is zeker niet dat het om wisselgeld gaat voor hem.
Maar goed, ik begreep het niet dat je zoveel geld in 1 horloge zou kunnen steken… tot hij dit weekend langskwam en ik hem even om de pols mocht doen. Ik heb nog nooit zo snel begrepen waarom zo’n ding zo duur is, de afwerking is absurd:
Dan samen wat filmpjes zitten zien op YouTube hoe die dingen gemaakt worden en… plotseling voelde m’n eigen verzameling niet meer aan zoals ze voordien voelde. Ik kan enkel nog aan die AP denken, het is voor mij verpest. Put a fork in me, I’m done.
Werkelijk alles aan het horloge (dat ontworpen werd in de 70s door de legendarische Gerald Genta) klopt gewoon. De band is een puur kunstwerk, de dial is een meesterwerk, de afwerking van alles subliem. Ik kan niet genoeg beschrijven hoe lyrisch ik ben over hoe zo’n ding aanvoelt, het is iets dat je evaren moet hebben. Ook de manier waarop het draagt is fantastisch; de geringe afmeting van 41mm doet de grootte op de pols teniet; dit heeft wrist presence ten over.
Maar dus nu zijn we wel tot de kern van de materie gekomen: het wordt tijd voor een enorme downsizing om dit te kunnen betalen, en dat gaat pijn doen. Maar ik denk niet dat ik ooit nog ga kunnen rusten alvorens ik een Royal Oak in de verzameling heb…
Ik ben er eigenlijk niet goed van, en toch is het doel duidelijk. Heeft er nog iemand een dergelijke ervaring meegemaakt?
En wel herkenbaar. Van te voren nooit gedacht een horloge van een paar K te dragen… Maar ook dat went… Dan stijgt je inkomen en worden de mogelijkheden langzaamaan groter… 
