Ik heb een ethische kwestie die ik voor wil leggen. Er is een horloge dat ik mooi vind, de adviesretailprijs is iets onder de 30.000 euro. Ik zie het nu nieuw te koop staan bij een dealer in Noord-Italië voor iets onder de 20.000 euro. Dat is nog steeds veel te veel voor mij, dat kan ik niet verantwoorden in Corona-tijden, en wil ik daarbuiten misschien ook niet verantwoorden. Maar 10.000 euro zou ik serieus overwegen, zelfs in Corona tijden.
Ik had vroeger een hoogleraar recht die in colleges altijd de vraag stelde: “Kan dat, mag dat, of is dat hoogst ongepast”. Als het geen Corona tijd was, zou ik geen probleem hebben met lowballen, en had ik ze misschien al een mailtje gestuurd met: “Ik geef je er 10 voor”. Niet verwachtende dat ze er op in zouden gaan. Nu in Corona tijden is de kans dat een dealer in Noord-Italië er op ingaat een stukje groter denk ik, dan is hij weer van een stukje voorraad af.
Maar is het nu “hoogst ongepast” en hoor ik alleen contact op te nemen als ik de gevraagde 20k wil bieden, omdat ik anders misbruik maak van een situatie? Of kan ik best 10k bieden omdat ik daarmee de dealer misschien van hoognodige liquiditeiten voorzie om zijn personeel te betalen?
De situatie vergelijkend met de situatie rond kunst die in de 2e wereldoorlog van Joodse kunsthandelaren is gekocht, zou ik in terugblik hartstikke fout gevonden worden als ik 10k had geboden, en zou men nu vinden dat ik destijds misbruik had gemaakt van de situatie. Zo denkend moet ik dus niet gaan lowballen. Maar dan is niemand geholpen. Ik niet, en in potentie de dealer ook niet. Maar zeggen: “Hij kan toch altijd nee zeggen?” voelt ook niet correct.
Zijn er ethici op het gebied van het bieden op horloges in de zaal?
En ja, de vraag komt natuurlijk: “Om welk horloge gaat het!”, maar dat wil ik even voor me houden
Goede vraag. Ik denk dat voor beiden veel is te zeggen. Persoonlijk voel ik mij er normaliter niet prettig bij dat vooropgesteld. Korting prima dat is 1 ding, maar misbruik maken van de situatie is niet mijn ding. Zeker bij een kleine(er) (familie)bedrijf.
Maar inderdaad is ook de vraag of het misschien juist in lastige tijden voor een bedrijf welkom is. Ik zou zelf dan misschien een mailtje eraan wagen om in te schatten hoe de reactie is. Maar dan nog zou ik mij er uiteindelijk denk ik niet prettig bij voelen om tot koop over te gaan. But that’s me.
Even los van de ethiek de haalbaarheid. Zou je op afstand dit horloge eerst betalen en wachten op verzending of zou je het willen gaan halen? Beide lijkt me tricky.
Persoonlijk vind ik dat wel een iets ander vergelijk. Dat soort ‘fashion watches’ wordt net als elk ander mode-item gewoon soms gedumpt en heeft niet echt waarde.
Maar je moet gewoon doen waar jij jezelf goed bij voelt. Als je nu al twijfelt, zit er dus al iets wat aan je knaagt. Mocht ik in jouw schoenen staan, zou ik mij daar niet lekker bij voelen (en het dus niet doen).
Ik zou niet gaan afdingen als er al een flinke korting op zit. Laatst een bosje tulpen gekocht voor m’n vriendin. Zes euro voor een giga bos. Normaal zou dit een veel kleiner bosje zijn.
Als ik zou gaan afdingen op de nu al lage prijs zou ik me wel een beetje onethisch voelen. Door de lage prijs te betalen die er nu al voor gevraagd wordt help je de ondernemer nog een beetje.
Anders wordt het meer uitmelken in mijn optiek.
Maar in jouw geval had je die 6 euro gewoon en kreeg je er meer voor dan je gedacht had. En voor de prijs waarvoor het horloge nu wordt aangeboden krijgt hij het nu ook niet verkocht, dus zo laag is die prijs blijkbaar niet, alhoewel 30% onder list.
