Dag, toch wel zo netjes mezelf voor te stellen. Bij deze.
Tja, het virus te pakken nadat ik “CASIO” intypte…
En na de ontdekking van de wereld van horloges er achter gekomen dat ik verliefd ben op het horloge wat bijna niet bestaat: het jump hour (bestaat hier een vertaling voor?) horloge met uur/minuut/tijd/datum-aanduiding in digits.
De merknamen van deze horloges van Duitse, Zwitserse makelij. Het roept een tijd op van modernisme, art deco, een explosie van creatie. En tegelijkertijd van een tijd wat op het punt stond te verdwijnen en plaats moest maken voor, tja, o.a. CASIO.
Nu, dat scharniermoment is schier interessant naar mijn mening en bewaart dat mythische als de typische waas over een oude Agfa foto.
Als klein jongetje was ik veel in Valencia, Spanje. Franco zwaaide er de scepter, waardoor Spanje net even iets langer in die “vervlogen tijd” kon blijven hangen en zich verder apart van de rest van West Europa in een modernistische isolatie kon ontwikkelen.
Ik herinner me hoe chaotisch gaaf, vol herrie en luchtvervuiling de stad zich aan mij bond. Prachtige billboards gemaakt van mozaïek waar PHILIPS zich promootte. Het prachtige treinstation. En ja de horlogerien en juweliers. Je liep er langs vol met de prachtigste horloges je aankijkend, af en toe liep ik mee naar binnen. Koel, schoon en plotseling de herrie en geur van de stad achter je latend.
Mijn moeder heeft er een horloge gekocht -denk ik-. Ondertussen ik verwonderd kijken naar al die kleine uurwerken. Hoe meer het bewoog en draaide, hoe meer betoverend ik raakte.
Dat is gebleven. En nu, -het zal de leeftijd wel zijn- drijft het naar boven. Uiteindelijk zijn de kinderjaren de blauwdruk voor die magie wat niet meer loslaat vermoed ik…
André Rivalle/Tomony/Buler/Camy/Seiko/Lucerne/ en ga zomaar door. De verwondering is gebleven!. Groet!
!
