Volgend weekend loop ik mijn eerste marathon. Als herinnering daaraan heb ik mezelf een mooie klok beloofd. Eigenlijk gewoon een goed argument voor de mede-budgethouder thuis om eens goed uit te mogen pakken.
Het klokje is al uitgekozen en besteld.
Nu stond dus vanmorgen een vriendelijke meneer van PostNL voor de deur met een pakje. Deze kon ik na het zetten van mijn handtekening direct inleveren bij mijn echtgenote. “Want als er nog geen marathon gelopen is, valt er ook nog niks uit te pakken.” Kan ik geen speld tussen krijgen.
Hoewel… Toch proberen: Ja maar er wordt nog wel eens wat kwijtgeraakt in de post. Ik moet toch even controleren of het allemaal goed is! Dus ik pak de transportdoos uit, en hou met trillende handjes de horlogedoos omhoog. Ja, toch even verder kijken, of hij er wel echt in zit!
Mijn lieve eega neemt de doos over, maakt hem heeeel voorzichtig open, en inspecteert de inhoud. “Ow ja. Ja, dit is hem hoor. Ik herken hem van de plaatjes die je de me hele tijd laat zien.”
…En toen ging de doos weer dicht!
Nou heb ik nog niks gezien!
En toch hou ik van sommige zaken meer dan van klokjes. Mijn vrouw is er één van. Goed gedaan lief, hou het spannend!
Tipje van de sluier? Het is geen chrono. Het is geen Zwitser. Maar mocht het echt ontzettend nat worden in Rotterdam, zondvloed-achtige taferelen, dan had hij van pas kunnen komen. Als ik hem al had mogen uitpakken.
En ik kan de doos gewoon zien staan, daar wordt niet stiekum over gedaan. Ik weet al wat erin zit. Nu nog ff wat zelfbeheersing tonen, hoort ook een beetje bij het verdienen. Toch?
Maar nu ga jezelf natuurlijk wel zeggen wat het is, toch?
