Op 18 november 2018 meldde ik mij hier aan.
Mijn interesse voor horloges was er al lange tijd, het ontbrak hem aan kennis. Ik wist wat ik mooi vond, maar niet direct waarom en wat de verschillen waren.
Er heeft zich veel ontwikkelt in mijn smaak:
Seiko is meer dan de Toyota onder de horloges en inderdaad: uiteindelijk wil ik ook een Rolex.
Grootste verrassing: ik vind Tudor toch wel erg mooi. Ik dacht van niet.
Het kan verkeren…
Maar de wishlist die ik bij het maken van mijn profiel hier opschreef is ongewijzigd gebleven.
Hoe is het begonnen?
Mijn vader had een prachtige Omega Seamaster Quartz. Gekregen van mijn moeder voor zijn afstuderen. Na zijn overlijden kreeg ik het. Het horloge is bij hem altijd goed geweest, en ik heb het al drie keer weggebracht voor onderhoud omdat het niet meer liep.
Deze blijft voor altijd:
De interesse werd omgezet in liefde voor horloges na mijn Maen Hudson. Ik deed mee aan de Kickstarter actie, en wachtte lang (een eeuwigheid) op #60.
Toen was ie er.
Alle kritieken gelezen, deels terecht. Maar deze gaat niet meer weg. Het is voor mij de start van de liefde.
Vanaf hier werd het ik wispelturiger. Er volgde een Maen Manhatten:
Ging snel weer weg.
Een Garmin Fenix 5, afzichtelijk lelijk (mijn mening) maar weg goed en fijn voor het hardlopen. Ding is er nog steeds:
En toen een aantal Seiko’s.
Zwagerlief overtuigde mij van de SKX007, een klassieker. Moet je (gehad) hebben.
Dus volgde deze (ik ben gek op groen)
En deze:
Want ja, meer is altijd beter…
Een hoop duikers, had ik toen. Maar die groene Alpinist vind ik ook wel heel tof. Een mooi aanbod hier, wie doet me wat… en ook de Alpinist kwam erbij:
Allemaal leuk, maar ik wilde -op weg naar de grail- toch ook een ‘echt’ horloge. Hier komen de effecten van HF deelname pas echt aan het licht. In het blauw stond een prachtige Longines Hydroconquest Chrono. Eigenlijk wilde ik de gewone en dan eigenlijk de groene. Maar deze zag er wel erg goed uit.
Wat had ik te verliezen? Op weg naar de grail zou dit toch slechts een tussenstop zijn…
Dus…
BAM.
De horlogedoos zat nu wel vol. Inmiddels zat er ook aardig geld in de verzameling, en de grail was er nog niet.
Weet je wat? Ik gooi het over een andere boeg. De Seiko’s eruit, de Longines eruit een beetje spaargeld erbij en zoeken maar.
Zoals eerder gezegd: Tudor ben ik gaan waarderen, kwam een mooie aanbieding tegen. Voor de vorm nog even nagedacht en toen…
Dat verhaal van ‘geen klik’ wat je hier wel eens leest vind ik altijd een enorme onzin. Nou ja, vond ik. Want ik had het hier…
Bij voorgaande horloges heb ik geen tijdspanne genoemd, simpelweg omdat ik het niet precies meer weet. Sommige horloges heb ik wat langer gehouden (Invicta hf actie) maar nooit gedragen. Andere weet ik niet precies van hoe ze heten, maar je moet hem hebben (Casio f91 ofzo) en draag ik ook nooit. Maar deze bleef 3 weken. Dat is erg kort.
Hij werd vervangen/opgevolgd door de Tudor GMT:
WAUW!!
Wat is dit een topper!
Hoe zat het met die grail?
Dat blijft een grail, maar die is ineens verder weg. Want deze wil ik helemaal niet eventjes hebben. Deze wil ik houden!
Die grail komt wel.
Over die grail gesproken:
Dat is de Omega Speedmaster Moonwatch. Ik ga niet uitleggen waarom, niet relevant. Het is al jaren zo en ik ben bang dat het niet meer over gaat.
Ik wil graag nieuw of jong gebruikt, maar de band van de Speedmaster vond ik altijd maar zo-zo… de oudere (weet niet hoe die heet) is mooier, maar ja. Oud. En ik wil geen krasjes, sorry.
En toen kwam daar de nieuwe, met het 3861 uurwerk en een fenomenale band en sluiting. Ik was om: dit moest en zou hem worden.
De prijs was slechts een drempel, hij gaat er komen.
Jammer dat in die Tudor zo mooi vind, is toch ca de helft van de Speedmaster…
Goed.
Dan mijn vrouw. Die wordt helemaal knettergek van mijn horlogegelul. Haar vader en zwager vinden horloges ook fantastisch, tot haar grote teleurstelling.
Dus gaf ik haar een horloge:
Heren,
Dat werkt!!
Een beetje…
Ze is blij, vind het horloge mooi en draagt het met trots.
Ze hoeft geen andere, ze hoeft er niet nog 1 of nog 10. Dit is gewoon prima.
Maar nu.
Ik word 40. Best een (pijnlijke) mijlpaal.
Afgelopen week (vlak voor mijn verjaardag) gingen wij samen een dagje naar Utrecht. Kids op school en kdv, het is de stad waar we elkaar ontmoet hebben, je kent het wel.
Toch even langs Punte. Daar komt ook haar verlovingsring en Meistersinger vandaan en heb ik de Omega van mijn vader al een paar keer gebracht.
Eens kijken of ze hem hebben. Ik leg nog uit, ze zijn er niet altijd, er is soort van schaarste, etc.
Zelf nooit de nieuwe Speedmaster in het echt gezien of vast gehad, laat staan gepast.
Even zitten, kopje koffie, wachten, etc.
En jahoor. Precies de goede (sapphire) en de juiste band.
Passen. Verliefd.
Vrouw:
‘Is dit hem nou?’
Ik:
‘Ja.’
Vrouw:
‘Leg uit?’
Ik:
‘Kan ik niet, kijk maar gewoon.’
Vrouw:
‘Maar wat nou als deze van jou is?’
Ik:
‘….’
Vrouw:
‘?’
Ik:
‘….’ (Met traan)
En dan nog een keer ik:
‘Echt?’
Vrouw:
‘Gefeliciteerd, schatje.’
Brok, blij, beduusd, overweldigd, etc.
Alles was een plan, bleek achteraf. De Speed master lag al een maand apart….
Nu in volle extase.
Dit horloge betekent meer dan wat dan ook. Al 8 jaar schijn ik het hierover te hebben.
De wishlist is niet belangrijk meer.
De Explorer moet wachten.
Le Petit Prince moet wachten.
De Tudor GMT blijft.
En de Speedmaster is er.
De liefde voor horloges is er ook nog, maar die onstilbare honger naar meer is weg.
Wat nu? Ik zal toch niet tevreden zijn?
