Al sinds de introductie in 2015 ben ik verliefd op de Tissot PRS 516 Automatic chrono, maar de adviesprijs van 1800 Euro was voor mij echt een brug te ver. Dus besloten te wachten op een tweedehands. Omdat er blijkbaar weinig mensen een kopen was dat lang wachten.
Maar afgelopen zomer dook er opeens een op in een ebay veiling in Australië. Eerst voor 800 Euro, maar omdat mijn horlogebudget al ruim op was toch laten lopen. Werd niet verkocht en kwam terug voor 650 Euro. Toen toegehapt en gelukkig geen enkel tegenbod. Kwam nog het nodige bij aan verzendkosten en invoerrechten, maar uiteindelijk voor iets van 850 Euro de buit binnen. Bleek een full set van net 7 maanden oud in bijna nieuwsstaat voor minder dan de helft van de nieuwprijs; als dat geen afschrijvingsmonster is.
Gemodificeerde 7753 aan boord, keramische bezel, dubbel ontspiegeld saffier, zichtbodem, volgens mij best veel waar voor 850 Euro.
Belangrijkste reden dat hij zo afschrijft is denk ik het formaat; 45 mm diameter en bijna 16 mm dik is fors en maakt het geen allemansvriend. Maar ik ben er blij mee.
Hij zou mij veel te groot te zijn en niet helemaal mijn smaak, maar die specs voor dat geld is gewoon een geweldige deal. En die race chrono look is cool
Zonder gekheid: Maurice Lacroix wordt vaak gelaakt vanwege hoge winkel prijzen en het niet hebben van een eigen gezicht, maar met de Pontos lijn (S Diver, Day Date, Chronograph, Petite Seconde) hebben ze een paar hele mooie horloges met een samenhangend ontwerp in het gamma. Afwerking is serieus goed en de kenmerkende kroon is (in mijn optiek) één van de mooiste die je gaat vinden. Het enige dat er aan scheelt is misschien het gebrek aan een manufaktuur uurwerk, maar voor de prijzen die gevraagd worden in de grijze handel is dat al niet echt een minpunt meer. Echt een ondergewaardeerd merk.
Ongeveer de helft van mijn horloges kocht ik tweedehands. Reden: voor substantieel minder geld kan ik mijn wensen vervullen. De rest kocht ik nieuw. Reden: het speciale gevoel iets bijzonders in handen te krijgen. Horloges uit beide categorieën verschaffen mij veel plezier. Maar het diepste gevoel ervaar ik bij mijn grail, zelf opgehaald in Japan. Afschrijfmonster? Ik begrijp dat woord niet zo goed :-).
Zoveel Mühle zie ik hier niet, laat staan in het blauwe gedeelte, dus ik begrijp niet helemaal hoe dit merk je specifiek aan het “afschrijvingsmonster” doet denken.
Was het maar zo, dan had ik er een paar meer.
99% van de horloges zijn van RVS, hebben een kastgrootte van rond de 36-44mm en zijn verder vaak voorzien van een zwarte, blauwe of zilveren wijzerplaat. Ook gaan er van Mühles minder over de toonbank dan van de gemiddelde Rollie, dus zeldzaamheid zegt ook echt weinig over afschrijving.
Ik denk dat je geen argument gaat kunnen vinden bij het horloge zelf waarom iets afschrijft of niet. Het zit 'm puur in de mensen. Welke perceptie hebben ze gekocht?
Buiten dat interesseert afschrijving mij weinig. Ik heb al lang gemerkt dat ik niet teveel horloges moet willen verkopen. Ik wil ze altijd terug.
Geen idee, die van mij heeft nog geen service gehad.
Maar aangezien het in de Pontos lijn om ETA of (wat ik ooit meen te hebben gelezen) Sellita uurwerken gaat, zullen de meeste horlogemakers er waarschijnlijk wel mee overweg kunnen. De chronograaf heeft een ETA 7750 en die schijnen bewerkelijker (lees duurder) qua onderhoud te zijn.
Als ik een horloge echt wil hebben, wil ik het hebben, niet voor tijdelijk maar gewoon voor altijd.
Dus wat de restwaarde na verloop van tijd zal zijn interesseert me vrij weinig.
Enige tijd geleden wilde ik een TAG Heuer Monaco. Na heel lang zoeken kwam ik er 1 tegen op Marktplaats.
Hoogste bod was iets van 1200 euro. Verkoper opgebeld en bod gedaan van 1000 euro. Kreeg natuurlijk te horen dat er intussen veel meer op was geboden dan 1000 euro. Toen heb ik de verkoper gevraagd of hij ook daadwerkelijk dat geld van dat hogere bod in handen had. Natuurlijk had hij dat niet. Uiteindelijk zijn wij een prijs van 1100 euro overeen gekomen. Zat geen doos bij, geen papieren en een hele lelijke nep kroko als band.
Na enige maanden een echte kroko met originele deployant gevonden voor 180 euro. En weer even daarna een doos voor 50 euro.
Al met al heb ik dus een Monaco geregeld voor 1330 euro. En dat was en is nu nog steeds ruim 350 euro onder de goedkoopste op Chrono24. Ik heb het horloge nu zo’n 5 jaar en hij loopt nog steeds perfect, indexen resetten netjes op 12 uur.
Toen ik het horloge aanschafte had ik geen baan en had niet zo gek veel geld te besteden maar ik wist wel dat ik voor die prijs me er geen buil aan kon vallen. Dat was op dat moment voor mij wel belangrijke informatie. Dus toen heb ik wel naar de actuele waarde gekeken en doe ik dat eigenlijk nog steeds. Ik betaal liever niet te veel voor mijn horloges en houd altijd rekening met eventuele service beurten en/of reparaties.
maar ……… wat de waarde over 10 jaar zal zijn daar maak ik me liever niet al te druk om. Dat is en blijft speculeren. Ik vind de markt op bepaalde 2e hands/vintage horloges behoorlijk overspannen.
Wat denken jullie van Epos? Er is hier al het e.e.a. over geschreven op het forum; relatief onbekend, niet altijd even origineel qua design… maar wel een (klein?) Zwitsers merk met kwaliteit uurwerken.
Wat me opvalt is dat ik ze vooral vaak op de bekende veilingen voorbij zie komen… voor eindprijzen die ze bij Epos waarschijnlijk zelf niet in gedachten hadden.
Als de berichten op het web kloppen had deze destijds (2010) een introductieprijs van 2450 USD. Recent gekocht (in onberispelijke staat) voor 380 euro…
Ik denk dat hoge afschrijving vooral speelt bij de goedkopere klasse Zwitsers en bij minder courante merken (micro brands, en ik reken Chr.Ward er ook maar even toe). Veel modellen van b.v. Certina, Tissot of Hamilton lijken behoorlijk in waarde te dalen, terwijl je met Omega of Rolex wel relatief goed zit.
De grote Japanse merken lijken het met hun middenklassers juist wel goed te doen. Aan de andere kant, ik denk dat een Credor (hoe mooi sommige modellen ook zijn) slecht zijn waarde behoudt.
