We kennen nu wel die prachtige stukjes techniek van Richard Mille, Urwerk en Rebellion, maar uiteindelijk komt dat de leesbaarheid niet ten goede. Voor leesbaarheid ga je naar Seiko met die Nijntje-formaat lumedots, maar ook dat is niet ieders smaak, om over het gebrek aan haute horlogerie afwerking maar te zwijgen.
Ontmoet het andere uiterste: gewoon -geen- leesbaarheid. Zie de Hautlence Labyrinth, in titanium en goud:
Ik denk dat je de sinus van het kwadraat neemt van het gradiƫnt waar het linkse balletje heen rolt. Dan heb je de uren.
Voor de minuten tel je het aantal schotjes waar het rechtse balletje tegen aan stoot.
Of zoiets.
āZet dat dienblad maar op de klokā. Dit tafeltje kun je nog eerder een klok noemen dan dat je de Hautlence Labyrinth een horloge noemt. Dan kun je een buste van Beethoven ook wel een klok noemen.
Die tafel kun je gelijk zetten, die Labyrinth niet, was mijn punt. Beethoven niet maar was zijn tijd ver vooruit en een volledig standbeeld kun je ook een horlogebandje om doen. Of ging het daar niet over.